Ο χρυσός και η πραγματικότητα

Θυμάστε, σύντροφοι, εκείνη τη διαφήμιση πριν από κάμποσα χρόνια, με σλόγκαν «Ο χρυσός μάς ενώνει»; Ε λοιπόν, μερικά χρυσά μετάλλια στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, κι ασημένια και χάλκινα, έγινε μια εμπορική - επικοινωνιακή προσπάθεια να «μας ενώσει» όλους, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, φασίστες και κομμουνιστές, εξουσιαστές και υπηκόους, σε μια γιορτή λήθης, πριν καλά καλά σαραντίσουν οι νεκροί στο Μάτι. Οχι ότι δεν είναι χαρά να βλέπεις επιδόσεις αθλητών που εκ των πραγμάτων και εκ του συστήματος ευχαριστούν για την υπομονή, την αντοχή και τη στήριξη πρώτα τις οικογένειές τους κι αμέσως μετά τους χορηγούς τους. Είναι. Στιγμιαία και καθόλου πολιτικά ανταποδοτική. Δεν μπορεί όμως να είναι και εξοβελισμός συναισθηματικός της πραγματικότητας και της ιδιωτικοποίησης του κράτους σε επίπεδο καπιταλιστικού κακουργήματος.

 

Τα τελευταία έξι χρόνια, οι κρατικές επιχορηγήσεις στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, στις ομοσπονδίες, μειώθηκαν κατά περίπου 65%! Το ίδιο έγινε και στον ΣΕΓΑΣ (εκεί που ο πρόεδρός του κατάφερε να αναπτύξει ένα μεγάλο χορηγικό πρόγραμμα, κατά το «ανάγκα και θεοί πείθονται»).

Κι αν τα λεφτά είναι το ένα ζήτημα - άλλοθι, το άλλο είναι η τεράστια φθορά και απαξίωση υποδομών και εγκαταστάσεων, χιλιοπληρωμένων από τον φορολογούμενο εξαντλημένο λαό, προ και μετά Ολυμπιάδας. Ειδικά για τον στίβο, ενδεικτικά το κλειστό στάδιο της Παιανίας παραμένει ανενεργό, παρά τη σχετική δέσμευση του πρωθυπουργού πριν από δύο χρόνια και παρά τα κάποια χρήματα που βρέθηκαν και δόθηκαν χωρίς να έχουν καν αρχίσει οι εργασίες αποκατάστασης. Η «Ευρωελλάδα», που θα άλλαζε απ' τ' αριστερά την Ευρώπη, είναι μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς κλειστό στάδιο για προπονήσεις και αγώνες το χειμώνα.

Στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, στάδιο για αγώνες στίβου δεν υπάρχει. Γιατί τόσο το κεντρικό στο Καυταντζόγλειο, όσο και το βοηθητικό στο ΟΑΚΑ χρειάζονται αλλαγή ελαστικού τάπητα. Στο δε ΟΑΚΑ, ο ΣΕΓΑΣ και οι άλλες ομοσπονδίες πληρώνουν για να το χρησιμοποιήσουν, αυτό που φτιάχτηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει για να μπορεί να χαίρεται όσο κρατάει η ανάκρουση του εθνικού ύμνου στην απονομή μεταλλίων. Ο στίβος της πολιτικής εισπράττει στο ακέραιο την υπεραξία των ταλέντων και των προσπαθειών τους, ενώ εδώ και δεκαπέντε χρόνια το Πανθεσσαλικό Στάδιο π.χ. δεν αξιοποιείται, γιατί δεν έχει όργανα για στίβο, αν και τώρα ίσως κάτι γίνει, γιατί συγκινήθηκαν κάποιοι χορηγοί. Η πολιτεία, η κυβέρνηση, αρέσκεται να κάνει νοητικά άλματα με δίχτυ ασφαλείας το θυμικό των πολιτών, χωρίς να υπολογίζει ότι χρειαζόμαστε για βασικές ανάγκες στο επί κοντώ 40 κοντάρια το χρόνο προς 1.200 περίπου ευρώ και 28.000 για ένα στρώμα, ώστε να προσγειώνονται οι αθλητές από τα περίπου 6 μέτρα.

 

Στα ενδεικτικά παράλογα, το πρόγραμμα της παγκόσμιας ομοσπονδίας για μαθητές Δημοτικού ώστε να εξοικειώνονται με τον στίβο, το λεγόμενο «Κids Αthletics», που λειτουργούσε με εξοπλισμό και προσωπικό του ΣΕΓΑΣ, κόπηκε από τον σημερινό υπουργό Παιδείας. Προφανώς κάτι πιο «αριστερό» έχει στο νου του, ή δημοκρατικότερο, που να φέρνει σε ΣΔΙΤ, όπως συμβαίνει στον πολιτισμό - γενναιόδωρο εφοπλισμό...

Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν λύνεται με το να θυμόμαστε σχεδόν μαζοχιστικά πόσα «θαύματα» χρειάζονται για να φανούν οι αθλητικές ικανότητες και τα ταλέντα παιδιών που ξενιτεύονται, πετυχαίνουν, αλλά κι όταν ακόμα εμπνέουν τις επόμενες γενιές ως υποδείγματα, δεν καταφέρνουν να τα φέρουν στην επιφάνεια σε μια χώρα, σε μια πατρίδα που δεν ανήκει σ' αυτούς που τη ζουν, τη δουλεύουν και την υπερασπίζονται...

 

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 

Ριζοσπάστης  Σάββατο 18 Αυγούστου 2018 - Κυριακή 19 Αυγούστου 2018