Κεφαλοκυνηγοί συνδικάτων

 

Την ώρα που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα πλαστικά τους σπαθιά, επιβαρυντικά για το πολιτικό περιβάλλον έτσι κι αλλιώς, για τα εμβόλια και τον εμβολιασμό, και επί τη ευκαιρία προειδοποιούν για μέτρα, οικονομικά προβλήματα, λουκέτα και απολύσεις αχταρμά με ανάπτυξη, από Σεπτέμβρη, ουδείς προλαβαίνει να σκεφτεί. Να σκεφτεί την πραγματικότητα που διαμόρφωσε την εργασιακή ζούγκλα, το τελευταίο πόνημα του κ. Χατζηδάκη με τον βαρύγδουπο τίτλο «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» κ.λπ. κ.λπ.

Ο μελίρρυτος υπουργός μετατράπηκε, προφανώς με τη θέλησή του, σε union buster, δηλαδή σε επαγγελματία διάλυσης, εκτέλεσης, εξουδετέρωσης κάθε μορφής εργατικού συνδικάτου. Από τον 19ο αιώνα στη Μεγάλη Βρετανία (1824) και λίγο αργότερα στις ΗΠΑ, οπότε επιτράπηκε στους εργάτες να σχηματίζουν εργατικές ενώσεις και συνδικάτα για συλλογικές διαπραγματεύσεις, άρχισε να εμφανίζεται και το αντίστοιχο αντίπαλο δέος από τους μεγαλοβιομήχανους και τα πολιτικά τους ενεργούμενα. Στις μέρες μας πια οι κυνηγοί συνδικάτων έχουν νομική υπόσταση και ανάλογα με τη χώρα νομοθετική θωράκιση για να ματαιώνουν απεργίες, όπως πρόσφατα στην «Amazon», να αιτιολογούν μαζικές απολύσεις, να προωθούν lockdown και να συκοφαντούν με ακριβοπληρωμένες διαφημιστικές εκστρατείες κάθε συλλογική μορφή αντίστασης στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Στήθηκαν ολόκληροι μηχανισμοί ειδικά στις ΗΠΑ. Στη δεκαετία 1974 - 1984, μόνο μία φίρμα εκπαίδευσε με ειδικά προγράμματα Βιομηχανικής Ψυχολογίας 27.000 μάνατζερς για «να καταστήσουν τα συνδικάτα μη απαραίτητα», δηλαδή άχρηστα. Και κατάφεραν να ελέγχουν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους σε 4.000 οργανισμούς. Οι βιομηχανικοί ψυχολόγοι χρησιμοποιούν τεχνικές «για να σκανάρουν πιθανούς υποστηρικτές συνδικάτων, να αναγνωρίζουν εργασιακούς χώρους γόνιμους για συνδικαλισμό και για τη δόμηση εκείνων των συνθηκών που καθιστούν το εργασιακό περιβάλλον αντισυνδικαλιστικό».

Δεν χρειάζεται εδώ να θυμίσω σύντροφοι τις μεγάλες «επιτυχίες», σχετικά πρόσφατα, των κυνηγών συνδικάτων, όπως π.χ. το 1999 στη Γερμανία τη μαζική απόλυση των εργαζομένων στα «Μακντόναλντς» ή των εργαζόμενων στα κέιτερινγκ στα αεροδρόμια του Λονδίνου το 2005, με την κοινή γνώμη να ανακουφίζεται, αν όχι να επιχαίρει!

Στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκαν ακόμα, πλην φιλοκυβερνητικών αρθρογράφων και επιλεγμένα αγανακτισμένων πολιτών, τουλάχιστον φανερά, οι επαγγελματίες του είδους. Ο ΣΕΒ και οι σύμμαχοί του δεν θα χρυσοπλήρωναν μανατζαραίους και ψυχολογικάριους χωρίς να έχουν όλο τον νόμο με το μέρος τους. Τώρα τον απέκτησαν. Είναι νόμος του κράτους το δευτεροβάθμιο σωματείο να μην μπορεί να καλύψει παράνομη απεργία πρωτοβάθμιου κ.λπ. Ισως θα ήταν χρήσιμο, για όποιον ενδιαφέρεται, να διαβάσει κανείς το βιβλίο «Ο Ανθρωπος στη μέση» («The Man in the middle» του Nathan Sefferman), που αποκαλύπτει τις μεθόδους δράσης των επαγγελματιών κυνηγών συνδικάτων, αλλά και το επιστημονικά κατασκευασμένο κατάλληλο λεξιλόγιο με το οποίο οι union busters (buster είναι ο μάγκας στα Αγγλικά), και ύστερα να το συγκρίνουν με τις χατζηδάκειες ρήσεις στη Βουλή και τις πορτοσάλτικες κορόνες. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για άριστους καινοτόμους του μεταπανδημικού ελληνικού καπιταλισμού...

Οποιος τα βρει τραβηγμένα όλα αυτά είναι προφανώς έτοιμος και να τα υποστεί, σαν το σαράντα τοις εκατό των αρνητών του εμβολιασμού που ενδεχομένως φτάσουν έως την εντατική με υψωμένη την παντιέρα του φόβου ή και της ...αποψάρας τους.

Μετά το Συνέδριο έχουμε πολλή δουλειά για να οργανώσουμε δυνάμεις και συμμαχίες εργαζομένων και καθημερινών ανθρώπων, που δεν θέλουν να ζήσουν στον 21ο αιώνα ως δούλοι σε ψηφιακές φυτείες και Ινδιάνοι έγκλειστοι σε εργασιακά στρατόπεδα. Γιατί, μεταξύ μας, αν δεν είναι οι κομμουνιστές κυνηγοί των κυνηγών, ε τότε δεν είναι κανείς...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ