Πεθαίνω για σένα...

 

Στον σύγχρονο κόσμο, δυτικό και μη, η επικοινωνία κάθε λογής και πρόθεσης, η ανταλλαγή πληροφοριών και τέλος πάντων η ελεύθερη λεγόμενη αγορά άυλων και υλικών έργων ανθρώπων είναι σε συντριπτικό βαθμό εικονοποιημένη. Βοηθούσης και της τεχνολογίας η εικόνα λατρεύεται και εργαλειοποιείται ανά πάσα ώρα και στιγμή αυτή καθαυτή, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Από την τέχνη ως την πολιτική. Η δύναμή της καταλυτική. Γιατί πηγάζει από την εγγενή εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να εκφράζει κι απαθανατίζει συνάμα, από τη μια τα θαύματα ή και τα τραύματα που αντικρίζουν τα μάτια του και από την άλλη το φως και το σκοτάδι της εσωτερικής του διαλεκτικής. Από τη εποχή των σπηλαίων έως σήμερα που έχει έως και βιομηχανοποιηθεί η αναπαραγωγή εικόνων και η ανάγκη και η ισχύς της εικόνας παραμένει ακατάλυτα επιδραστική, αφού είναι συνυφασμένη με το φως και τη ζωή. Ετσι ακόμη κι ο τυφλός ποιητής με τον λόγο του εικονογραφεί με το φως του νου... Η εικόνα είναι και σήμα και σημαινόμενο, όπως άλλωστε και ο ήχος. Και βεβαίως η σύνδεσή τους εξ ορισμού αυθαίρετη. Εξ ου και κατανοούμε πως σε μια εικόνα αντιστοιχούν μυριάδες λέξεις, αλλά σπανίως κατανοούμε ότι και μια λέξη με τη σειρά της γεννάει αμέτρητες εικόνες.

Κατέφυγα σ' αυτήν τη μακροσκελή εισαγωγή για να συγκρατήσω τις απίστευτα πολλές και βρώμικες λέξεις που κόντεψαν να με πνίξουν, όταν στην εποχή μάλιστα του «me too» είδα τη μαντάμ Ολένα, σύζυγο μίστερ Ζελένσκι, να ποζάρει με μακρύ μπλε φόρεμα ανάμεσα σε συντρίμμια αεροπλάνου και πάνοπλους στρατιώτες για το περιοδικό μόδας «Vogue»!!! Ο πόλεμος ως «μόδα» με ανατρίχιασε, αναγούλιασε, φρικάρισε, εξόργισε, αηδίασε κ.λπ. κ.λπ., βάλτε ό,τι θέλετε κι εσείς... Κάποιοι, κάποιες, στη διεθνούς επιρροής αυτή «Vogue» επιθεώρηση, αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων ειδικής φωτογράφισης προφανώς με αφορμή την επίσκεψη στις ΗΠΑ της Ολένα που βγήκε να κάνει έρανο όπλων και κονδυλίων για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Θηλυκιά κορνίζα σε αρσενικό στρατάρχη σόουμαν. Και νάτην τσουπ στο μυαλό η κινούμενη εικόνα του Καλογήρου στην ελληνική ταινία, να λέει «είναι πολλά τα λεφτά Αρη»... Μοντελάκι της σύγχρονης διαφημιστικής προπαγάνδας ο θεός του πολέμου, Αρης. Και τα φαντάρια πίσω στο φόντο, να ποζάρουν σαν μαραμένοι νάρκισσοι μιας δυστοπίας καθόλου επιστημονικής φαντασίας.

Ηθελα να μπω για λίγο, δεν θα άντεχα και περισσότερο, στο μυαλό μιας χαροκαμένης μάνας, κόρης, αδερφής, γυναίκας, του βρώμικου αυτού και όποιου άλλου πολέμου, όπου στον άφατο πόνο δεν χωράει το καζινοπάζαρο των οικονομικών συμφερόντων με μάρκες τις ανθρώπινες ζωές. Ολετήρας κυνισμού και οπορτουνισμού η Ολένα, για το καλό της πατρίδας ρε γαμώτο...

Και πάω παρακάτω στο εικονοκλαστικό μου οδοιπορικό στο λιοπύρι του αττικού λεκανοπεδίου και να 'σου πετιέται μπροστά μου η έντεχνη προπαγάνδα τουριστικής ισότητας - άλλο και τούτο το νιόφερτο στο μάρκετινγκ - από την Ισπανία αυτή τη φορά. Ο εκεί ΕΟΤ με την αντίστοιχη υπηρεσία ισότητάς του κυκλοφόρησαν μια αφίσα που λέει ότι οι παραλίες είναι για όλα τα κορμιά. Δείχνει χοντρές, εύσωμες, άσπρες, μαύρες, μονόστηθες λόγω καρκίνου του μαστού γυναίκες με μαγιό στην παραλία να απολαμβάνουν το μπάνιο τους. Διαβάζω και διθυραμβικά σχόλια για τον αντιρατσιστικό, επί αισθητικών προτύπων, χαρακτήρα της εμπνευσμένης αυτής διαφημιστικής καμπάνιας κι έχω άλλον ποταμό αντίστοιχων με τις πιο πάνω λέξεις που ενδεικτικά παρέθεσα. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως. Στην αρχή, όταν την είδα είπα ωραία ιδέα. Κι ύστερα κατάλαβα την παγίδα. Πού είναι οι άντρες στην αφίσα, τα παιδιά, ο περίγυρος βρε αδερφέ; Σε μια ερημική παραλία μια ομάδα γυναικών που δεν «χωράνε» στη Μύκονο ή στην Ιμπιζα ή όπου κοσμικά και δηλητηριασμένα από το ίνσταγκραμ κριτήριο χολιγουντιανής αψογίλας, βέβαια μόνες τους μπορούν και πρέπει να πάνε. Και καλοφαγούδες, θ' αφήσουν και λεφτά στις ταβέρνες και τα μπιτσόμπαρα. Γιατί οι άντρες, με προκοιλάκια, φαλακρίτσες και αρκουδοτριχούλικη πλάτη, περνάνε και στα κοσμικά είτε με το πορτοφόλι μόνο για αξεσουάρ είτε συνοδευόμενοι από «αιθέριες» υπάρξεις. Ελεος.

Καλές διακοπές χωρίς ενοχές, είτε αποδράσετε για λίγο ή πολύ, είτε μείνετε πίσω από ανάγκη ή κι επιλογή. Ξεγνοιασιά και χαρά όπως σας βγαίνει εύχομαι. Μένοντας εγώ εδώ και ευτυχώς αποκομμένη από το διαφημιστικό υποχρεωτικό «ευτυχιόμετρο» των διακοπών, σας προτείνω να περνάτε καλά με το είναι το δικό σας και των άλλων και όχι με το φαίνεσθαι. Η στήλη δεν πάει διακοπές και αυτοσαρκάζεται τραγουδώντας με τον Μαργαρίτη, «πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη, δεν πα να είσαι ψέμα, εγώ σε λέω αγάπη...». Κι από Αύγουστο χειμώνα και τι χειμώνα, που λέει κι ο λαός μας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ