«Δύο
δρόμους για την επόμενη μέρα» ανακαλύπτει η κυβερνητική προπαγάνδα και
προσπαθεί να σκάψει λίγο πιο βαθιά τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές
απέναντι στη ΝΔ.
Τα επιτελεία της αντιπαραθέτουν το «καθαρό κυβερνητικό σχέδιο για την έξοδο» στο «κρυφό μνημόνιο Μητσοτάκη» και την «ανάπτυξη με αναδιανομή, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και στήριξη της εργασίας» στα «αφορολόγητα κέρδη για τους ισχυρούς, κατεδάφιση της δημόσιας Υγείας, ελαστική απασχόληση», τα οποία καταλογίζουν στη ΝΔ.
Παρά τη «φιλότιμη» προσπάθεια, δεν κρύβεται με τίποτα ότι τα «δύο σχέδια» είναι... το εξής ένα, αυτό που υπαγορεύει το κεφάλαιο και αφορά την ανάκαμψη των κερδών του.
Για παράδειγμα, οι υποσχέσεις για αφορολόγητα κέρδη, παραπέρα μείωση της φορολογίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και μια σειρά άλλα προνόμια που διαφημίζει η ΝΔ, ζητώντας από το κεφάλαιο να την προτιμήσει στον ανταγωνισμό της με τον ΣΥΡΙΖΑ, περιέχονται ατόφια σχεδόν στο «αναπτυξιακό σχέδιο» που παρουσίασε προ ημερών η κυβέρνηση, αλλά και χτες ξανά ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΓΣ του ΣΕΒ.
Με τίποτα δεν κουκουλώνεται επίσης ότι η γενίκευση της ευελιξίας και η παραπέρα συρρίκνωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που προβάλλει η ΝΔ ως προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, γίνονται ήδη πράξη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εδώ και τρία χρόνια, με αντεργατικούς νόμους βγαλμένους από τα πιο τρελά όνειρα της εργοδοσίας, κλέβοντας την μπουκιά απ' το στόμα της ΝΔ.
Ορισμένα παραδείγματα: Η κυβέρνηση «κωδικοποιεί» - μονιμοποιεί αλλά και επεκτείνει το αντεργατικό πλαίσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης, με μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας κ.ά.
Παρουσιάζει ως «επιστροφή στην κανονικότητα» και «στήριξη της εργασίας» την παραπέρα γενίκευση των «ελαστικών εργασιακών σχέσεων», που επί των ημερών της έφτασαν να καλύπτουν 6 στις 10 νέες θέσεις εργασίας.
Διατηρεί το άθλιο καθεστώς υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων, αρνούμενη ακόμα και να συζητήσει στη Βουλή την πρόταση νόμου άνω των 500 συνδικάτων για την επαναφορά τους, ενώ διατηρεί και το αίσχος του υποκατώτατου μισθού.
Το ίδιο προκλητική είναι όμως και η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά μέτρα» ως στοιχείο της «κοινωνικής της πολιτικής» και ως «αντίπαλο δέος» τάχα στις δεσμεύσεις που επιβάλλει η υλοποίηση των μνημονίων.
Τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται ως «λύση» και «ανακούφιση» στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι μηχανισμοί για τη «διαχείριση» της ανεργίας: Από τη μια, η κυβέρνηση δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα για τα δικαιώματα των ανέργων (9 στους 10 δεν παίρνουν επίδομα ανεργίας), συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων και, από την άλλη, διαμορφώνει ένα πλέγμα προγραμμάτων, εργασιακής περιπλάνησης και ευελιξίας, μοχλό για το παραπέρα τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων, που ταιριάζει κουτί στα σχέδια της εργοδοσίας.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ καβγαδίζουν και για το ποιος πρωτοεμπνεύστηκε και νομοθέτησε προγράμματα ανακύκλωσης και διαμοιρασμού της φτώχειας, όπως για παράδειγμα το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης», που μόνο ελληνική πατέντα δεν είναι.
Κι εκεί, όπως και παντού, ο δρόμος που υπερασπίζονται και υποδεικνύουν στο λαό κυβέρνηση, ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, είναι κοινός: Είναι ο δρόμος των κερδών και των προνομίων για το κεφάλαιο, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, των πολέμων και της εξαπάτησης για τους λαούς.
Απέναντι σ' αυτόν τον σάπιο κόσμο τους, ο κόσμος που παράγει και δικαιούται όλο τον πλούτο, διαδηλώνει σήμερα στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για ανάκτηση απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, για Συλλογικές Συμβάσεις και δουλειά με δικαιώματα, με σημαία τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Ο δικός τους δρόμος είναι άλλος, σε σύγκρουση με αυτόν του κεφαλαίου.
Ριζοσπάστης
Τα επιτελεία της αντιπαραθέτουν το «καθαρό κυβερνητικό σχέδιο για την έξοδο» στο «κρυφό μνημόνιο Μητσοτάκη» και την «ανάπτυξη με αναδιανομή, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και στήριξη της εργασίας» στα «αφορολόγητα κέρδη για τους ισχυρούς, κατεδάφιση της δημόσιας Υγείας, ελαστική απασχόληση», τα οποία καταλογίζουν στη ΝΔ.
Παρά τη «φιλότιμη» προσπάθεια, δεν κρύβεται με τίποτα ότι τα «δύο σχέδια» είναι... το εξής ένα, αυτό που υπαγορεύει το κεφάλαιο και αφορά την ανάκαμψη των κερδών του.
Για παράδειγμα, οι υποσχέσεις για αφορολόγητα κέρδη, παραπέρα μείωση της φορολογίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, όπως και μια σειρά άλλα προνόμια που διαφημίζει η ΝΔ, ζητώντας από το κεφάλαιο να την προτιμήσει στον ανταγωνισμό της με τον ΣΥΡΙΖΑ, περιέχονται ατόφια σχεδόν στο «αναπτυξιακό σχέδιο» που παρουσίασε προ ημερών η κυβέρνηση, αλλά και χτες ξανά ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΓΣ του ΣΕΒ.
Με τίποτα δεν κουκουλώνεται επίσης ότι η γενίκευση της ευελιξίας και η παραπέρα συρρίκνωση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που προβάλλει η ΝΔ ως προϋπόθεση για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, γίνονται ήδη πράξη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εδώ και τρία χρόνια, με αντεργατικούς νόμους βγαλμένους από τα πιο τρελά όνειρα της εργοδοσίας, κλέβοντας την μπουκιά απ' το στόμα της ΝΔ.
Ορισμένα παραδείγματα: Η κυβέρνηση «κωδικοποιεί» - μονιμοποιεί αλλά και επεκτείνει το αντεργατικό πλαίσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης, με μέτρα όπως η απελευθέρωση των απολύσεων, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας κ.ά.
Παρουσιάζει ως «επιστροφή στην κανονικότητα» και «στήριξη της εργασίας» την παραπέρα γενίκευση των «ελαστικών εργασιακών σχέσεων», που επί των ημερών της έφτασαν να καλύπτουν 6 στις 10 νέες θέσεις εργασίας.
Διατηρεί το άθλιο καθεστώς υπονόμευσης των Συλλογικών Συμβάσεων, αρνούμενη ακόμα και να συζητήσει στη Βουλή την πρόταση νόμου άνω των 500 συνδικάτων για την επαναφορά τους, ενώ διατηρεί και το αίσχος του υποκατώτατου μισθού.
Το ίδιο προκλητική είναι όμως και η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά μέτρα» ως στοιχείο της «κοινωνικής της πολιτικής» και ως «αντίπαλο δέος» τάχα στις δεσμεύσεις που επιβάλλει η υλοποίηση των μνημονίων.
Τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται ως «λύση» και «ανακούφιση» στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, αλλά μόνο τέτοια δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι μηχανισμοί για τη «διαχείριση» της ανεργίας: Από τη μια, η κυβέρνηση δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα για τα δικαιώματα των ανέργων (9 στους 10 δεν παίρνουν επίδομα ανεργίας), συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων και, από την άλλη, διαμορφώνει ένα πλέγμα προγραμμάτων, εργασιακής περιπλάνησης και ευελιξίας, μοχλό για το παραπέρα τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων, που ταιριάζει κουτί στα σχέδια της εργοδοσίας.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ καβγαδίζουν και για το ποιος πρωτοεμπνεύστηκε και νομοθέτησε προγράμματα ανακύκλωσης και διαμοιρασμού της φτώχειας, όπως για παράδειγμα το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης», που μόνο ελληνική πατέντα δεν είναι.
Κι εκεί, όπως και παντού, ο δρόμος που υπερασπίζονται και υποδεικνύουν στο λαό κυβέρνηση, ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα, είναι κοινός: Είναι ο δρόμος των κερδών και των προνομίων για το κεφάλαιο, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, των πολέμων και της εξαπάτησης για τους λαούς.
Απέναντι σ' αυτόν τον σάπιο κόσμο τους, ο κόσμος που παράγει και δικαιούται όλο τον πλούτο, διαδηλώνει σήμερα στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ για ανάκτηση απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, για Συλλογικές Συμβάσεις και δουλειά με δικαιώματα, με σημαία τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Ο δικός τους δρόμος είναι άλλος, σε σύγκρουση με αυτόν του κεφαλαίου.
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου