ο Λαός σε ρόλο "Ηρακλή"

 

Στον αστερισμό των συνεπειών και των κληροδοτημάτων

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και τα «σημάδια» -που λέγαν οι παλαιοί-, το πέρασμα από την κυβερνητική εξουσία του πολυμορφικού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. οσονούπω τελειώνει. Τελειώνει δε -όπως συνήθως συμβαίνει με τις σοσιαλδημοκρατικές παρενθέσεις σε καιρούς οξείας καπιταλιστικής κρίσης- μέσα σε σκηνικό θεατρικής ειρωνείας.
 

Η χρησιμότητα του παρόντος κυβερνητικού σχήματος τόσο για την εγχώρια άρχουσα τάξη και το συνακόλουθο πολιτικό σύστημα όσο και για τα ισχυρά κέντρα του Βερολίνου και των Βρυξελλών ολοκληρώνεται με την επικείμενη «αξιολόγηση» των θεσμών. «Αξιολόγηση» την οποία -εδώ βρίσκεται η ειρωνεία- διακαώς επιθυμεί η κυβέρνηση επιμένοντας, με αθεράπευτη αισιοδοξία -τύπου «Ευρώπη των λαών»-, να βλέπει σε αυτή μια νέα αρχή, εκεί όπου όλοι διακρίνουν το τέλος της αποστολής της.
Για να το πούμε απλά, στο σημείο όπου ετούτη η κυβέρνηση θα έχει ολοκληρώσει τη συμβολή της στη «μνημονική» πολιτική, όταν «περάσει» νομοθετικά το αγροτικό, το ασφαλιστικό και, ίσως τις νέες «εργασιακές σχέσεις», το μεν κοινωνικό και πολιτικό της κεφάλαιο θα έχει φθαρεί σε τέτοιο βαθμό ώστε δεν θα είναι σε θέση να διαχειριστεί το οτιδήποτε, ενώ, συνεπεία του προηγούμενου, η θολωμένη πλέον «επικοινωνιακή» της λάμψη θα είναι άχρηστη για οποιαδήποτε πολιτική χρήση.

Η έξοδος ετούτου του αυτοοριζόμενου ως «αριστερού» κυβερνητικού σχήματος από την εξουσία δεν θα είναι αναίμακτη. Θα αφήσει πίσω βαριά κληροδοτήματα, μια νέα «παράδοση» σε βάρος του εργατικού, του λαϊκού κοινωνικού κινήματος και των πολιτικών του εκφράσεων. Η ορολογία και το λεξιλόγιο είναι ήδη το πρώτο, όχι όμως και το τελευταίο θύμα.

 

Πραγματικά αυτούς τους μήνες αποδείχθηκε ότι τα πλέον σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα μπορούν να δρομολογηθούν στο όνομα των μεγάλων αξιών της Αριστεράς και της προόδου και ότι η εξυπηρέτηση των πιο τολμηρών επιδιώξεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου μπορεί να γίνει με επαναστατική μουσική επένδυση και ρητορεία.

Ο εκμαυλισμός των εννοιών όμως κρύβει τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων. Το βαρύ τίμημα που θα πληρώσει ο λαός μας και η χώρα μας από αυτήν την ολιγόμηνη έκθεση της «αριστεράς» στην εξουσία δεν αφορά μόνο νόμους και μέτρα.
Αφορά τη φθορά ιδεών και λέξεων. Την εξαχρείωση της γλώσσας διαμέσου της οποίας τα λαϊκά αιτήματα, οι λαϊκές ανάγκες και προσδοκίες μπορούν να μεταπλαστούν σε πολιτική διεκδίκηση.
Θα μείνω μόνο σε ένα κραυγαλέο παράδειγμα: η προσεκτικά σκηνοθετική προσομοίωση των τρακτέρ της ξεσηκωμένης αγροτιάς με τα τανκς της χούντας των Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη ταυτίζει θρασύτατα λαϊκούς αγώνες και χουντικά πραξικοπήματα. Εξαιρετικά χρήσιμη στην άρχουσα τάξη και στους ιδεολογικούς και πολιτικούς της ταγούς ετούτη η προωθημένη εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων.

Στο ίδιο επίπεδο κινείται και η επίμονη επικοινωνιακή τακτική να «εξηγούνται» λαϊκές κινητοποιήσεις ως υποκινούμενες από ακροδεξιά, νεοναζιστικά μορφώματα. Υποθέτουμε ότι όταν έρθει η ώρα για την εφαρμογή των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. θα καλέσει σε δημοκρατικό συναγερμό για να προασπίσει ο κόσμος τις μνημονιακά «δημοκρατικές» της αρχές απέναντι σε μυστηριώδεις δυνάμεις του σκότους.
Το σενάριο δείχνει καλό, αμφιβάλλουμε όμως εάν θα εμφανιστεί ο επιτήδειος σκηνοθέτης που θα το υλοποιήσει.
 

Η γενική έκπτωση εννοιών και αξιών έχει αμβλύνει ανακλαστικά που ώς τώρα διέθετε η ελληνική αστική πολιτική σκηνή. Θα περίμενε κανείς τυπικές έστω διαμαρτυρίες για τη γερμανο-τουρκική συμφωνία επί του προσφυγικού και του Αιγαίου που αφορά άμεσα τη χώρα μας.
 

Στο διαδικαστικό μέρος πρώτα, όπου οι παρατυπίες είναι εξοργιστικές: ερήμην των πολυεθνικών συνασπισμών στις οποίες ανήκουν (Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ), οι δύο κυβερνήσεις πήραν αποφάσεις που αφορούν τη δική μας χώρα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Εξαιρετικά ασυνήθιστη διαδικασία σε συνάξεις «ισότιμων εταίρων» και στο «κοινό μας σπίτι», που θα έλεγε και ο κ. Τσίπρας.
 

Από την πλευρά του τελευταίου όμως, αντί να προβληθούν ενστάσεις, η διαδικασία γίνεται άμεσα αποδεκτή και απλώς αναζητούνται τα γνωστά «ισοδύναμα μέτρα».

Το ποιος θα είναι ο διοικητής, τι θα γίνει με τα εθνικά σύνορα και τα τοιαύτα. Περί του ουσιαστικού, τη διεθνοποίηση δηλαδή του Αιγαίου και τη συρρίκνωση της κυριαρχίας της χώρας μας σε αυτό, ουδέν σχόλιο. Μισόλογα μόνο και αοριστίες για εσωτερική κατανάλωση.
 

Δεν είναι μόνο τα εθνικά ανακλαστικά που εκπίπτουν ραγδαία ετούτους τους μήνες. Τα ιδεολογικά ακολουθούν την ίδια πορεία. Στην Κρήτη ο κ. Ρίχτερ, που ισχυρίζεται ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν «καθαρός» και «ιπποτικός» μέχρις ότου οι Κρητικοί που υπεράσπισαν τον τόπο τους διέπραξαν «αγριότητες», αθωώθηκε.

Η ανοικτή απολογία του ναζισμού ή, έστω, ο σεβασμός για τους δύο χιλιάδες εκτελεσμένους από τους κατακτητές στη Μάχη της Κρήτης, συγκινούσαν πριν από λίγο καιρό με ολότελα διαφορετικό τρόπο. Η επέλαση όμως μαρτύρων και ψηφισμάτων -από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ- που αγανάκτησαν καθότι με τέτοιες δίκες και καμώματα θα πάψουμε να «φαινόμαστε Ευρωπαίοι» φαίνεται πως κυριάρχησε επί όλων των άλλων επιχειρημάτων.
 

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, από πολλούς θεωρήθηκε απόλυτα «φυσιολογική» και «επωφελής» η προταθείσα συμφωνία του πανεπιστημιακού Τμήματος Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ με τη Δύναμη Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη για οργάνωση κοινών εκπαιδευτικών και κοινωνικών δράσεων και παρεμβάσεων!
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγει, μάλλον σύντομα. Την κόπρο του Αυγεία όμως που αφήνει πίσω του ποιος Ηρακλής θα την καθαρίσει;

Άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ.

Αναρτήθηκε από Γκεόργκυ Ζούκωφ