Το νεκρό σημείο

1.Οπου κι αν κοιτάξεις, η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς είναι ότι οι Συριζαίοι τα καταφέρνουν μια χαρά. Η φλυαρία τους γεννάει νόμους που ψηφίζονται με κλειστά μάτια. Η απορρύθμιση της ζωής συντελείται από το κράτος με τις ευλογίες της Εκκλησίας. Εξω από τους μηχανισμούς, ο άνεργος, παρότι εύθραυστος, γεμάτος αμφιβολίες, αντιστέκεται. Οσο για τους Γαλάζιους, τυφλωμένοι, προετοιμάζουν την είσοδό τους στην εξουσία. Ομως τότε (όποτε γίνουν εκλογές), η κατάσταση θα έχει ολότελα απορρυθμιστεί, θα έχουν έρθει τα πάνω - κάτω και τότε (όποτε) θα πρέπει να ετοιμάζονται και για την εσπευσμένη αναχώρησή τους. Σφίξτε ακόμα πιο πολύ τους ανέργους και θα εισπράξετε αντιδράσεις που θα σας βγάλουν όχι μόνο από τους θώκους αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό σας.

 

2.Η απόλυτη προστασία των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου δημιουργεί, χωρίς πρόθεση, ένα νεκρό σημείο. Ενα σημείο - πλεονέκτημα, στο οποίο καταφεύγουν οι άνεργοι, όπου συναντιούνται με τη ράτσα τους και άλλες δυνάμεις, όπως τους αλλόκοτους του ΠΑΜΕ, που αντιστέκονται σθεναρά. Ολοι μαζί είναι σε θέση να προκαλέσουν ανησυχία στην κυβέρνηση και να οδηγήσουν σιγά - σιγά τη χώρα σε μια γενικευμένη αναστάτωση.

 

3.Διαγράφοντας από τις λίστες της ζωής τούς ανέργους, οι τεχνικοί της εξουσίας ελπίζουν ότι το θέμα έτσι λύνεται. Επαφίενται στα κοράκια των ιδιωτικών καναλιών, που έχουν καταντήσει τεφροδόχοι της καθημερινής ζωής. Ολα τα ξέρουν και τίποτα. Δεν κατάφεραν να κάνουν τον άνεργο θύμα, και τώρα αυτός ξεκόβει από τις φτηνές σκέψεις περί υπομονής, δεν γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, αλλά συναντιέται με το ενάμισι εκατομμύριο αδελφών του στον αγώνα.

 

4.Στους ανέργους πετάνε σωσίβια, πιστεύοντας ότι θα εκτιμηθεί αυτή η χειρονομία. Οι άνεργοι όμως είναι πολλοί, πολύ περισσότεροι από τις προβλέψεις. Και έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τη δύναμη της πλειοψηφίας. Δεν υπάρχει πιο δυνατό ναρκωτικό από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο εθισμός είναι μεγάλος, γι' αυτό όταν τα σχέδια της εξουσίας δεν βγαίνουν, γίνεται ικανή για κάθε κακό.

 

5.Μελανό σημείο στη ζωή μας είναι η στάση των καλλιτεχνών και των ακαδημαϊκών. Δεν είναι λίγες φόρες που οι ίδιοι άνθρωποι απ' το χώρο της τέχνης περιδιαβαίνουν τιμώντας τα τραπέζια του κεφαλαίου και της εξουσίας, από το Γιώργο Παπανδρέου, μέχρι την Ντόρα και τον Τσίπρα. Η έλξη που προκαλούν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου στους καλλιτέχνες τούς έχει οδηγήσει στην τελειοποίηση όσον αφορά ζητήματα αναρρίχησης και ελιγμών με απώτερο σκοπό την εξουσία. Φυσικά, με αμφίβολες επιτυχίες, διότι οι επιχειρηματίες είναι αφοσιωμένοι στο κέρδος και αδιαφορούν για το πόσοι καλλιτέχνες πατάνε ο ένας τον άλλο στο λαιμό για να τρυπώσουν στο σπίτι τους. Να θυμηθώ εδώ τον Κώστα Καρυωτάκη: «Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία... Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».

 

6.Μόνο οι πράξεις μένουν. Αυτές μας ακολουθούν σαν σκυλιά, όσο κι αν τα λόγια μάς παρηγορούν και ενίοτε μας παραμυθιάζουν, επειδή είναι δύσκολη η βιωτή. Το δικαίωμα στην ομορφιά και την απόλαυση μέσα σε αυτόν τον αντεστραμμένο κόσμο είναι χρέος. Μία και μοναδική η ζωή, πιστεύω πως αξίζει όλο το σεβασμό μας.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ