Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Πριν από
χρόνια στη Γαλλία, μια σαραντάρα καθηγήτρια, γονέας 2 και φύλου 2, παιδόφιλη
και ανισόρροπη, που είχε δυο ανήλικα παιδιά καταχωρημένα ως φύλου 1 (εμείς κάτι
τέτοιο το τραγουδάμε: Δυο γιους έχεις μανούλα μου…) με γονέα 1, βίασε και
κατέστησε ομοκρέβατό της ένα χαζοχαρούμενο δεκαπεντάχρονο μαθητή φύλου 1, κατά
τι μικρότερο των παιδιών της, που δεν ξέρουμε σήμερα τον ακριβή αριθμό του
φύλου τους. Σε κάποια άλλη κοινωνία και άλλη τάξη, η γονέας 2 θα είχε βρεθεί
στη φυλακή και ο μαθητής σε καθεστώς κοινωνικής συνδρομής και ψυχολογικής
στήριξης.
Στην…
προοδευτική Γαλλία και στην τάξη που διαφεντεύει τα εκεί πράγματα, τα… πράγματα
εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Οι γονέας 1
και 2 του Εμμανουέλ τον βούτηξαν και τον πήγαν στην εξοχή, αλλά εκεί το ζαβό
ντυνόταν κοκκινοσκουφίτσα και τράβαγε στο δάσος.
Τελικά η
μεσήλικη γονέας 2 αποκατέστησε τον μαθητή φύλου 1 κι έγινε για τον αποπλανημένο
σύζυγος 1 και συγχρόνως γονέας 3. Ο μαθητής έγινε σύζυγος 2, μιας και στο
δίδυμο της σχέσης ήταν το ζαβό της υπόθεσης, γονέας 1 αλλά χωρίς γόνους και
παιδί 3, αφού η γονέας 3 αλλά και γονέας 2 στον προηγούμενο γάμο της και
σύζυγος του 2, είχε τα άλλα δύο παιδιά φύλου 1 (μέχρι τότε), με τον γονέα 1.
Κατά τον
ρουν των γεγονότων, ο πρώην βιασμένος μαθητής φύλου 1 και σύζυγος 2, αντί της
ρόδινης μεγάλης αγάπης, γνώρισε την καταπίεση από τη μεσήλικη βιάστριά του,
σύζυγο 1 και γονέα 3, και όταν ζητούσε σοκολάτα ως παιδί 3 και σύζυγος 2, η
σύζυγος 1 και γονέας 3 (γαμώ τον δικό μου γονέα ανεξαρτήτως αριθμού) δεν του ‘παιρνε,
γιατί κάνει κακό Εμανουέλ, του έλεγε και θα πέσουν τα δόντια του, όπως της
ίδιας που δεν άφηνε σοκολάτα για σοκολάτα. Ο Μανωλάκης – δεν ξέρω για τους
γονέα 1 και 2 που είχε πριν, αλλά πειθαρχούσε στη γονέα 3 και δεν έτρωγε
σοκολάτα. Έτσι η ανάπτυξη του βιασμένου και αποπλανημένου μαθητή μπλοκαρίστηκε
πρόωρα στην εφηβεία και παρέμεινε ένα μαλακισμένο στη ζωή του.
Μπροστά στα
μάτια του παιδιού 3, που λογιζόταν φύλο 1 παρ’ όλες τις κακιές γλώσσες που τον
κατατάσσουν σε φύλο 3, τόσο το ταμπού όσο και το όριο που θέτει το ταμπού
παραβιάστηκαν, ενθαρρύνθηκε η ιδέα της παντοδυναμίας – χαρακτηριστικό ειδικά
στα κακομαθημένα της τάξης του που πρέπει να εκλείψει και το αποπλανημένο
θεώρησε πως όλα επιτρέπονται και κατέστην ένα γαλλικό ναρκισσιστικό κακόβουλο κωλόπαιδο
και μετ’ ου πολύ εξελίχθη σε ψυχοπαθή με πατέντα.
Η βιάστρια
καθηγήτρια όμως δεν ήταν η γυναικάρα Anne Bancroft, αλλά μια ξεπεσμένη και
άφυλη γονέας 2, το κωλόπαιδο σε καμιά περίπτωση ο ενήλικος και καταπληκτικός
πρωτάρης (Dustin Hoffman) και φυσικά δεν μιλάμε για την ταινία που έκανε πάταγο
το 1967 (The Graduate) και εκλείπει από το ανώμαλο στόρι μας το άκουσμα του
«Mrs. Robinson».Κι έτσι το κωλόπαιδο της ιστορίας μας μπορεί να μην κέρδισε μια
Alfa Romeo Spider 1600 όπως ο Ντάστιν Χόφμαν για την αποφοίτησή του στην
ταινία, αλλά οι Γάλλοι, που από καιρό έχουν καταντήσει αμερικανάκια, ζήλευαν
τους Αμερικανούς που μόλις δουν βλαμμένο ή ψυχασθενή τον κάνουν πρόεδρο ή
σύμβουλο του προέδρου όπως ο κηπουρός Τσανς της προφητικής ταινίας Being There
(Να είσαι εκεί κε Τσανς – ο ελληνικός τίτλος) με τον Πήτερ Σέλλερς. Έτσι τον
ανέδειξαν από ψυχοπαθητικό 1, παιδί 3 και γονέα 2 (άνευ γόνων) σε πρόεδρο 8 της
δημοκρατίας 5 και σε μέγα κακοποιό που όταν δεν επιστρέφει τη βία που γνώρισε
στους εργαζόμενους της χώρας του την ταχυδρομεί με πυραύλους στη Συρία.
Μάλιστα τον
υποστήριξαν καταφανώς από Ομπάμα μέχρι Μέρκελ και ντροπαλά ο πατριώτης του
Μελανσόν που είναι «κομμουνιστής» με αριθμό (στα) 3 (μας) και χάρηκαν και
κάποιοι χαζοχαρούμενοι εδώ, αναχωματικοί και τέτοιοι, σαν τον πατριώτη μας
Λαφαζάνη (δηλαδή εντελώς ζαβοί κι επικίνδυνοι) που έμειναν στα παράθυρα να
φυσήξει πάλι δροσερός άνεμος απ’ τη Γαλλία και τελικά ήταν λίβας.
Κι όσο η
αστική τάξη θα φτωχαίνει τον γλωσσικό και συναισθηματικό πλούτο, θα ισοπεδώνει
ρόλους, θα αποστερεί νοηματικά, θα αμβλύνει, θα διαβρώνει, θα αποκοιμίζει
συνειδήσεις, διαμορφώνοντας απανταχού γαλλάκια κι αμερικανάκια, εμείς θα
επιμένουμε:
Μάνα,
μητέρα, μαμά… μπαμπάς, πατέρας… κόρη και γιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου