Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Πάνω από 820 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από ασιτία, ευρισκόμενοι σε κατάσταση πείνας. Αυτό αναφέρει ετήσια έκθεση που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΟΗΕ και στην οποία διαπιστώνεται αύξηση του υποσιτισμού για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Προσθέτοντας τον αριθμό των ανθρώπων που υποφέρουν από την πείνα με τον αριθμό των ανθρώπων που πλήττονται από επισιτιστική ανασφάλεια, υπολογίζεται πως περισσότεροι από 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν τακτική πρόσβαση σε υγιή, θρεπτικά και επαρκή τρόφιμα.

Αυτά συμβαίνουν εν έτει 2019 στο σύστημα που ο αλησμόνητος Φιντέλ Κάστρο περιέγραφε ως «απεχθές, πρόστυχο, βρώμικο και αποξενωτικό». Πρόκειται για το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα που διδάσκει πως η ύπαρξη πλούσιων και φτωχών, κροίσων και λιμοκτονούντων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων θεωρείται «φυσικό φαινόμενο».


Στο ίδιο σάπιο σύστημα όπου, για παράδειγμα, θεωρείται περίπου ως «λογικό» ότι…

– ένα παιδί πεθαίνει κάθε 3 δευτερόλεπτα εξαιτίας έλλειψης τροφίμων (ΠΟΥ, Guardian 5/6/2019),
– πάνω από 25.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε μέρα εξαιτίας της φτώχειας, της έλλειψης πρόσβασης σε νερό και σε στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη (Στοιχεία UNICEF),
– πάνω από 13.000.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από αρρώστιες, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτραπούν ή είναι ιάσιμες μέσω της σύγχρονης ιατρικής (Στοιχεία UNICEF, ΠΟΥ).
– το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από 10 δολάρια τη μέρα, ενώ ο μισός πληθυσμός στη γη (3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι) παλεύει καθημερινά να αποκτήσει τα βασικά αγαθά (World Bank, 2018),
– το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει τη δυνατότητα πρόσβασης σε φάρμακα απαραίτητα για την επιβίωσή του λόγω κόστους,
– 40,3 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν υπό καθεστώς «δουλείας» το 2016 (Global Slavery Index, 2016),
– 6,000 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, πεθαίνουν κάθε μέρα ως αποτέλεσμα «εργατικών ατυχημάτων» ή ασθενειών σχετιζόμενες με κακές συνθήκες εργασίας. Κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα περίπου 340 εκατομμύρια «εργατικά ατυχήματα» (Στοιχεία ILO).

Όλα τα παραπάνω έχουν εναν κοινό παρονομαστή, πηγή αυτών των εγκλημάτων, που δεν είναι άλλος από την εξουσία του κεφαλαίου. Αυτού, που όμως σημείωνε ο Μαρξ, «γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά… στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους… Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο… με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνέψει να το διαπράξει…» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τ. 1, σελ. 785).

Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που έχει ως ακρογωνιαίο λίθο του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θεωρείται επίσης «λογικό» ότι…

– οι 26 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη κατέχουν 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια – όσο δηλαδή κατέχουν συνολικά 3,8 τρισεκατομμύρια άνθρωποι (Oxfam),
– μέσα στο 2018, ο πλούτος των – περίπου 2.200 – δισεκατομμυρίουχων σε παγκόσμιο επίπεδο αυξήθηκε κατά 900 δισεκατομμύρια δολάρια (2,5 δις ανά ημέρα),
– από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, μέσα σε διάστημα 10 ετών, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει διπλασιαστεί, όπως επίσης έχουν διπλασιαστεί και τα κέρδη τους,
– η συνολική περιουσία των τεσσάρων πλουσιότερων ελλήνων υπολογίζεται σε 8,3 δισεκατομμύρια δολάρια (Forbes, 2018).

Το κύριο συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι ένα και θα το επαναλάβουμε όσες φορές κι’ αν χρειαστεί, ακόμη και αν κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε… «ψυχικά νοσούντες». Πάνω στο θάνατο, τη φτώχεια, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση, τον ξεριζωμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων αναπτύσσεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα. 

Αυτή η βαρβαρότητα, αυτός ο παραλογισμός, αυτό το έγκλημα, αυτό το σύστημα δεν καλωπίζεται, δε βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται. Μονάχα τσακίζεται και ανατρέπεται με την πάλη των λαών.