Σε αυξανόμενο βαθμό το μέλλον της πατρίδας μου σκοτεινιάζει από την τεράστια απληστία και το φυλετικό μίσος, από τον έρωτα προς τη βία και την εξάπλωση σε μακρινές ηπείρους.
O δημοσιογράφος και συγγραφέας Victor Grossman είναι ένας από τους γνωστότερους και από τους ελάχιστους πια εν ζωή “αποστάτες” από τις ΗΠΑ στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, καθώς λιποτάκτησε τη δεκαετία του ’50 από τον αμερικανικό στρατό λόγω των κομμουνιστικών του πεποιθήσεων, καταφεύγοντας στην τότε ΓΛΔ, ζώντας έκτοτε στη Γερμανία. Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην υπερατλαντική του πατρίδα, ο Grossman σχολιάζει με λεπτή ειρωνεία τις ομοιότητες μεταξύ των τραμπούκων και ομοϊδεατών τους της δικής του νεότητας, καθώς και τις φρούδες ελπίδες όσων θεωρούν πως η αύξηση του “ευγενικού” Τζο Μπάιντεν, θα μας επιτρέψει “να ανασάνουμε”.
Σοκαρισμένοι ήταν σχεδόν όλοι, έκπληκτος σχεδόν κανένας – εκτός από την εθνοφρουρά και τις άλλες δυνάμεις ασφαλείας, κι αυτές δεν τις πίστεψε κανείς έτσι κι αλλιώς. Γιατί ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ από την εκλογική του ήττα το Νοέμβρη και μετά, όλο και πιο καθαρά προς τα τέλη του χρόνου, απαιτούσε την επέλαση του όχλου του – με πιο πρόσφατο παράδειγμα λίγο πριν την εισβολή στο Καπιτώλιο από μια μεγάλη εξέδρα.
Εγώ είχα σπάνια μόνο την τύχη να συναντήσω έναν τόσο διασκεδαστικό όχλο. Τον Ιούλη του 1948, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ανήκα σε μια μικρή ομάδα, περίπου 24 ατόμων, που διαδήλωνε κατά τις επανεισαγωγής της υποχρεωτικής θητείας. Γιατί οι στρατιώτες, θεωρούσαμε, δε χρειάζονταν πια στις ΗΠΑ. Ορισμένοι είχαν άλλη άποψη: Οι αντίπαλοί μας ήταν ήδη έτοιμοι και μας πετούσαν ντομάτες και αυγά. Ξαφνικά, το πράγμα άρχισε να σκληραίνει, ένα χτύπημα με βρήκε από πίσω. Για μια στιγμή όλα μαύρισαν. Ένας αστυνομικός – στεκόταν μπροστά μου – απάντησε στα παρακάλια μου για προστασία με ένα παγωμένο βλέμμα. Για εκείνον, όπως και για τους γεμάτους μίσος που για λίγο μας είχαν περικυκλώσει, είμασταν απλά μαύροι, Εβραίοι, κομμουνιστές- “Commies”- δηλαδή εχθροί.
Η επόμενη φορά ήταν στις 4 Σεπτέμβρη 1949 στην περιοχή Peekskill όχι μακριά από τη Νέα Υόρκη. Ο επιβλητικός μαύρος τραγουδιστής και ηθοποιός Πόλ Ρόμπσον – τότε διάσημος παγκόσμια όπως σχεδόν κανείς άλλος – είχε τολμήσει να τοποθετηθεί γενναία κατά του ρατσισμού, κατά της αποικιακής κυριαρχίας, κατά της προσπάθειας των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία, συνδυασμένης με πολεμικές διαθέσεις κατά των Σοβιετικών. Σε μια ωραία κοιλάδα τον άκουγαν ενθουσιωδώς περίπου 20.000 άνθρωποι. Αμέσως μετά τη συναυλία, η αστυνομία μας οδήγησε βάσει σχεδίου σε έναν δασικό δρόμο, όπου ομάδες ανδρών και νέων μας περίμεναν με ένα σωρό πέτρες. Πετροβόλησαν το πούλμαν μας, σχεδόν όλα τα τζάμια έσπασαν. Την ίδια ώρα μας έβριζαν με χυδαιότητες – κατά των μαύρων, κατά των Εβραίων, κατά των κομμουνιστών!
Η μοίρα με έφερε μερικά χρόνια αργότερα στο Ανατολικό Βερολίνο. Τέτοιοι τύποι δεν υπήρχαν εκεί – ή τουλάχιστον σιωπούσαν. Εδώ και τρεις δεκαετίες όμως μπορώ να βλέπω ξανά και ξανά παρόμοιες στρεβλές εμφανίσεις και να ακούω παρόμοιες βρισιές σα φτυσιές, τώρα ωστόσο στα γερμανικά. Πιο σπάνια απευθύνονται στους Εβραίους – τους περισσότερους εξάλλου τους είχαν δώσει πριν τρεις γενιές την “τελική λύση”! Αντ’ αυτού απευθύνονται ενάντια στους πολυάριθμους “άλλους” με σκούρο δέρμα, άλλα ρούχα ή προφορά. Και – όπως πάντα – κατά κομμουνιστών και άλλων “ζιζανίων”.
Στο μίσος τους ανήκει και μια αγάπη, δηλαδή αυτή για τα όπλα. Όσο περισσότερα, όσο μεγαλύτερα, όσο πιο μοντέρνα, τόσο το καλύτερο! Πάνω στους ώμους κρεμασμένα ή στα σιλό και τις αποθήκες, γρήγορα προσβάσιμα κι έτοιμα για χρήση!
Οι όμορφες αίθουσες του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον στο μεταξύ έχουν επισκευαστεί, καθαριστεί και οι όμορφες μαρμάρινες σκάλες σκουπισμένες. Οι υπεύθυνοι μάλιστα λένε να τιμωρηθούν. Υπερβολικά χοντροκομμένοι και ωμοί είναι τέτοιοι τύποι, όπως και το είδωλό τους, που μετά από τέσσερα χρόνια επιτέλους εκδιώκεται τώρα. Τώρα έρχεται ένας ευγενικός, φιλικός ηλικιωμένος κύριος στη σειρά, που ξέρει να διαβάζει και να μιλάει με ολόκληρες προτάσεις. Μπορούμε πια να ανασάνουμε.
Αλλά οι κίνδυνοι παραμένουν. Το σύστημα, που είναι άρρωστο όχι μόνο από κορονοϊό, γίνεται πιο άδικο, πιο ασταθές. Οι εκατομμυριούχοι κι ακόμα περισσότερο οι δισεκατομμυριούχοι, γίνονται πολύ πλουσιότεροι. Αντ’αυτού εκατομμύρια γίνονται όλο και πιο φτωχοί, η ζωή τους ολοένα και πιο επισφαλής. Σε αυξανόμενο βαθμό το μέλλον της πατρίδας μου σκοτεινιάζει από την τεράστια απληστία και το φυλετικό μίσος, από τον έρωτα προς τη βία και την εξάπλωση σε μακρινές ηπείρους.
Οι ΗΠΑ επαινούνται τόσο από τους δικούς τους υπερπατριώτες, όπως και από θαυμαστές και συμμάχους σε όλο τον κόσμο, ως πρότυπο που δείχνει το δρόμο. Πριν από λίγες μέρες πήραν μια τρομάρα. Ο πιο χοντροκομμένος, ο πιο ωμός σύντομα θα φύγει. Δεν παραμένουν ωστόσο οι κίνδυνοι που φάνηκαν τόσο εξόφθαλμα στην Ουάσινγκτον, τόσο εκεί, όσο και σε πολλές άλλες, κοντινές χώρες, από εδώ και στο εξής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου