Ανήξεροι

Την ανήξερη παριστάνει η ηγεσία της Αστυνομίας για την παρουσία του ασφαλίτη στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης την περασμένη Πέμπτη. Προκλητικά μάλιστα ανακοινώνει ότι θα διεξαγάγει «προκαταρκτική εξέταση» για το περιστατικό και πουλάει «ευαισθησία» για τις ...«συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες». Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση και η ηγεσία της Αστυνομίας «πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη» και τώρα τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Αλλωστε, μόλις την περασμένη βδομάδα, η ηγεσία της ΓΣΕΕ είχε ζητήσει «αστυνομική συνδρομή» από την κυβέρνηση, για να συνεχίσει ανενόχλητη τις διαδικασίες νοθείας και εκφυλισμού στα συνέδρια των Εργατικών Κέντρων. Ενώ, ήδη η Αστυνομία έχει δώσει «παρών» για να προστατεύσει τέτοιες διαδικασίες, όπως στα Τρίκαλα, στην Κατερίνη και στην Κοζάνη. Οπότε, η ...έρευνα της Αστυνομίας ας ξεκινήσει καλύτερα από τα γραφεία της υπουργού και του προέδρου της ΓΣΕΕ. Γιατί οι «συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες» προσβάλλονται ήδη, κι ας ισχυρίζεται το αρχηγείο της Αστυνομίας ότι δεν ανέχεται αυτή την προσβολή. Η πολιτική ευθύνη βέβαια ανήκει στην κυβέρνηση, η οποία έχει καταπιεί τη γλώσσα της για το περιστατικό. Κι από πάνω, κοροϊδεύει το λαό ότι θα ενισχύσει τα «κοινωνικά δικαιώματα» με την αναθεώρηση του Συντάγματος, όταν στέλνει την Ασφάλεια να παρακολουθεί συνέδρια συνδικαλιστικών οργανώσεων, θυμίζοντας τις πιο «μαύρες» εποχές.

Ιστορική πείρα

 

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα ένα κατατοπιστικό άρθρο για την εξέλιξη του Κυπριακού ζητήματος, από την απαρχή του έως σήμερα. Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει, είναι ότι με ευθύνη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι Βρετανοί ήταν αυτοί που κινούσαν διαχρονικά τα νήματα της όποιας διευθέτησης του Κυπριακού, με μοναδικό στόχο να υπηρετούνται οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί στην περιοχή και - για όσο καιρό υπήρχε η Σοβιετική Ενωση - να μην περάσει η Κύπρος στο «απέναντι» στρατόπεδο, λόγω και των σχέσεων που ανέπτυξε ο Μακάριος με την ΕΣΣΔ. Σε αυτόν το σχεδιασμό, όλες ανελλιπώς οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, «δημοκρατικές» και δικτατορικές, ανέλαβαν συγκεκριμένο ρόλο, με αποτέλεσμα την εισβολή και τη διχοτόμηση του 1974, που δεν ήταν βέβαια «κεραυνός εν αιθρία». Σήμερα, οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο πανηγυρίζουν για την αναβάθμιση της συνεργασίας Κύπρου - ΗΠΑ στα ζητήματα της «ασφάλειας», που αποτελεί σοβαρό ποιοτικό βήμα στις σχέσεις των δύο κρατών, και αναθερμαίνουν προσδοκίες ότι αυτό θα οδηγήσει σε μια δικαιότερη λύση του Κυπριακού. Ολα αυτά γράφονται και λέγονται ενώ στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης βρίσκονται διάφορες διχοτομικές λύσεις και ενώ αυξάνεται η πίεση από τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για μια διευθέτηση που θα «απελευθερώσει» τις μπίζνες με το φυσικό αέριο στην περιοχή. Η προσπάθεια εφησυχασμού απέναντι στις εξελίξεις, επειδή οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν το ενδιαφέρον τους για την Κύπρο, είναι προκλητική. Ο λαός, διδαγμένος και από την ιστορική πείρα, θα πρέπει να κουμπώνεται και κυρίως να ανεβάσει στροφές στην αντιιμπεριαλιστική του πάλη, μπροστά στα χειρότερα που διαγράφονται μπροστά μας.

Χέρι χέρι

 

Ο αλυτρωτισμός πάει χέρι χέρι με την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «τρέχει» αταλάντευτα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, την ίδια ακριβώς στιγμή αξιοποιείται η εκτέλεση του Ελληνα ομογενούς από την αλβανική αστυνομία για να ανέβει ο εγχώριος αλυτρωτισμός. Και τι δεν ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες, για τον «καλό εθνικισμό», «για τα σύνορα της καρδιάς μας που είναι στη Χιμάρα», εμφυλιοπολεμικά εμβατήρια, ύμνους στην «αγνή φύση του Ελληνα» και άλλα μισαλλόδοξα και αλυτρωτικά. Και όλα αυτά να ακούγονται μέσες - άκρες από όλο το φάσμα των αστικών κομμάτων, δημοσιογράφων και ΜΜΕ. Μάλιστα, έχει ενδιαφέρον ότι δημοσιογράφοι που ανήκουν στο κυβερνών κόμμα έκρυψαν την ταύτισή τους με το αλυτρωτικό κλίμα με την επίκληση του δικαιώματος του «αυτοπροσδιορισμού». Βλέπετε, ο αυτοπροσδιορισμός χωράει παντού, και στις κοσμοπολίτικες μπαρούφες που δίνουν άλλοθι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια αλλά και στους αλυτρωτικούς παροξυσμούς. Βεβαίως, όλα αυτά τροφοδοτούν τον ήδη ανεβασμένο αλβανικό εθνικισμό, που με αφορμή τις εξελίξεις στο Κόσσοβο ονειρεύεται «μεγάλες Αλβανίες» και σύνορα έως την Αρτα... Αυτό το παιχνίδι δεν είναι κάποιων θερμοκέφαλων ακροδεξιών που βεβαίως βγαίνουν μπροστά και αξιοποιούνται. Είναι παιχνίδι που εντάσσεται στους ευρύτερους ανταγωνισμούς, στα παζάρια και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή με τη σφραγίδα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Απέναντι στο «διαίρει και βασίλευε» των αστικών τάξεων και των διεθνών συμμαχιών τους, οι εργαζόμενοι, οι λαοί πρέπει να αντιτάξουν την αλληλεγγύη και πάλη τους ενάντια στην εμπλοκή στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Χαλινάρι

 

Στον εγχώριο και διεθνή Τύπο, με αφορμή την επικράτηση των Δημοκρατικών στη Βουλή και των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία, μετά τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, εμφανίζονται άρθρα που υποστηρίζουν ότι τώρα θα μπει φρένο στην «απρόβλεπτη πολιτική του Τραμπ». Χαρακτηριστικό είναι το προχτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που κάνει λόγο για «Δημοκρατικό χαλινάρι στον Τραμπ» και «αντίβαρο κυρίως στο εσωτερικό». Βέβαια, και σε προηγούμενες περιόδους υπήρξε «δυισμός» στον έλεγχο των δύο Σωμάτων από Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, αλλά αυτό σε τίποτα δεν άλλαξε τις προτεραιότητες του αμερικανικού κεφαλαίου ούτε εμπόδισε την προώθηση στρατηγικών επιλογών του, κυρίως στην οικονομική και εξωτερική πολιτική. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και τώρα. Δεν μπορούμε ωστόσο να μη σχολιάσουμε τις φράσεις που χρησιμοποιεί η «Αυγή»: Πώς γίνεται ο «διαβολικά καλός Τραμπ», κατά τον πρωθυπουργό, να θέλει ...χαλινάρι; Αφού ό,τι κάνει, το κάνει «για καλό», όπως έλεγε ο Αλ. Τσίπρας στη συνάντηση που είχε μαζί του στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Νοέμβρη. Αλλά, είπαμε, το ψάρεμα σε θολά νερά είναι «επιστήμη» για τον ΣΥΡΙΖΑ: Από τη μια, διαφημίζει την αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και, από την άλλη, για να χαϊδέψει τ' αυτιά ενός πιο αριστερού ακροατηρίου, πετάει στο ξεκούδουνο και καμιά (ανώδυνη) μπηχτή για τον Τραμπ, επιβεβαιώνοντας ότι ο ίδιος δεν έχει ...χαλινάρι στον εμπαιγμό του λαού.

Ριζοσπάστης  Σάββατο 10 Νοέμβρη 2018 - Κυριακή 11 Νοέμβρη 2018