09-02-2019
Πογκρόμ Ναζιστών κατά των Εβραίων – Πογκρόμ των Σιωνιστών κατά των Παλαιστινίων
Τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εαν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες; Και πώς θα τις ξεχωρίζατε;
Τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εαν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες; Και πώς θα τις ξεχωρίζατε;
“Είναι μια μαζική και οργανωμένη βίαιη επίθεση εναντίον κάποιας
συγκεκριμένης εθνικής, θρησκευτικής ή άλλης ομάδας, με ταυτόχρονη
καταστροφή του περιβάλλοντός τους (σπίτια, επιχειρήσεις, θρησκευτικοί
χώροι, κοκ)”… λέει η εγκυκλοπαίδεια.
Δηλαδή αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη από τον Ισραηλινό στρατό, το λες και Πογκρομάρα.
Δε θα σας πω πολλά λόγια… μόνο φωτογραφίες… συγκρίσεις…
Συγκρίσεις δυο “πολιτισμών”… δυο στρατών… δυο διωκτικών μηχανισμών… δυο κατατρεγμένων λαών… δυο συνειδήσεων του ίδιου λαού, που άλλοτε ήταν θήραμα και τώρα είναι κυνηγός…
Πώς γίνεται το ίδιο μυαλό να τιμά το Άουσβιτς και να παρακολουθεί τους δικούς του να γκρεμίζουν σπίτια, να ξεριζώνουν ελιές, να πυροβολούν παιδάκια στη Γάζα;
Πώς έγινε και συμπεριφέρθηκαν τότε οι Γερμανοί στην συντριπτική πλειοψηφία τους σαν ναζί; Πώς γίνεται να συμπεριφέρονται τώρα οι περισσότεροι Ισραηλίτες σαν… ναζί;
Πέστε μου τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εάν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες;
Και πώς θα τις ξεχωρίζατε; Δείτε την από πάνω.
Τι διαφορά έχουν τα σύρματα;
Και τα ντουβάρια …
Τα στρατόπεδα και τα “ΑΛΤ” …
Και οι έγκλειστοι
Τα αγκαθωτά σύρματα… που είναι ολόιδια…
Κι από μέσα τα παιδάκια… τα παιδιά είναι πάντα ίδια…
Και το βλέμμα τους είναι πάντα ίδιο… αθώο, απορημένο, τρομαγμένο, όταν βλέπουν το παράλογο, το αφύσικο…
Και το κλάμα τους είναι πάντα ίδιο…
Τι διαφορά έχει ο τρόπος που γίνονται οι συλλήψεις αθώων, μόνο εξαιτίας της φυλής τους…
Τα μπλόκα και τα checkpoints…
Tα όπλα κι οι απειλές…
Ο εξευτελισμός των θυμάτων…
Η απορία των θυμάτων…
Οι γονατιστοί αιχμάλωτοι… όλα ίδια κι απαράλλαχτα…
Αυτά τι διαφορές βλέπετε να έχουν;
Κι οι μανάδες… απαράλλαχτες…
Κι οι συλλήψεις ακόμα και πιτσιρικάδων…
Κι η “ψυχαγωγία” του συνένοχου πλήθους μπροστά στις… “καμένες μάγισσες”…
Οι μεν πανηγυρίζουν τις κρεμάλες κι οι δε την εξάσκηση ελεύθερων σκοπευτών σε ζωντανούς στόχους κάθε παλαιστινιακής ηλικίας, κάθε Παρασκευή απόγευμα…
Όλα αυτά που μας ανατριχιάζουν και μας κάνουν να αγανακτούμε… με την εικόνα στην οθόνη…
Δε γίνεται έτσι… Έτσι μόνο το μαθαίνεις… Κι έτσι μόνο αγανακτείς… Αλλά δεν το αλλάζεις…
Βγες… μίλα… κάνε κάτι… ό,τι νομίζεις…
Η αλληλεγγύη είναι όπλο… Εσύ πού το έχεις; Το έχεις παραδώσει;
Η δημόσια διατύπωση γνώμης είναι μαγκιά … Εσύ δεν έχεις; Είσαι δεμένος στις σιδηροδρομικές γραμμές;
Η δράση είναι η μόνη λύση… Εσύ; Έφαγες τα χάπια της αναποτελεσματικότητας;
Σήκω. Πάμε. Θα δεις.
Στην πράξη θα σ’ αρέσει.
Κι ο αγώνας. Κι η αλληλεγγύη. Κι ο διεθνισμός. Πάμε.
Υ.Γ. Τελικά θα μου πείτε: τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εαν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες; Και πώς θα τις ξεχωρίζατε;
Οι φωτογραφίες από το φίλο Χριστόφορο Τριαντάφυλλο.
http://www.katiousa.gr
Δηλαδή αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη από τον Ισραηλινό στρατό, το λες και Πογκρομάρα.
Δε θα σας πω πολλά λόγια… μόνο φωτογραφίες… συγκρίσεις…
Συγκρίσεις δυο “πολιτισμών”… δυο στρατών… δυο διωκτικών μηχανισμών… δυο κατατρεγμένων λαών… δυο συνειδήσεων του ίδιου λαού, που άλλοτε ήταν θήραμα και τώρα είναι κυνηγός…
Πώς γίνεται το ίδιο μυαλό να τιμά το Άουσβιτς και να παρακολουθεί τους δικούς του να γκρεμίζουν σπίτια, να ξεριζώνουν ελιές, να πυροβολούν παιδάκια στη Γάζα;
Πώς έγινε και συμπεριφέρθηκαν τότε οι Γερμανοί στην συντριπτική πλειοψηφία τους σαν ναζί; Πώς γίνεται να συμπεριφέρονται τώρα οι περισσότεροι Ισραηλίτες σαν… ναζί;
Πέστε μου τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εάν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες;
Και πώς θα τις ξεχωρίζατε; Δείτε την από πάνω.
Τι διαφορά έχουν τα σύρματα;
Και τα ντουβάρια …
Τα στρατόπεδα και τα “ΑΛΤ” …
Και οι έγκλειστοι
Τα αγκαθωτά σύρματα… που είναι ολόιδια…
Κι από μέσα τα παιδάκια… τα παιδιά είναι πάντα ίδια…
Και το βλέμμα τους είναι πάντα ίδιο… αθώο, απορημένο, τρομαγμένο, όταν βλέπουν το παράλογο, το αφύσικο…
Και το κλάμα τους είναι πάντα ίδιο…
Τι διαφορά έχει ο τρόπος που γίνονται οι συλλήψεις αθώων, μόνο εξαιτίας της φυλής τους…
Τα μπλόκα και τα checkpoints…
Tα όπλα κι οι απειλές…
Ο εξευτελισμός των θυμάτων…
Η απορία των θυμάτων…
Οι γονατιστοί αιχμάλωτοι… όλα ίδια κι απαράλλαχτα…
Αυτά τι διαφορές βλέπετε να έχουν;
Κι οι μανάδες… απαράλλαχτες…
Κι οι συλλήψεις ακόμα και πιτσιρικάδων…
Κι η “ψυχαγωγία” του συνένοχου πλήθους μπροστά στις… “καμένες μάγισσες”…
Οι μεν πανηγυρίζουν τις κρεμάλες κι οι δε την εξάσκηση ελεύθερων σκοπευτών σε ζωντανούς στόχους κάθε παλαιστινιακής ηλικίας, κάθε Παρασκευή απόγευμα…
Όλα αυτά που μας ανατριχιάζουν και μας κάνουν να αγανακτούμε… με την εικόνα στην οθόνη…
Δε γίνεται έτσι… Έτσι μόνο το μαθαίνεις… Κι έτσι μόνο αγανακτείς… Αλλά δεν το αλλάζεις…
Βγες… μίλα… κάνε κάτι… ό,τι νομίζεις…
Η αλληλεγγύη είναι όπλο… Εσύ πού το έχεις; Το έχεις παραδώσει;
Η δημόσια διατύπωση γνώμης είναι μαγκιά … Εσύ δεν έχεις; Είσαι δεμένος στις σιδηροδρομικές γραμμές;
Η δράση είναι η μόνη λύση… Εσύ; Έφαγες τα χάπια της αναποτελεσματικότητας;
Σήκω. Πάμε. Θα δεις.
Στην πράξη θα σ’ αρέσει.
Κι ο αγώνας. Κι η αλληλεγγύη. Κι ο διεθνισμός. Πάμε.
Υ.Γ. Τελικά θα μου πείτε: τι διαφορά θα είχαν οι φωτογραφίες, εαν οι μισές δεν ήταν έγχρωμες; Και πώς θα τις ξεχωρίζατε;
Οι φωτογραφίες από το φίλο Χριστόφορο Τριαντάφυλλο.
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου