Δημοψήφισμα για την ΕΕ: Μια ωραία ιδέα…

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

  Το οικοδόμημα της  Ευρωπαϊκή Ένωσης,  η ένωση που λέγανε (και λένε) πως είναι το «κοινό μας σπίτι», με τις «κοινές αξίες», περνά δύσκολες ώρες και αυτό είναι μια εξαιρετική είδηση. Ας μη σπεύσουν οι λεγόμενοι «φιλοευρωπαίοι» να μιλήσουν για «αντιευρωπαϊκή» θέση. Ας τελειώσει το παραμύθι με την εκμετάλλευση της λέξης «Ευρώπη». Η Ευρώπη δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Η ΕΕ είναι ένας  οργανισμός με οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, που έχει κτιστεί πάνω σε συγκεκριμένες αρχές και αξίες. Ποιες είναι αυτές; Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων, η ελευθερία παροχής υπηρεσιών, η ελευθερία μετακίνησης προσώπων. Αλήθεια, ποιοι αξιοποιούν τις ελευθερίες της ΕΕ; Οι γνωστοί… Εκείνοι που κατέχουν, πλουτίζουν και πλούτιζαν. Ναι, για την οικονομική ολιγαρχία των χωρών μελών της ΕΕ, οι ελευθερίες της είναι απολαυστικές. Συνδυάζονται, βέβαια, με κάτι: Την εκμετάλλευση της πλειοψηφίας του λαού, σε κάθε κράτος μέλος.

   

Οι αρχές της ΕΕ για τους λαούς ορίζονται ως εξής: Δεκάδες εκατομμύρια φτωχοί και άνεργοι και εκατομμύρια άστεγοι, στα κράτη μέλη της «αγίας» ΕΕ. Οι αρχές, λοιπόν, έχουν μετάφραση: Είναι οι αρχές της «ελευθερίας της αγοράς», των μισθών πείνας, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας, της αφαίρεσης δικαιωμάτων από το λαό, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, Είναι οι αρχές της βαρβαρότητας. 

Τα δημοψηφίσματα στην  Ευρωπαϊκή Ένωση

  

Η ελευθερία έκφρασης εντός της ΕΕ ήταν πάντα κάτι υπαρκτό μόνο στα λόγια. Πριν φτάσουμε στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στη Μεγάλη Βρετανία, ας θυμηθούμε ορισμένα παλιότερα, σε άλλες χώρες της ένωσης.

 Στις περιπτώσεις που λαοί της Ευρώπης κλήθηκαν να αποφασίσουν κάτι σχετικό με την ΕΕ, τότε το σκηνικό ήταν ίδιο και απαράλλακτο: Εκβιασμός, τρομοκρατία και ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών, για να «περάσει» θετική γνώμη για την ΕΕ.

Παρά την τρομοκρατία πολλές αποφάσεις ήταν απορριπτικές. Υπενθυμίζουμε τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Ιρλανδία, στη Δανία. Για τη Μεγάλη Βρετανία και την Ελλάδα θα έχουμε αμέσως παρακάτω ειδικές αναφορές.

 Τη δεκαετία του 90 οι Δανοί είχαν απορρίψει τη συνθήκη του Μάαστριχτ και, επί της ουσίας, τους έβαλαν να ξαναψηφίσουν, επειδή δεν τους άρεσε η απόφαση!

 Οι Ιρλανδοί αρνήθηκαν τη συνθήκη της Νίκαιας το 2001. Τι έγινε; Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα τους πήγαν ξανά σε κάλπες!

  

Πάμε παρακάτω. Το 2005 στη Γαλλία και στην Ολλανδία αρνήθηκαν το ευρωσύνταγμα. Οι καλοί Ευρωπαίοι εταίροι πέρασαν από το παράθυρο αυτά που ήθελαν, μέσω της συνθήκης της Λισαβόνας.

Οι Γάλλοι δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα επέμεναν στην άποψη τους, όπως έδειξε τουλάχιστον η δημοσκόπηση του ινστιτούτου Ifop που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Figaro. Η έρευνα έγινε πέρσι (2015). Στην ερώτηση «Δέκα χρόνια μετά, αν ξαναγινόταν δημοψήφισμα, θα ψηφίζατε ναι ή όχι;» το 47% των ερωτηθέντων απάντησαν «όχι», το 29% «ναι» και το 24% δεν εξέφρασε γνώμη. Το δημοψήφισμα στη Γαλλία, τον Μάιο του 2005 είχε τα εξής αποτελέσματα: Το 55% των ψηφοφόρων απέρριψε το κείμενο και το 45% το ενέκρινε.

Κοινωνικό και ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο

  Στις περισσότερες περιπτώσεις η αμφισβήτηση και η άρνηση των προτάσεων της ΕΕ έχει κοινωνικό πρόσημο και αυτό είναι ξεκάθαρα ταξικό. Στο πρόσφατο δημοψήφισμα, στη Μεγάλη Βρετανία, με το ερώτημα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ, τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από τις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ (και των εγχώριων εκφραστών της) ψήφισαν την έξοδο, το λεγόμενο BREXIT. Aυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν δυνάμεις της κυρίαρχης τάξης της Βρετανίας που στήριξαν το BREXIT.

 Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα εξέφρασαν την άρνηση τους, στο αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ, με πλειοψηφικά ποσοστά. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της κυρίαρχης τάξης ήθελε την παραμονή. Το γνωστό City του Λονδίνου ήταν ένας βασικός εκφραστής  της παραμονής στην ΕΕ. Σε πλήρη αντίθεση με τις λαϊκές γειτονιές και τις εργατικές συνοικίες του ανατολικού Λονδίνου, που κυριάρχησε η έξοδος από την ΕΕ, στις πιο εύπορες συνοικίες της πρωτεύουσας το ποσοστό υπέρ της παραμονής έφτανε ακόμα και το 75%. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως η έξοδος από την ΕΕ κέρδισε σε περιοχές της (ρημαγμένης από τις πολιτικές της ΕΕ) υπαίθρου της Μεγάλης Βρετανίας. 

  

Στην Ελλάδα, στο περσινό δημοψήφισμα, το ερώτημα – απάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (για την πρόταση των δανειστών), μετατράπηκε, στο δημόσιο διάλογο, και σε ερώτημα για την ΕΕ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι καλούσαν ανοιχτά σε ψήφο υπέρ του «ναι», για να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ. Η τρομοκρατία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είχε ξεπεράσει κάθε όριο, οι τράπεζες ήταν κλειστές, κι όμως η πλειοψηφία του λαού αρνήθηκε τους εκβιασμούς. 

 Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαινόταν και από τις προτάσεις της (συνέχιζε τη διαπραγμάτευση για ένα …καλύτερο μνημόνιο), έκανε το «όχι» «ναι». Η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη σημαντική αντίδραση του ελληνικού λαού, που απέρριψε την τρομοκρατία.

 Οι πολιτικοί φίλοι του κυρίου Τσίπρα, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι (η πολιτική τους φιλία βασίζεται στην «αγία» ΕΕ), δήλωσαν τη χαρά τους και καλωσόρισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο «ρεαλισμό». Μια χαρά «ρεαλιστής», για την πολιτική του πορεία, ήταν και είναι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο «ρεαλισμός» τους αποτυπώθηκε και φέτος, ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα, σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ανακοίνωση στην οποία δίδαξαν πολιτικό αμοραλισμό. Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ (οπορτουνισμός λέγεται) σε όλη του την πορεία (από τότε που ήταν μικρό κόμμα) είναι ένα αποκαλυπτικό θέμα για ένα άλλο κείμενο. Ας επανέλθουμε: Στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι,  ψήφισαν το μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με το επιχείρημα πως η χώρα πρέπει να μείνει στην «αγία» ΕΕ (τους).  

  

Αξίζει να υπενθυμίσουμε το κοινωνικό και ταξικό πρόσημο της ψήφου στο δημοψήφισμα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ποσοστά σε ορισμένες από τις περιοχές της Αττικής: Το «όχι» έλαβε στο δήμο Ασπροπύργου 79,20%, στη Φυλή 77,22%, στο Πέραμα 76,64%, στις Αχαρνές 75,25%, στο δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας 72,84%, στο δήμο Νίκαιας – Αγ. Ιωάννη Ρέντη 72,61%, στην Αγία Βαρβάρα 72,75%, στην Ελευσίνα 71, 88%, στη Λαυρεωτική 71,81%, στον Ταύρο 71, 28, στο Αιγάλεω 70,68% και στο Περιστέρι 70,31%. Αντιθέτως, σε περιοχές όπου στην κοινωνική σύνθεση κυριαρχούν τα εύπορα στρώματα, το «ναι» κυριάρχησε: Εκάλη (84,62%), Βουλιαγμένη (66,27%), Κηφισιά (64,59%), Βούλα (63,88%).

Οι «συντηρητικοί» και «ακροδεξιοί» και «αμόρφωτοι» Βρετανοί!

 Τα κοινωνικά και ταξικά κριτήρια και αποτελέσματα δεν σημαίνουν, προφανώς, και κοινή πολιτική κατεύθυνση για την πορεία μιας χώρας. Δείχνουν, όμως ξεκάθαρα πως τα λαϊκά στρώματα αμφισβητούν ευθέως την πολιτική μιας ένωσης (της ΕΕ), που τους διαλύει τη ζωή και το μέλλον.

  Κάτι τύποι σαν τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη αποκαλύπτονται σε τέτοιες συνθήκες. Υπενθυμίζουμε τη  δήλωση του, μέσω facebook, όπου είπε, στην ουσία, πως η απόφαση των Βρετανών έχει …ενόχους, τους φτωχούς και τους αμόρφωτους, που δεν καταλαβαίνουν! Ας θυμηθούμε τις σκέψεις του, όταν έγραψε για εκείνους που ψήφισαν «όχι» στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ: 

Είναι «κυρίως οι συνταξιούχοι, οι λιγότερο μορφωμένοι και οι άνεργοι των αποβιομηχανοποιημένων περιοχών. Οι πιο ευάλωτοι στο λαϊκισμό πολιτικών, μέσων κοινωνικής δικτύωσης και παραδοσιακών ΜΜΕ». Δήλωσε μάλιστα τη σιγουριά του πως, εάν επαναλαμβανόταν «αύριο» το δημοψήφισμα, το 51,9% του BREXIT θα έπεφτε στο 30%.

 Ας μην αδικήσουμε τον κ. Θεοδωράκη. Δεν είναι μόνο αυτός που δήλωσε ανοιχτά τη δυσαρέσκεια του, για την απόφαση των Βρετανών. Θλίψη είχαν και στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη (φανταζόμαστε ο Α. Σαμαράς δεν διαφοροποιείται…), και το ΠΑΣΟΚ και ο ανεκδιήγητος Λεβέντης, που ζήτησε οι Βρετανοί να διορθώσουν το λάθος τους!

  

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, μαζί με τους άλλους λάτρεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν εθνικιστικό και  αρνητικό  το αποτέλεσμα, που προέκυψε από το δημοψήφισμα. Είπαν, με περιτύλιγμα, αυτό που είπε ο Θεοδωράκης και όλοι μαζί συμφώνησαν για το λάθος των Βρετανών. Με λαθροχειρίες πήγαν να βγάλουν συντηρητικούς, ακροδεξιούς και αμόρφωτους το 52% του πληθυσμού της Μεγάλης Βρετανίας!

  Τα στοιχεία τους διαψεύδουν, διότι, όπως αναφέρει και η  ανακοίνωση του «Lexit» (καμπάνια για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ),  υπέρ του BREXIT  ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια Βρετανοί. Μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.  

Υπερασπιστές των αρχών της ΕΕ που θέλουν έξοδο από την ΕΕ…

 Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό: Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, από τους λάτρεις της ΕΕ, δεν σημαίνει πως έχει διαμορφωθεί ένα πλειοψηφικό ρεύμα (στις χώρες μέλη) για έξοδο από την ΕΕ ή ένα ρεύμα που ζητά τη διάλυση της. Παράλληλα, δεν υπάρχει κι ένα πολιτικό ρεύμα ισχυρό, για έξοδο από την ΕΕ σε κατεύθυνση εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων.

  

Καμία σχέση δεν έχουν με έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος τους λαού, οι υπερασπιστές του BREXIT τύπου Φάρατζ ή περιπτώσεις όπως η ακροδεξιά Λεπέν, στη Γαλλία.  Το αντίθετο, υπάρχουν, στην Ευρώπη, υπερασπιστές της εξόδου από την ΕΕ, που προτείνουν τον ίδιο δρόμο με την πολιτική της ΕΕ, με άλλη συνταγή. Χαρακτηριστικό είναι πως τώρα που η ΕΕ αντιμετωπίζει αστάθεια αναπτύσσονται δυνάμεις του κεφαλαίου που θέλουν να διαμορφώσουν άλλες συμμαχίες, ώστε να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, άλλωστε, τα συμφέροντα του κεφαλαίου (στην Ευρώπη), που προσπαθούν να διαμορφώσει εναλλακτικούς δρόμους, για την κερδοφορία τους (εκτός ή περίπου εκτός ΕΕ) είναι σε άμεση επικοινωνία με εθνικιστικές, ακόμα και με δυνάμεις που δηλώνουν ανοιχτά πως είναι φασιστικές. Αυτό άλλωστε, αυτή η διασύνδεση, δεν γίνεται για πρώτη φορά στην Ιστορία…   

 Με βάση και τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε πως η έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει αυτόματα και διέξοδος, την επόμενη μέρα, υπέρ των λαών. Η φιλολαϊκή έξοδος από την ΕΕ βρίσκεται σε αντίθετη με τα εθνικιστικά μορφώματα, στην Ευρώπη, που ζητούν (αρκετές φορές τυχοδιωκτικά κι ευκαιριακά) έξοδο των χωρών τους από την ένωση. Είναι τόσο σε αντίθεση όσο και με την ίδια την ΕΕ.

Οι λαοί να μπορούν να επιλέξουν το δρόμο τους

Οι λαοί, μέσα στην ΕΕ, δεν μπορούν να περιμένουν βελτίωση της ζωής τους. Το απαγορεύουν οι αξίες της ΕΕ. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, στις χώρες μέλη της ΕΕ, γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. 

Συνεπώς, η αποδέσμευση από την ΕΈ, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Η συζήτηση για την αποδέσμευση της Ελλάδας  από την ΕΕ είναι εδώ και προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα. Μέσα στη φυλακή της ΕΕ δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τους λαούς, εκτός από αυτόν που ζούμε τώρα: Βαρβαρότητα, φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση.

Μέσα στην ένωση δεν μπορεί να γίνουν στοιχειώδες φιλολαϊκές αλλαγές, το απαγορεύουν οι «νόμοι» της. Εάν, λοιπόν, δεν μπορούν να γίνουν ούτε τα στοιχειώδη, τότε είναι αυτονόητο πως οι ριζοσπαστικές και επαναστατικές αλλαγές, προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι ασύμβατες με το οικοδόμημα της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η σύγκρουση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι ο δρόμος υπέρ των λαών ολόκληρης της Ευρώπης. Επομένως, η ένωση των λαών της Ευρώπης, για την κοινή ευημερία τους, προϋποθέτει τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.   

Δημοψηφίσμα για την ΕΕ 

 Στην Ελλάδα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την ΕΕ, ακόμα και όταν ασκούν κριτική στην ένωση, το κάνουν δηλώνοντας πως αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα. Μιλούν για τις χαμένες αρχές της και, παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις τους, τονίζουν ότι η ΕΕ πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο κοινωνικά ευαίσθητη και άλλα τέτοια. Είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται (σε όλη την ΕΕ) από τη Δεξιά μέχρι την λεγόμενη «ευρωπαϊκή Αριστερά». Είναι αυτή η «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, αντίθετα εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα ευρωενωσιακά συμφέροντα, καλλιεργώντας αυταπάτες και διαλύοντας τους λαούς, στο όνομα της «προόδου»! 

 Οι λαοί έχουν δικαίωμα να επιλέξουν το δρόμο τους. Ένα δημοψήφισμα είναι ένα μέσο έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα ασκηθούν όλες οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των κυρίαρχων δυνάμεων (με κάθε τρόπο), ότι δεν θα κινητοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί που έχει το σύστημα που ζούμε, το σύστημα που έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός. 

  

Το σύστημα δεν ανατρέπεται με ένα ή ακόμα και με περισσότερα δημοψηφίσματα. Οποιαδήποτε απόφαση σε μια κάλπη, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι, εάν δεν έχει συνέχεια, τότε παραμένει μόνο ένα αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει πως η δήλωση της λαϊκής βούλησης, σε ένα δημοψήφισμα, για ένα ζήτημα που αφορά τη ζωή και το μέλλον όλων μας, δεν είναι ένα απόλυτο δικαίωμα. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι το θέμα της ΕΕ, αφού η αποδέσμευση είναι προϋπόθεση, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. 

 Η έκφραση της λαϊκής βούλησης, μέσω κι ενός δημοψηφίσματος, είναι ένα δικαίωμα που δεν είναι κατοχυρωμένο, διεκδικείται, έχει πολλές εκφράσεις και πολλούς τρόπους να γίνει πράξη. Πρόκειται για ένα δικαίωμα που προστατεύεται, περιφρουρείται ως προς την πραγματοποίηση του, αλλά και ως προς την υλοποίηση της όποιας απόφασης, από τον ίδιο το λαό. 

  Το ερώτημα προς τους λάτρεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απλό: Αφού είναι τόσο σίγουροι πως τα «καλά της ΕΕ» είναι τόσα πολλά, αφού είναι τόσο σίγουροι πως ο λαός επιλέγει την παραμονή στην ΕΕ, γιατί δεν δοκιμάζουν να ζητήσουν και τη γνώμη του; Αυτό δεν θα ήταν ένα στοιχείο που θα αποδείκνυε τη δημοκρατικότητα τους, για την οποία τόσο περηφανεύονται..;  

  

Υπάρχει κι άλλος τρόπος: Να απαιτήσει ο ίδιος ο λαός να επιλέξει. Όπως και να έχει, πάντως, σε ένα τέτοιο δίλημμα, για την παραμονή της χώρας ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αναμετρηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι πολιτικές προτάσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση…