Μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες

 

«Οικονομική και πολιτική στασιμότητα» διαπιστώνει ο ΣΕΒ, γι' αυτό στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο του κωδικοποιεί όλα τα «μέτωπα», στα οποία ζητάει από την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε αλλαγές, προκειμένου να τονωθούν η επιχειρηματικότητα και το επενδυτικό κλίμα. Οι τομείς όπου ζητάει ο ΣΕΒ να «τρέξουν» οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις έχουν βέβαια ενδιαφέρον, όχι όμως μεγαλύτερο από την επισήμανση που κάνουν οι μεγαλοβιομήχανοι ότι «στις δημοκρατίες λέγεται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

 

 Μπορεί όμως και να υπάρξουν και γι' αυτό πρέπει να αποφευχθούν σενάρια ακυβερνησίας που μπορεί να προκύψουν από πειραματισμούς στον εκλογικό νόμο».

 

 Ο ΣΕΒ επαναφέρει το ζήτημα της κυβερνητικής σταθερότητας, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει η αντιλαϊκή πολιτική και στη βάση αυτή ασκεί κριτική στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για τον εκλογικό νόμο.

 

 Η κυβερνητική σταθερότητα όμως δεν απασχολεί λιγότερο την κυβέρνηση, η οποία βλέπει στην αλλαγή του εκλογικού νόμου τη δυνατότητα για ευρύτερες κυβερνητικές συμπράξεις, αλλά και ομαλότερη κυβερνητική εναλλαγή. Επομένως, παρά τους προβληματισμούς των βιομηχάνων, μοιράζονται τους ίδιους στόχους με την κυβέρνηση.

 

 Θέλουν «πολιτική σταθερότητα» για να προχωράνε απρόσκοπτα και με συνέχεια τα μέτρα τόνωσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. 

 

Είναι αυταπόδεικτο βέβαια ότι από αυτή τη «σταθερότητα» ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει, αλλά έχει πολλά να χάσει, αν με την πάλη του δεν πολλαπλασιάσει τα ζόρια τους και δεν βάλει εμπόδια στο πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής.

Οχι άβυσσος, ούτε χαραμάδα

 

 

Σε συνέντευξή του στην «Deutsche Welle» ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης, δήλωσε: «Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω να συγκυβερνήσω με τον κ. Τσίπρα, γιατί μας χωρίζει άβυσσος».

Απαντώντας η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη υποστήριξε: «Οπισθοδρόμηση, δεξιός λαϊκισμός, υποτίμηση των νέων. Το τρίπτυχο της ΝΔ για τον εκλογικό νόμο. Οντως, μας χωρίζει άβυσσος».

Το μόνο που τους χωρίζει είναι ο ανταγωνισμός για τη διαχείριση. Κατά τα άλλα ενωμένοι ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, μαζί επικροτούν το πολεμόχαρο ΝΑΤΟ και υποκλίνονται στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, μαζί ετοιμάζονται να κατακρεουργήσουν τις εργασιακές σχέσεις, στις μεταρρυθμίσεις ομνύει ο ένας, πιο επιθετικές τις θέλει ο άλλος. Σε όλα τα κρίσιμα για το κεφάλαιο είναι μαζί. 

Μαζί και στο ψέμα και στην εξαπάτηση του λαού ότι στο πλαίσιο της εξουσίας που αμφότεροι υπηρετούν, είναι δυνατόν να δει άσπρη μέρα.

Ζωή - ποδήλατο... 

 

Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο προπαγανδιστικό οίστρο που έπιασε την «Αυγή» και τα κυβερνητικά στελέχη τη βδομάδα που πέρασε, λίγο ακόμα και θα πιστεύαμε ότι στην Κίνα πήγε ο Μάρκο Πόλο και όχι ο Αλ. Τσίπρας. 

Και δώσ' του πανηγύρια για την «εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» που αλλάζει και δώσ' του οι μεγάλοι τίτλοι για τα δισ. των επενδύσεων που θα ρίξει η COSCO στον Πειραιά, για τους κινεζικούς κολοσσούς των νέων τεχνολογιών και την Ελλάδα που είναι - λέει - «το κεφάλι του δράκου» της ΕΕ, που τραβάει πρώτο και ακολουθεί και το σώμα (μ' αυτό ειδικά γελάσαμε πολύ). Βέβαια, το παραμύθι της καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους και των επενδύσεων που θα φέρουν χρήμα στους εργαζόμενους δεν έχει μόνο... δράκους. 

Εχει και υψηλούς συμβολισμούς. Ενας τέτοιος είναι και το περιβόητο ποδήλατο που χάρισε στον πρωθυπουργό ο Κινέζος ομόλογός του και «ό,τι συμβολίζει για το ψηφιακό άνοιγμα της Κίνας στην Ελλάδα», όπως μας ενημέρωσε η «Αυγή». 

Εμείς πάλι, αν κρίνουμε από τις «παραινέσεις» για λιγότερες απεργίες και διεκδικήσεις, ο μόνος συμβολισμός που βλέπουμε είναι η ζωή - ποδήλατο που περιμένει τους εργαζόμενους, στον «παράδεισο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Πολλαπλές στοχεύσεις

 

Προσθήκη λεζάντας

  Η κυβέρνηση κρέμασε στα μανταλάκια τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου και αυτό το παρουσιάζει σαν μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η κοροϊδία και ο αποπροσανατολισμός πάει σύννεφο. Βέβαια, καμιά σκασίλα δεν έχουμε αν μερικές χιλιάδες μεγαλοεπιχειρηματίες βλέπουν τα ονόματά τους να φιγουράρουν δημόσια στη λίστα με τους οφειλέτες. Αλλά ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να τους υποχρεώσει με αυτόν τον τρόπο να ρυθμίσουν τις οφειλές. Ασε που σε πολλές περιπτώσεις, οι επιχειρήσεις τις οποίες εμφανίζονται να εκπροσωπούν δεν υπάρχουν πια. Οπότε, τρέχα γύρευε... Ποιος είναι επομένως ο στόχος της δημοσιοποίησης των ονομάτων;

 Πρώτον, να δημιουργήσει την αίσθηση η κυβέρνηση ότι τα βάζει με τα «μεγάλα συμφέροντα» και ότι δε διστάζει να τα κατονομάσει κιόλας.

 Δεύτερον, να δείξει ότι υπάρχουν καλοί και κακοί επιχειρηματίες, με κριτήριο το κατά πόσον ανταποκρίνονται στις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος. 

Αν τώρα μια επιχείρηση χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της στους εργαζόμενους, τους τσακίζει και τους απολύει, κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει, αρκεί να είναι φορολογικά εντάξει. 

Τρίτο, να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» προκύπτουν ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του κράτους να πατάξει τη φοροδιαφυγή. 

Τέταρτο, να κρύψει τη «νόμιμη» φοροδιαφυγή που εξασφαλίζει το κράτος στη μεγαλοεργοδοσία και προπάντων τη «νόμιμη» κλοπή της υπεραξίας, που είναι πηγή των κερδών της. 

Παρεμπιπτόντως, αν η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει, γιατί κατάργησε τον νόμο που καθιστούσε προσωπικά υπεύθυνους τους μεγαλομετόχους για τις οφειλές μιας εταιρείας που πτωχεύει; Ο εμπαιγμός έχει και ένα όριο...