Ευλογημένος σπασμός

1. Ας μην αφήσουμε σε άλλους να ερμηνεύουν τη ζωή μας και να αποφασίζουν για αυτήν. Το να μη βλέπουμε το προφανές είναι ένα φτηνό αστείο που κάνουμε στον εαυτό μας. Αν η ζωή μας καταντήσει ανεξήγητο μυστήριο, που δεν λύνεται, η πτώση είναι αναπόφευκτη.

 

2. Αυτή η περίοδος είναι, για τη χώρα μας, ένας μεγάλος σπασμός, που μπορεί να μας ταράζει, αλλά μπορεί να γίνει εφαλτήριο για να βγούμε από την κακομοιριά. Το ανήσυχο πνεύμα των συντρόφων κατανοεί αυτήν την περιπέτεια και συμμετέχει. Η εργατική τάξη θα μας σπρώξει στο πάθος, τη μεγαλύτερη έκφανση της ζωής.

 

3. Μας έχουν κουράσει να ακούμε διαρκώς, μονότονα, από τα γνωστά πολιτικά κόμματα για τα νέα αξιόλογα πρόσωπα με τα οποία ίσως συμπράξουν στις εκλογές. Αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια, Νέα Δημοκρατία, κατά φαντασίαν Αριστερά και η υπόλοιπη θλίψη διαφημίζουν, παραμυθιασμένοι, την ανύπαρκτη ισχύ τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη συλλογική τους ένδεια.

 

4. Ολη η πολιτική σκηνή είναι μια προσποίηση, ένα μεγάλο ψέμα. Σκεπτόμενος αυτά, έπεσα πάνω σε μια παλιά συνέντευξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Με ύφος - που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει μορφή - μιας δήθεν αριστοκρατίας και με ανωτερότητα που ξεχείλιζε όσο ο ίδιος προσποιούνταν τον απλό, κάνοντας την όλη εμφάνισή του ξεπερασμένη ακόμα και για ανθρώπους του είδους του, μιλούσε προσπαθώντας να ασκήσει, ακόμα και μέσω μιας εκπομπής, επιρροή. Για τι και σε ποιον;

 

5. Κουρασμένοι, πολλοί άφησαν πίσω τους τη λογική και ακολούθησαν τον ύψιστο παγιδοφόρο. Ολα αυτά δημιουργούν λύπη, κυρίως γιατί, αντί να δοξάζουμε την ίδια τη ζωή, γυρνάμε δεξιά και αριστερά ψάχνοντας για κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα μας. Θα πάθουμε ό,τι ακριβώς η ανεμώνη που είδε ο Ρίλκε στη Ρώμη: «Είχε ανοίξει τόσο πολύ τη μέρα ώστε τη νύχτα δεν μπόρεσε να ξανακλείσει».

 

6. Η εξομολόγηση ενός Αριστερού: Οταν παίζαμε, παιδιά, δεν ανεχόμασταν καμία ζαβολιά. Πόσες ζαβολιές ανεχόμαστε τώρα; Πόσους συλλογισμούς μας καταπίνουμε εξαιτίας της ανάγκης; Πού πήγε η νεότητα που κάλπαζε με τη φαντασία της; Η υπέρβαση που δεν έγινε; Και τώρα, σαν τους μικροαστούς που τους κατηγορούμε, περιμένουμε μπροστά σε μια τηλεόραση να κουραστούμε και να πάμε για ύπνο. Και, την επομένη, δουλειά από το πρωί για ψίχουλα και έπειτα νεύρα, που ξεσπάνε μόνο στο άμεσο περιβάλλον μας. Και όμως έχουμε την ακλόνητη βεβαιότητα (τώρα που οι μαγαζάτορες θα ανοίξουν πάλι στις εκλογές) ότι αυτήν τη φορά δεν θα γελάσει κανείς μαζί μας και θα ψηφίσουμε πάλι το κόμμα εκείνο που μας έπαιξε. Βεβαίως γνωρίζαμε απ' έξω κι ανακατωτά ότι μπλεχτήκαμε με την Αριστερά για να αποκτήσουμε ένα άλλοθι απέναντι σε όλους, Κόκκινους και Δεξιούς. Γνωρίζαμε πολύ καλά τι συμβαίνει, αλλά μια φορά έχεις την ευκαιρία στη ζωή σου να βρίσκεσαι δίπλα στην κυβέρνηση.

 

7. Η ώρα του Αντόνιο Πόρτσια, του οποίου οι σκέψεις είναι πολύτιμα επίκαιρες και μας υψώνουν με την απλότητά τους (μετ. Βασίλης Λαλιώτης, εκδ. «Ινδικτος»):

 

-- Οποιος έχει δει να αδειάζουν όλα σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα.

-- Φέρσου μου όπως πρέπει να μου φερθείς, όχι όπως αξίζω να μου φέρονται.

-- Αν δεν σηκώσεις τα μάτια, θα πιστέψεις πως είσαι το πιο υψηλό σημείο.

-- Μπαίνει ένας καινούργιος πόνος, και οι παλιοί πόνοι του σπιτιού τον υποδέχονται σιωπηλοί, όχι πεθαμένοι.

-- Η μέρα δεν μπορεί να ξεγελάσει αυτόν που δεν ξεγελάει η νύχτα.

-- Μιλάει με τη δική της γλώσσα μόνο η πληγή.

-- Γελάω γιατί γελάνε, όχι γι' αυτό που γελάνε.

-- Τι σου έχω δώσει το ξέρω. Τι έχεις πάρει δεν το ξέρω.

-- Πείσε με, αλλά χωρίς πειστήρια. Τα πειστήρια δεν με πείθουν άλλο πια.

-- Πληγώνεις και θα ξαναπληγώσεις. Γιατί πληγώνεις και απομακρύνεσαι. Δεν ακολουθείς την πληγή.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

 

Ριζοσπάστης  Σάββατο 16 Ιούνη 2018 - Κυριακή 17 Ιούνη 2018