Παγκόσμια Μέρα Υγείας ήταν η χτεσινή, με τον λαό της χώρας μας όπως και τους λαούς σε όλο τον κόσμο να κάνουν «λογαριασμό» των θυσιών που πληρώνουν για την πολιτική που θεωρεί «κόστος δίχως όφελος» την ουσιαστική προστασία της ζωής τους. Έναν λογαριασμό που δύο χρόνια τώρα τον πληρώνουν βαριά, λόγω της πανδημίας, ενώ η φετινή Μέρα Υγείας συμπίπτει με την τραγωδία στο Νοσοκομείο «Παπανικολάου», αποτυπώνοντας ξανά την άθλια κατάσταση σε μέσα και υποδομές, συνέπεια της επιχειρηματικής λειτουργίας των νοσοκομείων.
Την περσινή Παγκόσμια Μέρα Υγείας, οι νεκροί από κορονοϊό στην Ελλάδα ήταν περίπου 8.000, ενώ η φετινή βρίσκει τον λαό να θρηνεί σχεδόν 28.000 θύματα. Οι δώδεκα μήνες που μεσολάβησαν, εκτός από τον υπερτριπλασιασμό των νεκρών, έκαναν ακόμα πιο ζοφερή την κατάσταση για όσους βρέθηκαν στην ανάγκη να κάνουν εξετάσεις, να έχουν πρόσβαση σε θεραπείες ή σε κάποιο χειρουργείο.
Η νοσηρότητα αυξάνεται διαρκώς, ενώ τα λαϊκά νοικοκυριά δαπανούν πάνω από το 35% του οικογενειακού προϋπολογισμού για συμμετοχή σε φάρμακα και άλλες πληρωμές για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αλλα στοιχεία δείχνουν ότι από το 2000 μέχρι το 2019 το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε κατά 6 μήνες, ενώ μόνο κατά τον πρώτο χρόνο της πανδημίας ένας στους πέντε δήλωνε «μη καλυπτόμενες ανάγκες ιατρικής περίθαλψης», κατάσταση που έχει επιδεινωθεί ραγδαία.
Την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός τομέας θησαυρίζει, τόσο από τις παχυλές κρατικές επιδοτήσεις όσο και απευθείας από τον λαό που του ξεζουμίζει το εισόδημα.
Η υγεία των εργαζομένων θυσιάζεται καθημερινά, εκεί που έχει να αναμετρηθεί με τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Κάθε τρεις μέρες ένας εργάτης πέφτει νεκρός στους χώρους δουλειάς, αφού η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας δεν επιτρέπει μέτρα ουσιαστικής προστασίας, επιβάλλει την εντατικοποίηση, τα κουτσουρεμένα «πρωτόκολλα», απογυμνώνει ακόμα και τις όποιες αρμόδιες ελεγκτικές υπηρεσίες, παρέχει ασυλία στο ξεσάλωμα της εργοδοσίας.
Από παντού βγαίνει στην επιφάνεια η μεγάλη αλήθεια, ότι ο πιο «επικίνδυνος ιός» είναι ο καπιταλισμός. Οτι το κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι που μπαίνει εμπόδιο για την ικανοποίηση των πιο ζωτικών αναγκών του εργαζόμενου λαού. Αυτό το κριτήριο καθορίζει τις «αντοχές» του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αυτός είναι και ο λόγος που η πανδημία βρήκε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και όλες τις υγειονομικές μονάδες με τεράστιες ελλείψεις, σοβαρά υποστελεχωμένες, με κλειστά ιδρύματα, με παντελή απουσία ΠΦΥ, μια κατάσταση που έχει τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων.
Αυτή η κατεύθυνση ενισχύεται ακόμα περισσότερο με τα αντιδραστικά μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση για το σύστημα Υγείας, απογειώνοντας την επιχειρηματική λειτουργία που παρέλαβε από τους προκατόχους της.
Με τα απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή στα δημόσια νοσοκομεία, με την ιδιωτικοποίηση του ΕΟΠΥΥ, τη θεσμοθέτηση του «οικογενειακού γιατρού» που θα λειτουργεί ως «κόφτης», σύμφωνα με τα μοντέλα της αγοράς Υγείας, για να περιορίζονται τα «κόστη». Με τα λουκέτα σε νοσοκομεία και τις συγχωνεύσεις, με κριτήριο τη «χιλιομετρική απόσταση», τις διαρκείς μετακινήσεις προσωπικού, τις σχέσεις εργασίας - λάστιχο, όλα όσα δοκιμάστηκαν και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Δεν είναι μοιραίο για τον λαό να θυσιάζει την υγεία του, την ίδια του τη ζωή ως αντίτιμο για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, για την «εξοικονόμηση πόρων» ώστε να ριχτεί περισσότερο «ζεστό» χρήμα στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτός είναι ο δρόμος που εν έτει 2022 φορτώνει όλο και περισσότερα βάσανα στην κοινωνική πλειοψηφία, ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες να προστατευτεί με σύγχρονους όρους η υγεία και η ζωή του λαού.
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός της πάλης για την κατάκτηση ενός συστήματος Υγείας που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και θα λειτουργεί με αυτό το αποκλειστικό κριτήριο. Είναι ο δρόμος της πάλης για δημόσιες και δωρεάν υγειονομικές υπηρεσίες, με αξιοποίηση όλων των σύγχρονων δυνατοτήτων της επιστήμης προς όφελος του λαού, που θα αναπτύσσει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα, την πρόληψη, που θα στελεχώνει με επάρκεια όλες τις μονάδες Υγείας, θα εξασφαλίζει σύγχρονες υποδομές και μέσα.
Το «μόνο ο λαός σώζει τον λαό» αποδεικνύεται περίτρανα και στην πάλη για την υγεία των εργαζομένων. Στον αγώνα για την ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων, με μόνιμο προσωπικό και κρατική χρηματοδότηση στο ύψος των αναγκών, για να μπουν εμπόδια στην ένταση της επιχειρηματικής δράσης, ενισχύοντας τη γραμμή της σύγκρουσης με αυτή την εγκληματική πολιτική.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 8 Απρίλη 2022.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου