Το μέλλον ξεκίνησε
Μικρά προεκλογικά
στιγμιότυπα
-Άντε
ρε, που ήσουν τόση ώρα κι άργησες;
-Ε
να, πετάχτηκα λίγο στην τράπεζα και μετά στο μπουγατσατζίδικο στη γωνία, αλλά
είχε πολύ κόσμο.
-Τι,
δηλ ξεκίνησε το μπανκ-ραν;
-Όχι,
αλλά τους τελείωσε το μπουγατσάν.
Σουρεάλ
διάλογοι σε μια χώρα που μαθαίνει να τρέμει ένα πιθανό μπανκ-ραν, για τις
καταθέσεις που δεν έχει, και να εκστασιάζεται με το σάντα-ραν (και τους άδειους
αγιοβασιλίτικους σάκους), αλλά να διατηρεί την αισιοδοξία της (και το πολιτικό
κριτήριο του ραν-ταν-πλαν), για να τα ξεχάσει όλα με ένα μπουγατσάν –ιδίως αν
είσαι στη λδ του βορρά.
Χτες η
αλέκα πρέπει να ‘ταν από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στη βουλή –πιο πολύ
και από τους συριζαίους, που κατά βάθος ίσως προτιμούσαν να φύγει από το
προσκήνιο το επόμενο πακέτο μέτρων που θα απαιτηθεί, προτού αναλάβουν
κυβερνητικές ευθύνες. Η βαριεστημένη εικόνα της με την τσάντα πάνω στο έδρανο
παρέπεμπε σε μαθητή που περιμένει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς για να βγει
τρέχοντας να παίξει μπουγέλο. Τέρμα πια η θανάσιμη ανία με τις κακοστημένες
παράτες στο κοινοβούλιο και η αγγαρεία να εκφωνεί λόγους σε ένα σώμα που είναι
ζήτημα αν έχει διάθεση (και βασικά το επίπεδο) να την παρακολουθήσει και για
ένα τηλεοπτικό κοινό που ψοφά για ατάκες, εξυπνακισμούς και τζέρτζελο, αλλά όχι
για σοβαρές αναλύσεις. Και στο πικ απ του μυαλού της (γιατί τα βινύλια
προσφέρουν φαντασιακά ακόμα και σήμερα μεγαλύτερη απόλαυση) θα έπαιζαν
τραγούδια του γλεντιού και του κεφιού: απαλλάχτηκα από σένα, απαλλάχτηκα...
Η δεύτερη
εικόνα της ημέρας, μετά την αλέκα, ήταν το εκατέρωθεν χειροκρότημα στην
ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος της ψηφοφορίας. Με τον κυβερνητικό λόχο να
χειροκροτά με τη δύναμη της συνήθειας, πιθανότατα ως αποχαιρετιστήριο σόου, και
το επιτελείου του επίδοξου νέου λόχου να παραλαμβάνει μαζί με το νέο πόστο και
τα ήθη του, σε ένα άτυπο τελετουργικό παράδοσης. Και αν μας αντέξει το σχοινί,
θα φανεί στο χειροκρότημα.
Το πιο
ωραίο όμως είναι πως κανείς από τους δύο λόχους δε σταματούσε να χειροκροτά,
για να μη φανεί πως υστερεί προεκλογικά σε ζήλο, αισιοδοξία κι ενθουσιασμό, λες
και θα τους περίμενε στη γωνία ο αρχηγός να τους ζητήσει το λόγο και να τους
τελειώσει. Αλλά αυτά, ως γνωστόν, συνέβαιναν στη σοβιετία, όχι στην καλύτερη
δημοκρατία που είχαμε ποτέ –η οποία ωστόσο για τις ανάγκες του ρόλου και της
συγκυρίας, ανθεί στην τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης, για να μην
ξεχνιόμαστε.
Η μπίλια
τελικά έκατσε πολύ κάτω από το όριο των 180, χωρίς καν να μας χαρίσει ένα
θρίλερ της προκοπής (με διπλούς πράκτορες τύπου χαϊκάλη, αυτομολήσεις, κτλ) ή
έστω μια βενιζέλεια, διασταλτική ερμηνεία των κανονισμών και του συντάγματος,
να ψηφίσουν πχ κι οι υπάλληλοι της βουλής, μέχρι να βγει το επιθυμητό
αποτέλεσμα. Αν υπήρχε θεός βέβαια, θα έπρεπε να κάτσει δύο ψήφους παρακάτω, στο
166, για να έχει μεγαλύτερη σημειολογική αξία με την χαροκαμένη εικόνα της
κυβέρνησης, που είχε να διαχειριστεί επικοινωνιακά χτες δύο ναυάγια: το δικό
της και της ανεκ. Κι όταν έφτασε χτες ο μετρητής του «όχι» στην οθόνη στο 119,
αρχίσαμε στην παρέα, με τα χέρια μπροστά σε στάση αναμονής (ωωω...) να ετοιμαζόμαστε
για το «όλε» και το εκλογικό πατατάκι. Κι ο 121ος ήταν τελικά ο
μουσουλμάνος χατζηοσμάν. Τυχαίο συνέλληνες; Τυχαίο αδέλφια;
Εν τω
μεταξύ τα ίδια κανάλια, που αποφεύγουν συστηματικά να ονοματίσουν την εταιρία
ανεκ του βαρδινογιάννη, διαμηνύουν σε όλους τους τόνους πως ο λαός δεν ήθελε
εκλογές. Το λένε εξάλλου κι οι δημοσκοπήσεις. Αλλά αν παίρναμε τοις μετρητοίς
ως δείγμα την τηλεοπτική κοινή γνώμη και τα στερεότυπα που της καλλιεργούν-διαμορφώνουν,
τότε ο μέσος έλληνας είναι υπέρ της δημοκρατίας, αλλά κατά της γιορτής της,
κατά της χούντας αλλά υπέρ του γύψου και της σταθερότητας, κατά του κράτους
αλλά υπέρ του παρακράτους, κοκ.
Και δεν
υπάρχουν πολλά πράγματα πιο διασκεδαστικά από την προσπάθειά τους να δείξουν
αντίφα φρόνημα και την αυθόρμητη αγανάκτησή τους με τους τσαμπουκάδες των
χρυσαυγιτών βουλευτών –ενώ κρατούν παράλληλα τα σεμνότυφα τηλεοπτικά προσχήματα.
Η αθλιότητα προς τον κύριο μπούκουρα... Η προσβολή προς τον κύριο μπούκουρα...
Η χλέπα κι οι φτ.. εε.. δηλ ο εμπτυσμός προς τον κύριο μπούκουρα, που
εμβαπτίστηκε στο δημοκρατικό τόξο. Οι δροσερές ψιχάλες προς τον κύριο
μπούκουρα.
Αλλά και
τα φοβερά καταληκτικά συμπεράσματα για όλα αυτά: δε μας αγγίζουν, δε μας
αφορούν... Σωστά, εμείς απλώς τα δημιουργήσαμε και τα εκθρέψαμε, τίποτα άλλο
πέραν αυτού.
Η χώρα
πάντως ετοιμάζεται για εκλογές κι ένα πρώτης τάξης ξεπόλιασμα ανάμεσα στα
ξέπολα του νεοπαγούς δικομματισμού-διπολισμού, ζώντας ήδη από την πρώτη μέρα με
το χρηματιστήριο και την ελεύθερη πτώση του, στιγμές από γκοτζίλα και
ίντερβιου. Ενώ οι λέξεις ετοιμάζονται να χάσουν για άλλη μια φορά το νόημά τους
και να παραδοθούν στην πολιτικάντικη κακοποίηση και φθορά.
Νέο,
παλιό, ελπίδα, ανάπτυξη, απασχόληση, μέλλον...
Τουλάχιστον
ο σύριζα μπορεί να κρατήσει αυτούσιο το σύνθημα των τελευταίων εκλογών, για να
μην κάψει τώρα κάποια καλή ιδέα. 25 ψηφίζουμε, 26 ξαναφεύγουν.
Και όταν
τελειώσει και αυτό, ας είναι καλά η μεγάλη του πασόκ –έστω και του σημιτικού. Το
μέλλον ξεκίνησε, όπως είπε χτες και ο αλέξης. Να δεις, τι μου θυμίζει, τι μου
θυμίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου