Οι εξελίξεις να γίνουν κριτήριο στο λαό για τη συμπόρευση με το ΚΚΕ

Δεν πρόλαβε καλά καλά να στεγνώσει το μελάνι των «ρηματικών διακοινώσεων» και να υψωθεί η ΝΑΤΟική σημαία στα Σκόπια, και έχει ήδη φανεί ότι πρόκειται για μια ακόμα ιμπεριαλιστική διευθέτηση, κρίκο σε μια αλυσίδα εξελίξεων που μυρίζουν μπαρούτι. Ο λαός, που του πιπίλισαν τα αυτιά για τη «σταθερότητα» και την «ασφάλεια» που δήθεν κατοχυρώνονται στην περιοχή μέσα από τη συμφωνία των Πρεσπών, βλέπει π.χ. τα λιμάνια του, στο πλαίσιο της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, να γίνονται βάσεις μεταφοράς πολεμικού υλικού, όπως στη Θεσσαλονίκη, φέρνοντας στο νου τις ματωμένες μέρες του 1999. Βλέπει τη Ρωσία να αντιδρά σφοδρά, και μάλιστα μέσω του πρέσβη της στην Ελλάδα να βάζει τις δικές της «κόκκινες γραμμές» και να στέλνει τα σχετικά μηνύματα, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα ανεχτεί τον προσεταιρισμό της Σερβίας και της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης από το ΝΑΤΟ. Βλέπει την έξαρση του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και νέες επικίνδυνες ορολογίες να πέφτουν στο τραπέζι, όπως περί «Αλβανικής Ανοιξης».

 Βλέπει την Τουρκία να εντείνει τις αμφισβητήσεις, με το βλέμμα της στραμμένο στα «οικόπεδα» γύρω από την Κύπρο και στις μπίζνες των ενεργειακών κολοσσών. Κυρίως, βλέπει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θα «αντιγράψει» τη συμφωνία των Πρεσπών για μια αντίστοιχη «διευθέτηση» και στο Κυπριακό. Ολα τα παραπάνω δεν είναι ένταση της ανασφάλειας, απειλή της ειρήνης για τους λαούς της περιοχής, άνοιγμα ζητημάτων αλλαγής συνόρων, όπως εδώ και μήνες προειδοποιεί το ΚΚΕ τους εργαζόμενους; Δεν είναι επιβεβαίωση της υποκρισίας των κομμάτων του κεφαλαίου, που παίζουν με τη φωτιά για να προωθήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης στην περιοχή; Δεν αποδεικνύουν κι αυτές οι εξελίξεις ότι οι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών είναι πρόσκαιροι, στο μόνιμο φόντο των οξυμένων αντιθέσεων τις οποίες πληρώνουν οι λαοί;


Με αυτές τις σκέψεις και με κριτήριο αυτές τις σοβαρές εξελίξεις, ως την άλλη όψη της αντιλαϊκής επιδρομής που συνεχίζεται, πρέπει να τοποθετηθούν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι και η νεολαία στις μεγάλες μάχες του επόμενου διαστήματος.

Στην αντιδραστική τους σύμπλευση...

 

Με κριτήριο επίσης την ταύτιση, που πλέον βγάζει μάτι, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και τις άλλες δυνάμεις του κεφαλαίου, πρέπει να φτάσει στις κάλπες ο λαός, και να τις αξιοποιήσει για να δώσει στις δυνάμεις αυτές την απάντηση που τους αρμόζει. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, οι ευκαιρίες για να διαπιστωθεί αυτή η στρατηγική σύγκλιση έρχονται η μία μετά την άλλη. Από τα χειροκροτήματα της ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρμογή εμβληματικών μνημονιακών νόμων δικής της έμπνευσης, όπως για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, μέχρι τα αλισβερίσια ανάμεσα σε όλα τα αστικά κόμματα.

Εμβληματική για παράδειγμα είναι η στοίχισή τους στα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή. Η πρόδηλη αμηχανία της ΝΔ που ο ΣΥΡΙΖΑ τής παίρνει «την μπουκιά από το στόμα», πρωταγωνιστώντας σε αυτά τα καμώματα. Η αγωνία της να αναδείξει ότι αυτή είναι η αυθεντική πολιτική δύναμη που στηρίζει παραδοσιακά τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, αλλά και η σιγουριά του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα ότι όποιος κι αν αναδειχθεί κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ - θα είναι προσηλωμένος σε αυτήν την κατεύθυνση. Το ίδιο άλλωστε αποτυπώνεται και στην έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας ότι ο λαός έχει να αναμετρηθεί με έναν σχεδιασμό που υπηρετούν από κοινού κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι συγκλίσεις τους δεν κρύφτηκαν ούτε και στη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να «κόβει» και τη ΝΔ να «ράβει», πάντα στην ίδια κατεύθυνση. Τη «θωράκιση» της πολιτικής σταθερότητας ξεχώριζαν οι μεν, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η αντιλαϊκή πολιτική ανεξάρτητα από κυβερνητικούς κύκλους, στην «αναστήλωση» του αστικού πολιτικού συστήματος - που έχει υποστεί μεγάλη φθορά στη λαϊκή συνείδηση - εστίαζαν οι δε. Και όλοι μαζί από κοινού απέρριπταν τις δεκάδες προτάσεις του ΚΚΕ, όπως για να καταργηθούν οι διατάξεις εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ακόμα και για να απαγορευτεί η εγκατάσταση πυρηνικών όπλων. Επίσης για τη διεύρυνση δημοκρατικών ελευθεριών, για τον πλήρη διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, για να καταργηθούν ειδικά προνόμια π.χ. στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, για να καταργηθεί η συνταγματική απαγόρευση της μονιμοποίησης συμβασιούχων κ.λπ.

Εκεί δε που επιβεβαιώθηκε περίτρανα ότι τα κόμματα του αστικού συστήματος δεν έχουν και πολλά να χωρίσουν είναι στις «μεταγραφές» μεταξύ τους, στην ευκολία με την οποία παραδοσιακά στελέχη του ενός κόμματος μεταπηδούν στο άλλο. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να κυβερνά με έξι στελέχη των αντιπάλων του, οι κοινοβουλευτικές ομάδες των πάλαι ποτέ νεοφώτιστων κομμάτων έχουν πια εξαϋλωθεί, αποτελώντας δεξαμενή στελέχωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, «άπλυτα» βγαίνουν στη φόρα από τους μέχρι χτες κυβερνητικούς εταίρους κ.ο.κ.

...μόνη απάντηση η δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση, με δυνατό το ΚΚΕ

 

Σε αυτό το αποκρουστικό για το λαό σκηνικό, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι η μόνη δύναμη που έμεινε σταθερή και που με συνέπεια πάλεψε για όλους τους λόγους που τη στήριξαν οι εργαζόμενοι ήταν το ΚΚΕ.

Οι ίδιες οι εξελίξεις απαιτούν σήμερα ο λαός να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά. Σήμερα είναι περισσότεροι εκείνοι οι εργαζόμενοι που προβληματίζονται, που στήνουν αυτί και παρακολουθούν τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ, εκτιμώντας τη σταθερότητά του, το γεγονός ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα των αυταπατών, στη λογική του «μικρότερου κακού», στα ψεύτικα διλήμματα.

Είναι περισσότεροι εκείνοι που συνειδητοποιούν την ανάγκη να βγει ενισχυμένο το ΚΚΕ και από τις επερχόμενες κάλπες, που λένε ότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει η πραγματική διαφορά για το λαό. Αυτή η συζήτηση πρέπει να ενταθεί το επόμενο διάστημα, για να φτάσει παντού και μαχητικά, μέσα από τη ζωντανή συζήτηση, το κάλεσμα ισχυροποίησης του Κόμματος.

Να συζητηθεί πλατιά το γεγονός ότι η ελπίδα για το λαό δεν βρίσκεται στην κυβερνητική εναλλαγή, στην αναζήτηση του λιγότερο επικίνδυνου, αλλά στην ενίσχυση της λαϊκής πάλης, στους αγώνες για να επανέλθουν τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις που ξηλώθηκαν στα χρόνια της κρίσης, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο δρόμος για να μεγιστοποιηθεί η πίεση προς την οποιαδήποτε κυβέρνηση, για να δώσει στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους ακόμα και τα όποια ψίχουλα, που βαφτίζονται «παροχές».

Με ένα ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ, θα δυναμώσει η λαϊκή αντιπολίτευση σε συνθήκες που οι εργαζόμενοι την έχουν ακόμα περισσότερο ανάγκη. Χρειάζονται περισσότεροι εκλεγμένοι κομμουνιστές σε δήμους και Περιφέρειες, στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, να αποκαλύπτουν στο λαό τα αντεργατικά σχέδια, να χαλάνε την ευρωΝΑΤΟική ομοφωνία όλων των άλλων, να είναι στήριγμα στους αγώνες του, να προβάλλουν τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο, τη σύγκρουση με αυτό το σάπιο σύστημα. Σ' αυτόν το δρόμο μπορεί να καταλάβει ο εργαζόμενος τη δύναμή του, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και περισσότερα όπλα στην πάλη του, να πάρει διαζύγιο με τη μιζέρια και τις μειωμένες απαιτήσεις. Να μαζέψει δυνάμεις για να περάσει στην αντεπίθεση.

Ριζοσπάστης   Σάββατο 16 Φλεβάρη 2019 - Κυριακή 17 Φλεβάρη 2019