“Ένα παιδί που πήρε την κουδουνίστρα του”…

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Ένας μέγας θεατράνθρωπος του καιρού μας, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, είχε περιγράψει τα όσα ζούμε από το καλοκαίρι και μετά με τον εξής τρόπο:

«Ένας πρωθυπουργός – παιδί πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη»… 

    Από την πλευρά του, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε μια νέα συνέντευξή του προχτές, έδωσε για μια ακόμα φορά την δική του εξήγηση: Αν στις 12 Ιουλίου, όταν και υπέγραψε το Μνημόνιο, έφευγε από τις Βρυξέλλες και από την σύνοδο της ΕΕ, τότε – όπως λέει ο κ.Τσίπρας - θα γινόταν ήρωας για μια μέρα, αλλά μετά η χώρα θα καταστρεφόταν. Κι έτσι επέλεξε να μη γίνει ήρωας…

    Παρατήρηση πρώτη: Ας δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο κ.Τσίπρας, όπως ακριβώς ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως ακριβώς ο Σαμαράς, όπως ακριβώς ο Βενιζέλος, «θυσιάστηκε» κι αυτός για να μην καταστραφεί η χώρα. Αλλά τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι εκείνη η κίνησή του και τα όσα έχουν ακολουθήσει, κινούνται στην άλλη κατεύθυνση: Της «ανόρθωσης» της χώρας.

    Όμως, και μάλιστα μετά από 6 χρόνια λεηλασίας, να ισχυρίζεται κανείς για τα Μνημόνια - τόσο για το τρίτο όσο και για τα προηγούμενα Μνημόνια που έχουν ενσωματωθεί σε αυτό - ότι δεν καταστρέφουν τη χώρα και ότι αντιθέτως είναι η έξοδος από τα Μνημόνια που θα καταστρέψει τη χώρα, τότε υποψιαζόμαστε πως μια τέτοια προσέγγιση προδίδει - από… «ανορθωτικής» απόψεως - μια μάλλον «σαμαροβενιζελική» αντίληψη.


    Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Τσίπρας καμώνεται τον «αριστερό». Μόνο που οι αριστεροί έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την Ιστορία. Δεν τη θεωρούν ένα «ουδέτερο» ούτε πολύ περισσότερο ένα «ανάλαφρο αφήγημα» για τους αναγνώστες του μέλλοντος.

    Οι αριστεροί κατανοούν πως τη στιγμή που γράφεται η Ιστορία, αποτελεί την ζώσα πραγματικότητα για τα εκατομμύρια που τη βιώνουν.

    Για αυτό, στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ότι θα ίσχυε ποτέ ο πολιτικά παιδικός, ο ανύπαρκτος πλην βολικός για τον κ.Τσίπρα μανιχαισμός με τον οποίο παραχαράσσει την πραγματικότητα, όταν θα τους ετίθετο ποτέ το ερώτημα να γίνουν «ήρωες» (για μια μέρα) ή «Ηρόστρατοι» (για πάντα), οι αριστεροί δεν θα είχαν δίλλημα. Εφόσον είναι αριστεροί, βέβαια…

    Παρατήρηση τρίτη: Επειδή οι αριστεροί δεν είναι ούτε κατά φαντασίαν «ήρωες» ούτε κατά διάνοια «Ηρόστρατοι», επειδή οι αριστεροί είναι στοιχειωδώς σοβαροί άνθρωποι που σημαίνει ότι εφόσον αδυνατούν να ανταποκριθούν στο πολιτικό και κοινωνικό τους καθήκον δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και φληναφήματα που ανάγονται στη σφαίρα της «ατομικής ψυχολογίας», ούτε βαφτίζουν «ρεαλισμό» να γλύφουν εκεί που έφτυναν, κι επειδή ο κ.Τσίπρας λέει ότι είναι «αριστερός» - ας του κάνουμε αυτή την παραχώρηση για μεθοδολογικούς λόγους - γι’ αυτό και ο κ.Τσίπρας δεν θα πρέπει να κριθεί ούτε σαν «ηρωικός αρνητής» κάποιου «αριστερού» ηρωικού βερμπαλισμού, ούτε σαν «νουνεχής Τσιριμώκος» κάποιας μνημονιακής «αποστασίας».

    Ο κ.Τσίπρας κρίνεται με βάση το πλαίσιο της πολιτικής του και σύμφωνα με τα όρια αυτής της πολιτικής. Τα ταξικά όρια και τα ταξικά της πλαίσια. Είναι εκείνα τα όρια και πλαίσια που – είναι αλήθεια - ο ίδιος τα είχε περιγράψει όταν ακόμα βρισκόταν στη φάση της εξαπάτησης και πριν ακόμα περάσει στο στάδιο της εφαρμοσμένης αγριότητας: «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται», μας είχε πει. Τι είδους «ηρωισμό» να περιμένει, λοιπόν, κανείς…

    Παρατήρηση τέταρτη: Για όλους αυτούς τους λόγους ο κ.Τσίπρας δεν έχει καν το άλλοθι ότι ενήργησε σαν «ένας πρωθυπουργός – παιδί (που) πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη».

    Όχι. Λειτούργησε και ενεργεί ως ενήλικας που έκανε και κάνει ό,τι και οι προκάτοχοί του: Υπηρετεί τους ισχυρούς κουνώντας «καθρεφτάκια» στους αδύναμους.

    Έκανε και κάνει, δηλαδή, μια «δουλειά» για την οποία η εφημερίδα «Το Βήμα» και προσωπικά ο κ.Ψυχάρης ζήτησε προχτές από τους αναγνώστες του: «Αφήστε τον κ.Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του»…

    Έκανε και κάνει μια «δουλειά» για την οποία ο Μπάμπης του Φαλήρου (ποιος Μπάμπης; Ελάτε, τώρα, ένας είναι ο Μπάμπης…), έφτασε να εξομολογείται: «Θαυμάζω τον κ.Τσίπρα»…
   
  Αυτό κάνει ο κ.Τσίπρας. Και ταυτόχρονα παίζει τις «κουμπάρες». Νομίζοντας ότι με διάφορα «ηρωικά» περί «υπευθυνότητας» και άλλες ηχηρές παρόμοιες επικοινωνιακές «κουδουνίστρες» θα αποφύγει τον ήχο της καμπάνας που θα σημάνει και την δική του πολιτική λήξη. Τι αφέλεια. Τι… «μικρή οίηση», που θα ‘λεγε κι ο ίδιος.