Τα παραπάνω είναι μερικά από όσα εντάσσονται στην κυβερνητική προπαγάνδα για το «σχέδιο Πισσαρίδη» που παρουσιάστηκε την περασμένη βδομάδα από τον πρωθυπουργό. Ενα σχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση «οραματίζεται» την επόμενη μέρα για το κεφάλαιο, μέσα από τη διεκδίκηση μερικών δισ. ευρώ από την ΕΕ και το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης».
Να το λοιπόν το «όραμα», με το οποίο επιχειρούνται από τη μία η υποταγή του λαού στις νέες θυσίες για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και από την άλλη η καλλιέργεια της παθητικής «αναμονής» για τις καλύτερες τάχα μέρες, για τις οποίες ...μοχθεί η κυβέρνηση. Η συνταγή τους βγάζει μάτι:
-- Μπορεί το «θωρακισμένο σύστημα Υγείας» να αποδείχθηκε διάτρητο, αλλά η κυβέρνηση είναι «ακούραστη» στις μεταρρυθμίσεις, οπότε ...τα καλύτερα έρχονται.
-- Μπορεί η τραγωδία με τις ΜΕΘ να αποκαλύπτει την εγκληματική πολιτική του «κόστους - οφέλους», αλλά η κυβέρνηση είναι «έτοιμη» για την παραλαβή και διάθεση του εμβολίου, οπότε ...υπομονή.
-- Μπορεί ο λαός να υποφέρει, αφού βλέπει το εισόδημά του να εξαφανίζεται και την ανεργία να εκτοξεύεται, αλλά πάλι πρέπει να κάνει υπομονή, γιατί η κυβέρνηση «οπλίζει» για να φέρει την ανάκαμψη.
-- Μπορεί μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί να ξεροσταλιάζουν αναμένοντας τη σύνδεση στο τηλεμάθημα, να ξέρουν ότι όταν ανοίξουν τα σχολεία δεν θα έχει αλλάξει τίποτα, αλλά δεν είναι ώρα για ...γκρίνιες, αφού «τον φάγαμε τον γάιδαρο» και το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό, χάρη στα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Η προσπάθεια λοιπόν να στρατευτεί ο λαός στηρίζεται σε υποσχέσεις για το «ξέφωτο» που έρχεται μετά την πανδημία και το οποίο, σύμφωνα με την κυβέρνηση, «θα μας βρει έτοιμους για δυναμική επιστροφή», αφού «ευτυχώς» από τώρα παίρνονται μέτρα και προετοιμάζεται το έδαφος, όπως με το «σχέδιο Πισσαρίδη» και τις μεταρρυθμίσεις του.
Και, βέβαια, όσους «δεν καταλαβαίνουν» ότι πράγματι έρχεται αυτό το λαμπρό μέλλον και επιμένουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, τους περιμένουν οι «αύρες» της αστυνομίας, τα γκλομπ των ΜΑΤ, οι συλλήψεις και οι απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων, ένας κλιμακούμενος αυταρχισμός.
Η κυβέρνηση λοιπόν αξιοποιεί ένα μείγμα καταστολής και ιδεολογικής επίθεσης για την καλλιέργεια της παθητικής αναμονής, σε συνθήκες όμως που η λαϊκή δυσαρέσκεια όλο και φουντώνει. Οπως καταγράφεται σε σχετικές έρευνες, οι οποίες φαίνεται να προβληματίζουν τα αστικά επιτελεία, κυρίαρχο συναίσθημα του λαού είναι ότι «η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση» ή ότι η κρίση δεν είναι μια «έκτακτη κατάσταση» που θα περάσει άμεσα, σε αντίθεση δηλαδή με όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση.
Οι περισσότεροι σύμφωνα με δημοσκοπήσεις κρίνουν αρνητικά τόσο τη διαχείριση της κυβέρνησης όσο και τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την πανδημία. Αλλο ενδιαφέρον εύρημα είναι ότι παρά την προπαγανδιστική ομοβροντία για την «ατομική ευθύνη», που τάχα κρίνει τη μετάδοση του ιού (και μέσω της οποίας επιχειρείται να κρυφτεί η κρατική ανευθυνότητα), το 55% των ερωτηθέντων σε σχετική έρευνα απαντά ότι περισσότερο ευθύνεται η κυβέρνηση. Στις πρώτες θέσεις μάλιστα βρίσκονται ο συνωστισμός στα ΜΜΜ, η ανεπάρκεια και οι ελλείψεις του συστήματος Υγείας και το άνοιγμα του Τουρισμού, και όχι όσα υποστηρίζει η κυβέρνηση, όπως οι «ανεύθυνοι πολίτες», οι «νέοι που αψηφούν τα μέτρα» κ.ο.κ.
Ενα ακόμα ενδιαφέρον «εύρημα» είναι αυτό που δείχνει ότι το 59% του κόσμου θεωρεί σημαντικό το να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη η επέτειος του Πολυτεχνείου, κι αυτό παρά τους τόνους λάσπης που εδώ και σχεδόν ένα μήνα πέφτουν από τους καλοθελητές της κυβέρνησης.
Αναμφίβολα υπάρχει περιθώριο να αναπτυχθεί πλατιά και μαχητικά από τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ η συζήτηση μέσα στο λαό, με στόχο την ενίσχυση της πάλης. Σε αυτό συμβάλλουν όλες οι πρωτοβουλίες του Κόμματος, όπως η συλλογή υπογραφών με σύνθημα «βάζουμε lockdown στην πολιτική τους», οι αγωνιστικές παρεμβάσεις κ.ο.κ.
Το 2020 άλλωστε δεν είναι ούτε 2009, ούτε 2012, ούτε 2015. Υπάρχει αρκετή συσσωρευμένη πείρα, η οποία δείχνει ακριβώς πόσο χρεοκοπημένη εκ των προτέρων είναι μια τέτοια στάση αναμονής για «καλύτερες μέρες» που θα έρθουν αν «βάλουμε όλοι πλάτη» σε κυβερνητικά «σχέδια», «οράματα» και «προκλήσεις». Αυτή η πείρα πρέπει να αξιοποιηθεί.
Το μόνο εξασφαλισμένο που θα έχουν οι εργαζόμενοι από μια τέτοια στάση είναι ότι θα επιστρέψουν σε πιο δυσμενή θέση απ' ό,τι εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Εχοντας επιπλέον αυτή τη φορά:
Μια πανδημία που θα έχει στοιχίσει εκατοντάδες ζωές στο λαό, ο ο οποίος καλείται να τα βγάλει πέρα με αυτό το σύστημα Υγείας, τα όρια του οποίου έχουν ξεπεραστεί. Με κουτσουρεμένα δικαιώματα, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Με μια εργοδοσία πιο εξοπλισμένη από ποτέ, αφού στα μνημονιακά μέτρα που έχει στα χέρια της προστίθενται και νέα δοκιμασμένα «όπλα», όπως η τηλεργασία, η απελευθέρωση των απολύσεων, η ασυλία της απληρωσιάς, τα 10ωρα, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι περιορισμοί στη δράση των σωματείων κ.ο.κ. Και προφανώς με ένα σύστημα Υγείας σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι το βρήκε η πανδημία, ακόμα πιο ευάλωτο σε έκτακτες καταστάσεις. Ειδικά το τελευταίο φαίνεται τόσο με το νέο τσεκούρι στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021 όσο και από τη συσσώρευση άλλων ασθενειών λόγω της μετατροπής του συστήματος Υγείας σε σύστημα «μίας νόσου»...
Αλλωστε, και ο πιο δύσπιστος μπορεί να καταλάβει ότι το σημερινό χάλι, με το λαό να είναι εκτεθειμένος στην πανδημία, με την εργασιακή ζούγκλα να γίνεται «κανονικότητα» και την ανασφάλεια να θεριεύει, δεν είναι αποτέλεσμα μιας δυσλειτουργίας του συστήματος την οποία τώρα θα διορθώσει η κυβέρνηση. Η οικονομική κρίση, η κυνική ανικανότητα όλων των καπιταλιστικών συστημάτων Υγείας να υπερασπιστούν την ανθρώπινη ζωή, η ένταση της εκμετάλλευσης είναι αποτελέσματα της φυσιολογικής λειτουργίας του συστήματος.
Είναι δηλαδή αποτελέσματα της λειτουργίας ενός συστήματος που κριτήριό του έχει τη μεγιστοποίηση του κέρδους - ή, όπως το λέει πιο κομψά η κυβέρνηση, τη «διευκόλυνση επενδύσεων», την «άνοδο της ανταγωνιστικότητας».
Αυτή η στρατηγική, την οποία υπηρετεί το «σχέδιο Πισσαρίδη», είναι που άφησε τα νοσοκομεία στο έλεος των περικοπών, χωρίς μόνιμο προσωπικό. Αυτή η στρατηγική, της εμπορευματοποίησης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, είναι που σήμερα «ματώνει» το λαό και αποθρασύνει τους ιδιώτες κλινικάρχες, με τους οποίους παζαρεύουν η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η πολιτική που έφερε τα σχολεία σε αυτό το χάλι, με τις ακατάλληλες αίθουσες. Που τα ΜΜΜ περιορίζονται στην όπως - όπως μεταφορά του εργατόκοσμου στη δουλειά, κι ας είναι απάνθρωπες οι συνθήκες, κι ας το πληρώνουμε τώρα ακριβά με τον ιό που δεν μαζεύεται...
Αν έχει λοιπόν κάτι να αναμένει ο λαός από την ευόδωση των κυβερνητικών σχεδιασμών είναι ένα μεγαλοπρεπές «μια απ' τα ίδια».
Ενα «μια απ' τα ίδια» που δεν περιορίζεται στα όσα τον καλούν να κάνει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά και σε όσα προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ετοιμάζει μάλιστα το δικό του ...αντισχέδιο για να υπηρετηθεί ο ίδιος σκοπός. Σαν μια ξαναζεσταμένη σούπα, που θυμίζει το μνημόνιο - αντιμνημόνιο, έρχεται το «Πισσαρίδη» - «αντιπισσαρίδη», με μοναδικό κριτήριο το ποια συνταγή μπορεί από τη μία να αποδώσει πιο άμεσα για το κεφάλαιο και από την άλλη να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση. Αυτό είναι το ακαταμάχητο όπλο που επαναλαμβάνει διαρκώς στην αστική τάξη ότι διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ: Οτι μπορεί να εξασφαλίσει με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις τη «σφαγή» των εργαζομένων. Γι' αυτό διαρκώς νουθετεί την κυβέρνηση να «μην οξύνει τα πράγματα», να «μην είναι διχαστική», φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να προτείνει «υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής». Οσο κούφιες ήταν λοιπόν οι «καταργήσεις του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο», άλλο τόσο κούφια είναι η φραστική υιοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ αιτημάτων που χρόνια τώρα παλεύει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, και που ο ίδιος ως κυβέρνηση απέρριπτε μετά βδελυγμίας.
Ούτε «σχέδια» ούτε «αντισχέδια» έχει λοιπόν ανάγκη ο λαός για την υλοποίηση μιας πολιτικής που τον τσακίζει. Μιας πολιτικής που στηρίζεται στην πιο φθηνή εργατική δύναμη, στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, στη μετατροπή της χώρας σε «κόμβο» επικίνδυνων γεωπολιτικών σχεδιασμών για την αναβάθμιση της θέσης της αστικής τάξης.
Οι ανάγκες των εργαζομένων, και πολύ περισσότερο οι δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να ικανοποιηθούν, δεν μπορούν να χωρέσουν στις «μεταρρυθμιστικές προκλήσεις» του κεφαλαίου, σαν αυτές που παρουσιάζονται από τις επιτροπές των «σοφών» απολογητών του. Αντίθετα, αυτές οι ανάγκες, όπως για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για ένα σύστημα Υγείας που θα στηρίζεται στην ολόπλευρη προστασία του λαού με ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς, για μόρφωση και δικαιώματα, ασφυκτιούν στο σημερινό σάπιο σύστημα.
Γι' αυτό, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την πάλη για την ανατροπή του, μέσα από την οργάνωση της πλατιάς Κοινωνικής Συμμαχίας, με την οργανωμένη πάλη μέσα από τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς σε κάθε τόπο δουλειάς. Από τη συστράτευση με το ΚΚΕ και την ανατρεπτική πολιτική του πρόταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου