Τι σχέση μπορεί έχει η ηρωική εποποιία της ΕΑΜικής αντίστασης, η θυσία των 200 ηρωικών κομμουνιστών και άλλων, δεκάδων χιλιάδων, αγωνιστών της εποχής εκείνης με την «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ;

Με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας, όχι με φιέστες κ. Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η κυβερνητική φιέστα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής ηρθε να προστεθεί κι αυτή στη μακρά αλυσίδα της καπηλείας των αγώνων της ΕΑΜικής αντίστασης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πατώντας στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ, ο κ.Τσίπρας και η μνημονιακή συγκυβέρνηση του επιχείρησαν- και πάλι- να οικειοποιηθούν την ηρωική ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, επιχειρώντας να εξαγνιστούν ιδεολογικά για την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, χρησιμοποιεί τη βαθιά συμβολική, ιστορική σημασία του Σκοπευτηρίου για να ενισχύσει το δήθεν αριστερό του προφίλ: Το Γενάρη του 2015, ως φρεσκοεκλεγμένος πρωθυπουργός της «Πρώτης Φοράς Αριστερά», ο κ.Τσίπρας είχε καταθέσει στεφάνι στο χώρο εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών. Σήμερα, ενάμιση χρόνο αργότερα, έχοντας φορτώσει στις πλάτες του λαού ένα τρίτο μνημόνιο, πλειάδα αντιλαϊκών μέτρων, αυτόματους κόφτες, φοροαφαιμάξεις και πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, ο κ.Τσίπρας και το πολιτικό του σινάφι επισκέπτηκαν ξανά το Σκοπευτήριο. Αυτήν τη φορά για να αποδώσουν- δήθεν- τιμή στα 75χρονα του ΕΑΜ.

Τίθεται, λοιπόν, αυθόρμητα το ερώτημα: Τι σχέση μπορεί έχει η ηρωική εποποιία της ΕΑΜικής αντίστασης, η θυσία των 200 ηρωικών κομμουνιστών και άλλων, δεκάδων χιλιάδων, αγωνιστών της εποχής εκείνης με την «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ;

Τι μπορεί να συνδέει ιδεολογικά και πολιτικά μια κυβέρνηση-πιστή στα «ιδανικά» της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ με τους ένδοξους αγώνες της αντίστασης;

Πόσο δικαίωμα έχει ο κ.Τσίπρας και οι πολιτικοί του συνοδοιπόροι- που ψήφισαν και ψηφίζουν αντεργατικούς νόμους, που διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση, που αρπάζουν ότι έχει απομείνει από μισθούς και συντάξεις- να καπηλεύονται τους αγώνες των κομμουνιστών της αντίστασης;

Αλήθεια, τι «τιμή» αποδίδει στους 200 ηρωικούς κομμουνιστές που εκτελέσθηκαν από τους Ναζί μια κυβέρνηση που προσυπογράφει αποφάσεις του ιμπεριαλιστικού σφαγέα των λαών, το ΝΑΤΟ, που μετατρέπει το Αιγαίο σε ΝΑΤΟϊκό «περιβόλι» και που συναποφασίζει με την Ε.Ε. και την Τουρκία τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στη χώρα;

Αλήθεια, τι κοινό μπορεί να έχει η «αριστερά» που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας με το μεγαλείο ψυχής των εκτελεσθέντων κομμουνιστών της Καισαριανής, όπως, για παράδειγμα, ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, που λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα έγραφε στην οικογένεια του: «Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που διεξάγετε. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια απ’ τη νέα δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ»;

«Απέναντι σε αυτούς που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν την ιστορία στα μάτια κάνουμε το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματα τους» είπε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας χωρίς ίχνος ντροπής κατά την ομιλία του στο Σκοπευτήριο. Προφανώς, για τον κ. Τσίπρα και τους πολιτικούς ομοϊδεάτες του, ως «καθήκον» απέναντι «σε αυτούς που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν την ιστορία στα μάτια» είναι ο εξευτελισμός και το κουρέλιασμα της έννοιας της αριστεράς. Προφανώς, για τον κ. Τσίπρα και την «αριστερά» που εκπροσωπεί, ως «καθήκον» ορίζεται η αντιλαϊκή πολιτική, το ξεπούλημα κρατικών υποδομών σε μεγαλοεπιχειρηματίες, οι ιδιωτικοποιήσεις, η επιβολή εργασιακής ζούγκλας και η υπόκλιση στις επιταγές του κεφαλαίου και της Ε.Ε.

Ασφαλώς, για έναν «αριστερό» του είδους του κ.Τσίπρα- που υπόσχονταν ότι θα σκίσει τα μνημόνια αλλά τελικά υπέγραψε ακόμη ένα, που λέει «όχι» αλλά εννοεί «ναι», που θα βάραγε το νταούλι για να χορέψουν οι αγορές αλλά τελικά χόρεψε ο ίδιος στον ρυθμό των αγορών- οι αγώνες και οι θυσίες της αντίστασης είναι αντικείμενο για προπαγανδιστικές φιέστες. Για τους πραγματικούς αριστερούς, ωστόσο, για τους Κομμουνιστές που δεν ξεπούλησαν τα πιστεύω τους στα παζάρια της αστικής διαχείρισης, η πιο έμπρακτη τιμή στους ηρωικούς αγώνες του χθες είναι η συνέχιση και ένταση της πάλης και του αγώνα σήμερα. Έτσι τιμάμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης και των λαϊκών αγώνων: με αγώνες για το σήμερα και το αύριο και όχι με υποκριτικές φιέστες και πολιτικάντικες λαθροχειρίες.