Εθνική κατάθλιψη...

1. ...για όσους αναγκάστηκαν να διαλέξουν τον τρόπο που θα πεθάνουν ανάμεσα στη φωτιά και τον πνιγμό.

 

2. ...για τις γελοίες διαπιστώσεις και κρίσεις της κατάστασης. Οταν δεν έχεις τι να πεις, καλύτερα να σιωπήσεις.

 

3. ...για τις αμφιβόλου προελεύσεως πληροφορίες και αναλύσεις που διοχετεύονται ως σίγουρες και ρίχνουν τη σκιά τους στην αλήθεια.

 

4. ...γιατί η εθνική επωδός «εγώ ξέρω» αποδείχτηκε ισχυρότερη από καθετί άλλο, για μια ακόμη φορά. Αναφέρομαι σε όσους δεν ανησύχησαν γιατί θεώρησαν πως η φωτιά είναι μακριά και δεν τους αφορούσε. Σε τρία λεπτά όμως, ο άνεμος άλλαξε ρότα...

 

5. ...για την αίσθηση της αυτονόητης αδυναμίας μπροστά στην απόλυτη παρουσία της φύσης, για την απουσία στοιχειώδους γνώσης ότι και ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης.

 

6. ...γιατί μεγαλύτερη υποδούλωση από την υποταγή στον τρόμο και τον πανικό δεν υπάρχει. Οταν χάνεται στοιχειωδώς η ψυχραιμία, βρίσκει έδαφος το κακό.

 

7. Ο σοφός Επίκουρος έλεγε ότι, βασανιζόμενος ο ίδιος, δεν θα υπέφερε περισσότερο από το να βλέπει τον φίλο του να βασανίζεται. Αυτό σκέφτηκα, αναλογιζόμενος όσους αναζητούσαν οικείους και φίλους μέσα στις φλόγες.

 

8. Από την απόλαυση της θερινής ραστώνης, η ζωή μετατράπηκε σε επικίνδυνο παιχνίδι, με τον θάνατο κυρίαρχο, να παίζει εν ου παικτοίς, να θερίζει και να συλλέγει ψυχές.

 

9. Η καταγραφή των νεκρών, μια ενέργεια τρομερή αλλά απαραίτητη. Ενα όνομα στη λίστα, χωρίς ύπαρξη, που γίνεται αριθμός, ξεπέφτει στη στατιστική και στο εξής θα συγκρίνεται με άλλους αριθμούς, όπως τους νεκρούς της Ηλείας.

 

10. Ο νους μου πάει στα χαμένα παιδιά. Τους παίδες εν καμίνω. Μόνο που εδώ δεν έψαλλαν, ούτε σήκωναν τα χέρια στον ουρανό για να αποδείξουν την πίστη τους στον ύψιστο παγιδοφόρο. Εδώ χάθηκε η πολύτιμη αθωότητα του μέλλοντος. Πέταξαν όπως μόνο εκείνα γνωρίζουν, και από την Απέναντι Οχθη μικρά πουλιά, πουλάκια, θα κελαηδούν για όλους.

 

11. «Ολομόναχος αδικαίωτος κι ανυπεράσπιστος / ελεεινός από βίαιο ύψος που πάει στράφι / κάθε χιλιόμετρο μέλλον ένα βραδύκαυστος θάνατος. / Πότε θα με γκρεμίσει η ποθούμενη φλόγα στα σωθικά μου / στα φυλλοκάρδια μου η αμέτοχη λύση / η ακάλεστη διακοπή ώστε ν' αρχίσει αμέσως η αποσύνθεση. / Ητανε κουβαράκι κάποτε μαζεμένος ο χρόνος / στα ιλιγγιώδη ποσοστά της αφάνταστης μικρούλης. / Κανένας Κάλχας και κανένας οίστρος της τράπουλας - / η τύχη μας δεν είχε βγάλει τα φτερά της εντελέχειας. / Κι όμως εκεί στα έγκατα φυτευότανε δίχως νόημα / η ερεβώδης ιδιορρυθμία του θανάτου / -αυτό που δοκιμάζουμε στο όνομα «ηλικία», / κι άλλη Ανοιξη εφέτος και άλλη- / στη δράκαινα διάρκεια - διαλεκτική... / Κι άλλα πλήγματα στο στήθος κι άλλα / φονικά διάτορα εικοσιτετράωρα. / Στο κάπνισμα γρήγορα - να υπάρχουμε δήθεν άτρωτοι» (Νίκος Καρούζος, «Να γύριζα στο Τίποτα», από το βιβλίο «Δυνατότητες και χρήση της ομιλίας»).

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ