Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι οι δύο πολιτικοί και «γραφειοκράτες» της ΕΕ δεν χωρίζονται με σινικά τείχη και ότι οι πολιτικές τους συνυπήρχαν και συνυπάρχουν σε όλη την ιστορία της ΕΕ. Για παράδειγμα, στη θέση των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης που «εμπνεύστηκε» ο Ντελόρ έχουμε σήμερα το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια. Τα ΚΠΣ διαδέχτηκαν τα ΕΣΠΑ, τα οποία επίσης συνυπήρξαν με μέτρα βαριάς λιτότητας στην ΕΕ και στη χώρα μας, όπως στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού» επί ΠΑΣΟΚ, που το κεφάλαιο κατέγραφε τρελούς ρυθμούς ανάπτυξης και ο λαός μετρούσε τη μια απώλεια μετά την άλλη. Αλλωστε, προαπαιτούμενο για όλα αυτά τα χρηματοδοτικά πακέτα δεν είναι καμιά «αλληλεγγύη», αλλά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίζουν όλες οι κυβερνήσεις, προωθώντας μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο λογαριασμός καταλήγει πάντα στον λαό, που πληρώνει τα πακέτα στους ομίλους, αλλά και με θυσίες δίχως τέλος, σε ανάπτυξη και κρίση. Σόιμπλε και Ντελόρ λοιπόν είναι όψεις του ίδιου νομίσματος: Της ΕΕ του κεφαλαίου, που δεν διστάζει να σύρει τους λαούς ακόμα και στον πόλεμο, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Πραγματική Ευρώπη της αλληλεγγύης μπορεί να είναι μόνο μια σοσιαλιστική Ευρώπη. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για τους λαούς!
Εσταξαν χολή τα διάφορα παπαγαλάκια του ευρωατλαντισμού, μεγαλοδημοσιογράφοι και αρθρογράφοι των συγκροτημάτων του Τύπου, για τις παλαιστινιακές σημαίες που ανέμιζαν κάτω από την εξέδρα των πρωτοχρονιάτικων εκδηλώσεων του δήμου Αθήνας, στο Σύνταγμα. Ενας από αυτούς τις αποκάλεσε «σημαίες της Χαμάς» και ένας άλλος χαρακτήρισε «οπαδούς της Χαμάς» αυτούς που τις κρατούσαν, κατηγορώντας τους ότι «μαγάρισαν τη γιορτή». Το πρόβλημά τους βέβαια δεν είναι οι σημαίες, αλλά η αλληλεγγύη εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο προς τον Παλαιστινιακό λαό, που «βγάζει τη γλώσσα» στο Ισραήλ και τους συμμάχους του και παλεύει με πείσμα όλα αυτά τα χρόνια για να έχει πατρίδα, ενάντια στα εγκλήματα και την κατοχή. Και όχι μόνο αυτό: Τους «πατάει τον κάλο» το γεγονός ότι, παρά και τη δική τους άοκνη προσπάθεια, η ισραηλινή προπαγάνδα του πολέμου «βρίσκει τοίχο» και δεν πείθει πλέον ούτε εκείνους που στις αρχές την κατάπιναν αμάσητη. Δεν πειράζει... Για τους «λαντζέρηδες» της αμερικανο-ισραηλινής πρεσβείας υπάρχει μπόλικο ξίδι.
Ο μεγάλος σεισμός στην Ιαπωνία θύμισε σε όλους τι σημαίνει να ζεις σε σεισμογόνο χώρα. Και μπορεί η Ελλάδα να «κείται μακράν», είναι όμως η πιο σεισμογόνος χώρα στην Ευρώπη και η 6η στον κόσμο, που σημαίνει ότι μόνο ο ολοκληρωμένος αντισεισμικός σχεδιασμός και η πρόληψη μπορούν να αποτελέσουν ασπίδα για τον λαό. Ολα αυτά όμως είναι άγνωστες λέξεις για το κράτος και τις κυβερνήσεις του, που όπως παντού, έτσι κι εδώ, με τον ...αλγόριθμο του κόστους - οφέλους έχουν αφήσει κυριολεκτικά στο «πάμε κι όπου βγει» ακόμα και τους στοιχειώδεις προσεισμικούς ελέγχους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σημερινή κυβέρνηση, που πριν από έναν χρόνο περίπου, με αφορμή τότε τον μεγάλο σεισμό σε Τουρκία και Συρία, είχε εξαγγείλει ένα πρόγραμμα προσεισμικών ελέγχων σε όλα τα δημόσια κτίρια, με προτεραιότητα τα σχολεία και τα νοσοκομεία, δηλαδή 20.000 κτίρια, πολλά από τα οποία δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ για τη αντισεισμική τους αντοχή! Το πρόγραμμα - που θα «έτρεχε» η κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΤΕΕ - αναγγέλθηκε, ψηφίστηκε, «θυροκολλήθηκε»... Πόσα δημόσια κτίρια έχουν ελεγχθεί από τότε; Κανένα απολύτως! Ειδικά σε ό,τι αφορά τα σχολεία, είναι βέβαιο ότι με αυτούς τους (ανύπαρκτους) ρυθμούς, θα περάσει άλλη μια χρονιά χωρίς να γίνει ο παραμικρός αντισεισμικός έλεγχος. Κατά τ' άλλα, χορτάσαμε από εικόνες της γονατισμένης Ιαπωνίας και από αναλύσεις ειδικών και μη για τη σημασία της αντισεισμικής πρόληψης και προστασίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου