Τη σφραγίδα στις εξελίξεις βάζει - ποιος άλλος; - το καπιταλιστικό σύστημα, το κυνήγι του κέρδους, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τη στρατηγική όλων των αστικών κυβερνήσεων, οποιασδήποτε απόχρωσης. Αλλά ας τα πάρουμε ένα - ένα:
Η πανδημία προχωρά ανεξέλεγκτη. Οσο μεγαλύτερα είναι τα αδιέξοδα που συναντούν οι εργαζόμενοι για την ουσιαστική προστασία τους, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής και της εργοδοτικής ασυδοσίας, τόσο ανοίγει ο δρόμος στον ιό για την ανεξέλεγκτη εξάπλωσή του. Αυτό αποδεικνύεται από τα νοσοκομεία, που έχουν μετατραπεί σε «μίας νόσου», από τις τραγικές ελλείψεις σε μέσα και προσωπικό που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές.
Ακόμα και η διαδικασία του εμβολιασμού μετατρέπεται σε θρίλερ, ως αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης, των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, και έτσι η λογική «κόστους - οφέλους» μετατρέπει σε κουρελόχαρτα τα σχέδια επί χάρτου, τα παχιά λόγια για την «επιχείρηση ελευθερία» κ.ο.κ. Ενα επίτευγμα που αποτυπώνει τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι αδύνατον άμεσα και με επάρκεια να ανακουφίσει από την πανδημία τον πληθυσμό, καθώς παραμένει εγκλωβισμένο στον στενό κορσέ του κυνηγιού του κέρδους.
Και αν οι εργαζόμενοι καταφέρουν να εμβολιαστούν, ή μέχρι τότε σταθούν τυχεροί και δεν νοσήσουν από την κατάσταση που επικρατεί σε χώρους δουλειάς, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κ.λπ., θα έχουν να αναμετρηθούν με τις επιπτώσεις της νέας κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Ηδη άλλωστε αυτές γίνονται φανερές, με το λαϊκό εισόδημα να εξανεμίζεται, τα μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας, την ένταση του αυταρχισμού και της ασυδοσίας των εργοδοτών. Η ανεργία μεγαλώνει, η δουλειά - λάστιχο γενικεύεται με πρόσχημα την πανδημία, κι αυτά την ίδια στιγμή που διαφημίζονται από τα αστικά κόμματα και την ΕΕ τα πακέτα χρηματοδότησης με το «Ταμείο Ανάκαμψης», το «Πράσινο New Deal», η 4η Βιομηχανική Επανάσταση κ.ο.κ. Ολοι αυτοί καλούν το λαό να σφίξει πάλι το ζωνάρι ώστε κάποια στιγμή να βγει στο «ξέφωτο» της ανάκαμψης, που θα τον βρει σε πολύ χειρότερη θέση από ό,τι τον βρήκε η πρόσφατη κατρακύλα.
Στοιχείο της παρακμής του συστήματος, της όλο και μεγαλύτερης αντιδραστικοποίησής του, είναι η όξυνση των αντιφάσεων, η σφοδρότητα με την οποία βγαίνουν αυτές στην επιφάνεια, ακόμα και στην κορυφή του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Οι εικόνες από την εισβολή στο Καπιτώλιο και οι σκηνές χάους ως αποτέλεσμα της όξυνσης της ενδοαστικής διαπάλης, μπροστά στις ανακατατάξεις και τις αβεβαιότητες με τις οποίες αναμετράται η πιο ισχυρή αστική τάξη στον κόσμο, είναι προμηνύματα για το τι έχουν να περιμένουν τόσο ο αμερικανικός λαός όσο και οι λαοί όλου του κόσμου.
Μήπως όμως είναι καλύτερη η κατάσταση στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα; Μήπως στο εσωτερικό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ δεν εκφράζονται οι ίδιες αντιθέσεις, με την ελληνική αστική τάξη να αναλαμβάνει ρόλους στην περιοχή που εκθέτουν το λαό και τη χώρα σε όλο και μεγαλύτερους κινδύνους;
Αν κάτι δείχνουν τα παραπάνω, είναι ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αστική τάξη φορτώνονται στους λαούς, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Την ίδια στιγμή, όμως, η όξυνση των αντιφάσεων κάνει φανερό ότι κάθε «φάρμακο» που βρίσκουν τα αστικά επιτελεία για ένα πρόβλημα λειτουργεί σαν «φαρμάκι» για κάμποσα άλλα. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν το εργατικό κίνημα ήταν σε άλλη φάση. Αν αυτές οι αντιφάσεις έβρισκαν απέναντί τους ένα οργανωμένο ταξικό κίνημα, αποφασισμένο να προκαλέσει πλήγματα σε αυτό το σύστημα, αν συναντούσαν εργατική τάξη αποφασισμένη να πάψει να ζει στη μιζέρια.
Εκεί πρέπει να αναζητηθεί άλλωστε και η αισιοδοξία, η ελπίδα ότι πράγματι τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς.
Γιατί δεν πρόκειται ο λαός να πάρει ανάσα όσο προσδοκά απλά να «περάσει η μπόρα», ή να επανέλθουν η «ισορροπία» και η «τάξη» μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα όσο δεν ξεμπερδεύει με τους παραμυθάδες που του λένε ότι μπορεί να υπάρξει «χρυσή τομή» ανάμεσα στα κέρδη και την προστασία της υγείας του.
Η ανάσα βρίσκεται στο δρόμο του αγώνα, της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών στη δουλειά, στην υγεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη μόρφωση. Για όλα εκείνα δηλαδή που μας στερεί το σημερινό σύστημα, η εξουσία της αστικής τάξης, και που στη θέση τους μοιράζει φτώχεια, ανέχεια, αναδουλειά και πολέμους, ώστε να εξασφαλίζονται αμύθητα πλούτη για μια μειοψηφία παρασίτων.
Οι πραγματικές ανάσες αισιοδοξίας βρίσκονται στην οργανωμένη πάλη μέσα από τα συνδικάτα, τις Επιτροπές Αγώνα, τα ζωντανά κύτταρα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για να μην πληρώσουν ξανά την κρίση του κεφαλαίου. Βρίσκεται στην Κοινωνική Συμμαχία, που θα ενώνει στο δρόμο αυτού του αγώνα όλο το λαό που υποφέρει.
Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη με προοπτική την οριστική διέξοδο από τον σημερινό φαύλο κύκλο. Και αυτό σημαίνει τη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής, με τη δική του εξουσία και ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, να μπορέσει να ευημερήσει, μέσα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου