Εμπρός της γης οι εισηγμένοι – Οι εργατοπατέρες της ILO χτυπούν το καμπανάκι κλεισίματος του NASDAQ στη Νέα Υόρκη

14-07-2019

Πότε επιτέλους θα ξεπεράσουμε και στην Ελλάδα τις αγκυλώσεις, για να βρουν οι ντόπιοι εργατοπατέρες την αναγνώριση που τους αξίζει από τον επιχειρηματικό κόσμο;

Κατιούσα
 

Αν νομίζατε ότι τα εγχώρια καμάρια της ΓΣΕΕ και λοιπών συγγενών είναι κάποια sui generis παθογένεια του ελληνικού συνδικαλιστικού γίγνεσθαι, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Στην πραγματικότητα, έχουν παγκόσμιας κλάσης διεθνή πρότυπα, από τα οποία τολμούμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και λιγότερο προωθημένοι. Ίσως επειδή στην Ελλάδα υπάρχει για τα σημερινά δεδομένα συγκριτικά ισχυρό ταξικό κίνημα, που τους αποτρέπει από το να σπάσουν τα όποια ταμπού τους έχουν απομείνει.


Τέτοια προβλήματα δεν αντιμετωπίζει η ηγεσία της ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας), που θα μπορούσε να αποκαλείται επάξια και Διεθνής των Εργατοπατέρων. Ιδρυμένη πριν 100 χρόνια στα πλαίσια της Κοινωνίας των Εθνών και στη συνέχεια συνδεόμενη με τον ΟΗΕ, έχει μετατραπεί οριστικά, αν ποτέ ήταν κάτι διαφορετικό, σε συμβουλευτικό όργανο των επιχειρήσεων για την επίτευξη των “βέλτιστων πρακτικών” σε μια σειρά τομείς. Παρόμοιο ρόλο διαδραματίζει και η ITUC (Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία), το διεθνές αντίστοιχο της ΓΣΕΕ δηλαδή.

Λογικό είναι λοιπόν κι οι επιχειρήσεις με τη σειρά τους να τιμούν και να επιβραβεύουν αυτή την εργώδη προσπάθεια που στις 11 Ιούλη έκλεισε τα 100 της χρόνια, καλώντας εκπροσώπους των δύο οργανώσεων στο χρηματιστήριο NASDAQ της Νέας Υόρκη, για να χτυπήσουν το καμπανάκι με το οποίο παραδοσιακά ανοίγουν και κλείνουν οι συνεδριάσεις του. Παρόντες ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ILO και ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας της ITUC, παρέα με τον CEO του Αμερικανικού Συμβουλίου Διεθνούς Επιχειρηματικότητας, και διάφορους άλλους παρατρεχάμενους. Το μόνο που θα ψάξετε μάταια σε αυτή τη χαρούμενη ομήγυρη, είναι πραγματικοί εργάτες και γενικά εργαζόμενοι οποιουδήποτε είδους. Εξάλλου, όπως δήλωσε με περηφάνια το στέλεχος του ILO πριν το κουδούνισμα, αυτό που κάνει τη διαφορά στον οργανισμό του είναι πως “οι επιχειρήσεις έχουν ίση φωνή στις αποφάσεις, μαζί με τους εργαζόμενους και τις κυβερνήσεις”. Επιτέλους δηλαδή κάποιος σκέφτηκε και το φουκαριάρη τον εργοδότη. Συνεχίζοντας, πρόσθεσε πως “γιορτάζουμε τις επιχειρήσεις ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας, της καινοτομίας και βασικούς δημιουργούς θέσεων εργασίας”. Αυτός είναι φρέσκος λόγος του σήμερα, όχι ξύλινα πράγματα για πάλη των τάξεων, εργασιακά δικαιώματα, εκμετάλλευση. Όλοι μαζί μπορούμε.

Πότε επιτέλους θα ξεπεράσουμε και στην Ελλάδα τις αγκυλώσεις, για να βρουν οι ντόπιοι εργατοπατέρες την αναγνώριση που τους αξίζει από τον επιχειρηματικό κόσμο;