1.
Ενα λάθος, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, χαρακτήρισε ο
πρωθυπουργός το δημοψήφισμα του 2015. Αν το εξηγήσουμε με ψυχαναλυτικούς
όρους, σημαίνει ότι ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως οι ψηφοφόροι του θα
δέχονται και θα ανέχονται τα κατ' εξακολούθησιν λάθη του σαν μια μικρή
είδηση στο ραδιόφωνο. Παράλληλα, η στάση του ψηφοφόρου δικαίως
ερμηνεύεται σαν μια σιωπηρή συμφωνία με την εξουσία, της οποίας αγνοεί
τη διεύθυνση, αλλά είναι σίγουρος πως θα τη συναντήσει.
Αυτό είναι το
μεγάλο λάθος, και όχι αυτό του πρωθυπουργού και της φιλοπρόοδης λέσχης
που στεγάζει το θίασό του. Ωστόσο, ό,τι κι αν δείχνει ο Αλέξης, όταν
είναι μόνος απέναντι στον καθρέφτη του, αυτός είναι δύσπιστος.
2.
Η λέσχη της Νέας Δημοκρατίας έχει όψη οικογενειακή και ήσυχη, όπως
ακριβώς ο αρχηγός της. Οι βουλευτές του εδώ διδάσκονται πώς να μάθουν
στους πολίτες να συντρίβουν τη συνείδησή τους μπροστά στην επιθυμία και
την επιτυχία. Αυτό που άφησε πίσω του στον γιο του και την κόρη του ο
πατριάρχης μάντης κακών, ο άνθρωπος που έκοβε το μάτι του, είναι η
κληρονομική εξουσία. Μυθική δήμαρχος, μόνη της τώρα μέσα στην παράταξη
του αδελφού της, η Ντόρα προσπαθεί να κρατήσει θέση στην κυβέρνηση αν ο
Κυριάκος κερδίσει τις επόμενες εκλογές.
3.
Η Φώφη έστησε μια ομάδα που αποτελείται από πρώην τρόφιμους του ΠΑΣΟΚ,
Ποταμίσιους και τον γνωστό δήμαρχο περιορισμένης ευθύνης Καμίνη. Ναι,
τον δέχτηκε και αυτόν η Φώφη, για να καταλάβετε σε τι απελπισία είχε
πέσει. Αμέσως άρχισαν τα βάσανά της. Δεν ήταν καλή η συμφωνία, δεν έχει
δικαίωμα ελέγχου σε αυτούς που είναι ήδη μέσα στο σπίτι της, αλλά είναι
αργά για παράπονα. Εχει κουραστεί με τους εταίρους της, των οποίων οι
προσωπικές φιλοδοξίες σταμάτησαν προσώρας την άνοδο αυτής της «υπέροχης
ένωσης».
4.
Ενώ σέρνουν τους χρυσαυγίτες στα δικαστήρια, εκείνοι εξακολουθούν να
κάνουν λαμπρή καριέρα στο κοινοβούλιο. Αλλά άγνωστες οι βουλές του
Αλλάχ. Εκεί που αυτές οι «γνωστές φάτσες χοντρών μέσης ηλικίας που
θυμίζουν φουσκωμένα παιδιά που γυαλίζουν από το λίπος, αποβλακωμένοι, με
ξυρισμένο κεφάλι που προδίδει την ηλιθιότητά τους»* συνέχιζαν
απρόσκοπτα το δημόσιο βίο τους και όλα κυλούσαν καλά και άγια, με
στιγμιαία βίαια ξεσπάσματα και ύβρεις (που είναι η άσκησή τους, για να
μην ξεχνάνε τη φύση τους), ένας γιδοβοσκός μεταμφιεσμένος σε Αθανάσιο
Διάκο, γνωστός στο πανελλήνιο από τους ξυλοδαρμούς των μεταναστών,
σήκωσε τα μανίκια του για να αναλάβει δράση (!) με ύφος ήρωα που ήρθε να
καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου. Βέβαια, άλλο να παίζεις τον Αθανάσιο
Διάκο όταν είσαι μαθητής, μία φορά το χρόνο, και άλλο να τον υποδύεσαι
κάθε μέρα. Ξέφυγε ο γιδοβοσκός, βαρέθηκε να είναι ο μεσαίος της
κοινοβουλευτικής ομάδας και «έπαθε αλήθεια», συμπαρασύροντας και τους
άλλους χρυσαυγίτες βουλευτές. Ξέρασε αυτό που ήθελε χρόνια να
βροντοφωνάξει. Κάλεσε από το βήμα της Βουλής το στρατό να αναλάβει. Η
συνέχεια της ιστορίας είναι η αποθέωση της δειλίας: Ο γιαλαντζί Διάκος
έβγαλε από μέσα του ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που παρακαλούσε γονατιστό:
«Δεν το ήθελα, μου ξέφυγε, είμαι παρορμητικός, είμαι απερίσκεπτος...».
Τυπικός χρυσαυγίτης, που αφήνει το λεκέ του όπου βρει. Αλλά αυτήν τη
φορά ο λεκές δεν μπόρεσε να περάσει απαρατήρητος ούτε από τους δικούς
του, οι οποίοι τη μία στιγμή τον χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι και την
άλλη τον ξήλωναν.
*Από το γαλλικό περιοδικό «Le Crapouillot», «Τα μπορντέλα στη Γαλλία», μετ. Β. Λαλιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου