Επαγρύπνηση

Ανεξάρτητα από την πορεία του περιβόητου ιρανικού τάνκερ και αν υπάρχει σχεδιασμός να περάσει αυτό από κάποιο λιμάνι της Ελλάδας ή όχι, αυτό που αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά είναι πόσο βαθιά μπλεγμένη στο κουβάρι θανάσιμων ανταγωνισμών είναι η χώρα μας. Οι προειδοποιητικές παρεμβάσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ, η επιφυλακή της ελληνικής κυβέρνησης και ο διπλωματικός «πυρετός» γύρω από το πλοίο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα - «καμπανάκια» για το λαό, ώστε να επαγρυπνεί. Πόσο μάλλον που η χώρα μας δεν είναι απλός «παρατηρητής» των εξελίξεων, αλλά αναλαμβάνει αναβαθμισμένους ρόλους που την καθιστούν «μαγνήτη» επιθέσεων, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την «καταρχήν συμφωνία» με τις ΗΠΑ για συμμετοχή ελληνικής φρεγάτας σε επιχειρήσεις στον Περσικό. Ολοι αυτοί οι κίνδυνοι είναι η άλλη όψη του τίτλου του «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ που απέσπασε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πασχίζει να κρατήσει επάξια η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Κάθε παρότρυνση εφησυχασμού, που συνοδεύει τη συσσώρευση εύφλεκτης ύλης στην περιοχή μας, είναι και ένας ακόμα λόγος για το λαό να διεκδικεί την απεμπλοκή της χώρας από αυτούς τους σχεδιασμούς.

Μονά χάνεις... 

 

Για να μην πτωχεύσει η ΔΕΗ και «παρασύρει στον γκρεμό την εθνική οικονομία», η κυβέρνηση προσφέρει στα λαϊκά νοικοκυριά τις εξής επιλογές: Πρώτον, να αποδεχτούν αυξήσεις στα ήδη τσουχτερά τιμολόγια, 10% σε πρώτη φάση, που θα ισοσκελίσουν τις όποιες μειώσεις θα προέκυπταν από την επικείμενη μείωση του ΦΠΑ. Δεύτερον, να αποδεχτούν την κατάργηση της έκπτωσης του 10% (μέχρι πρόσφατα ήταν στο 15%) για όσους εξοφλούν έγκαιρα το λογαριασμό, που σημαίνει μάνι μάνι επιπλέον αύξηση των τιμολογίων γι' αυτήν την κατηγορία καταναλωτών. Τρίτον, να πουν και «ευχαριστώ» που η ΔΕΗ εντείνει το κυνήγι σε όσους χρωστάνε, «κλειδώνοντας» στο στόχαστρο των εισπρακτικών της μηχανισμών όσους δεν μπορούν αντικειμενικά να πληρώσουν, αφού με τους μεγαλοοφειλέτες (βλέπε ενεργοβόρες βιομηχανίες) διαπραγματεύεται για νέες εκπτώσεις. Και τέλος, να στηρίξει αδιαμαρτύρητα ο λαός την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας, στο όνομα της «απελευθέρωσης», η οποία ευθύνεται σήμερα για την άθλια κατάσταση της ΔΕΗ και την ενεργειακή φτώχεια για τους χιλιάδες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο υψηλό κόστος του ρεύματος.

... ζυγά κερδίζω

 

Με άλλα λόγια, όποια «επιλογή» κι αν κάνει ο λαός, από αυτές που του προσφέρει η κυβέρνηση, η «σωτηρία» της ΔΕΗ φορτώνεται κυριολεκτικά στην πλάτη του, με τον ίδιο τρόπο που πλήρωσε ο λαός την κερδοφορία των μετόχων της όλα τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει όμως κι άλλη επιλογή: Να παλέψει ενάντια στις νέες αυξήσεις, διεκδικώντας ουσιαστικές μειώσεις στα τιμολόγια και ρεύμα φτηνό για όλο το λαό, κόντρα στην πολιτική της «απελευθέρωσης». Να φέρει στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την πολιτική των κομμάτων τους τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου η ΔΕΗ και όλες οι πηγές Ενέργειας θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Κι αυτή η επιλογή είναι η μόνη διέξοδος απέναντι στο «μονά χάνεις, ζυγά κερδίζω» της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων.

Αγοραπωλησίες

 

Εδώ και μέρες, κυκλοφορεί περίπου ως ανέκδοτο η είδηση ότι ο Ντ. Τραμπ θέλει να αγοράσει τη Γροιλανδία για λογαριασμό των ΗΠΑ. Διακωμωδώντας αυτά τα σχέδια, μερίδα του Τύπου χαρακτήρισε τον Ντ. Τραμπ «μάγο του αρκτικού "real estate"» και άλλοι αποθέωσαν το «επιχειρηματικό του δαιμόνιο». Το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει όμως, αν δει κανείς ότι η Γροιλανδία, πέρα από τη στρατηγική της θέση στο αρκτικό σταυροδρόμι, που αναβαθμίζεται όσο λιώνουν οι πάγοι, διαθέτει και υπέδαφος πλούσιο σε σπάνιες γαίες, πολύτιμα υλικά για τη βιομηχανία που ενσωματώνει τεχνολογία αιχμής. Σήμερα, τα μονοπώλια των ΗΠΑ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα για τις σπάνιες γαίες, πράγμα επίφοβο, όσο μεγαλώνει ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Δεν είναι επομένως και τόσο «αθώο» το ενδιαφέρον για το οικόπεδο της Γροιλανδίας, όπου έτσι κι αλλιώς οι ΗΠΑ διατηρούν μια μεγάλη αεροπορική βάση με εκατοντάδες στρατιώτες προσωπικό. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Αμερικανοί έχουν βάλει στο μάτι τη Γροιλανδία από το 1946, όταν επί Χάρι Τρούμαν προσέφεραν 100 εκατ. δολάρια για να την αγοράσουν, προτείνοντας μάλιστα να δώσουν στη Δανία ως επιπλέον αντάλλαγμα ένα κομμάτι της Αλάσκας...

Ριζοσπάστης  Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019