Σκοτάδι και φως

Περί «σκοτεινής εποχής» κάνει λόγο η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» στο χτεσινό πρωτοσέλιδό της, που σχολιάζει την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ. Εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε τι θα έλεγε αν έβγαινε η Κλίντον. «Φωτεινή εποχή»; 

Το πιθανότερο. Τα περί σκότους και φωτός που αναπαράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθούν να συσκοτίσουν ότι στην πραγματικότητα τόσο οι φωτεινοί όσο και οι σκοτεινοί εκπρόσωποι του αμερικανικού κεφαλαίου δεν αλλάζουν σε τίποτα ουσιαστικό σε σχέση με τη στήριξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που υπηρετούν, παρά τις όποιες διαφορές τους.

 

 Εξάλλου, η «Αυγή» εγκαλεί τη σοσιαλδημοκρατία, αμερικάνικη και ευρωπαϊκή, για το ότι κινδυνεύει να χάσει τη δυνατότητα, αυτή να παίξει το ρόλο που παίζουν σήμερα οι διάφοροι Τραμπ, δηλαδή να αναδειχθεί σε δύναμη στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ταυτόχρονα με τη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών μαζών. 

 

Γι' αυτό σημειώνει ότι θα έπρεπε να προωθηθεί ο Σάντερς αντί της Κλίντον, γι' αυτό καλεί «Γάλλους σοσιαλιστές, Γερμανούς και Αυστριακούς σοσιαλδημοκράτες, να μάθουν από το πάθημα των Δημοκρατικών» και να κινηθούν ...πιο αριστερά. 

 

Είναι ζήτημα, οι λαοί, οι εργαζόμενοι να μην εγκλωβίζονται στους νέους γύρους κυβερνητικών εναλλαγών, στα νέα ψεύτικα διλήμματα που ορθώνονται μπροστά τους, γι' αυτό χρειάζονται ΚΚ που δεν θα εγκλωβίζονται στην αστική πολιτική, στο όνομα του μικρότερου κακού, αλλά θα δουλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, θα κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή αγανάκτηση και οργή στην οργανωμένη πάλη σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

«Ευελιξία»... 

 

«Συνεννόηση», για να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι διαχρονικές αξιώσεις του κεφαλαίου, για «νομιμοποίηση» και επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα...
Κάπως έτσι μπορεί να συνοψιστεί η νέα παρέμβαση του ΣΕΒ, μέσω του «εβδομαδιαίου δελτίου» του, που για μια ακόμα βδομάδα είναι σταθερά προσανατολισμένο στα προωθούμενα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά.

«Η απελευθέρωση του ρυθμιστικού περιβάλλοντος της αγοράς εργασίας στις ανεπτυγμένες - πλην Ελλάδας - χώρες του ΟΟΣΑ είχε ήδη πραγματοποιηθεί, πολύ πριν την ελληνική κρίση», παραπονιούνται χαρακτηριστικά οι βιομήχανοι, επιβεβαιώνοντας πλήρως ότι οι αντεργατικές ανατροπές που προωθήθηκαν τα τελευταία χρόνια δεν ήρθαν ουρανοκατέβατες, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, η οποία έχει χαραχθεί πολύ πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Η εφαρμογή της, βέβαια, επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης, ακριβώς γιατί «η ευελιξία στην αγορά εργασίας είναι ο μηχανισμός που κατά κανόνα ενισχύει και τη δυνατότητα ενός παραγωγικού συστήματος να αντιμετωπίσει μια κρίση», όπως εξίσου χαρακτηριστικά αναφέρει ο ΣΕΒ, επιβεβαιώνοντας ότι η έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση πατάει πάνω στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

... και «συνεννόηση»

 

Αυτήν την αντεργατική πολιτική διατυμπανίζει ότι βιάζεται να προωθήσει «τάχιστα» η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό της το αντιλαϊκό έργο καλεί σε συναίνεση ο ΣΕΒ, αναφέροντας ότι οι άλλες χώρες που μπήκαν στα μνημόνια «σταθερά επανέρχονται στην κανονικότητα» (σ.σ. στην ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου), επειδή «οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνικοί εταίροι, βρήκαν κάποιο στοιχειώδες επίπεδο συνεννόησης»...

Το κάλεσμα του κεφαλαίου για «συνεννόηση» δεν μένει χωρίς ανταπόκριση από τα κόμματά του, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, από τα διάφορα αστικά επιτελεία, που προσπαθούν παράλληλα με την κυβέρνηση και με κάθε τρόπο να αποσπάσουν και τη συναίνεση του λαού, να τον πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ομως, ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει στη σφαγή του, δεν έχει κανένα λόγο να ελπίζει σε μια «δίκαιη ανάπτυξη» μέσα σε ένα σύστημα που τρέφεται από την εκμετάλλευσή του! Μόνο με την οργάνωσή του ο λαός, με τον αγώνα του σε σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, μπορεί να βάλει εμπόδια στην υλοποίησή της, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της, για την κάλυψη των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, σε μια κοινωνία όπου θα είναι ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει!

Ούτε εκκεντρικοί, ούτε ουρανοκατέβατοι

 

Ενας ακαδημαϊκός, προσκεκλημένος σε εκπομπή της ΕΡΤ, αναπαρήγαγε προχτές το σκεπτικό της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, η οποία - όπως έλεγε - προτιμά τον Τραμπ σαν «άνθρωπο της δουλειάς», που «ξέρει τι χρειάζεται η οικονομία (...) τι πρέπει να γίνει για να έρθει ανάπτυξη» και θα επιταχύνει «τομές» που έχουν καθυστερήσει. Ο ίδιος μιλούσε χτες για «δημιουργικό σοκ» μετά την εκλογή Τραμπ. Αλλωστε, δεν είναι μυστικό ότι μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου στις ΗΠΑ, όπως και σε άλλες χώρες, έχουν αυξημένες προσδοκίες και έχουν επενδύσει πολλά στην εκλογή Τραμπ. Με άλλα λόγια, οι όποιες αλλαγές στις «καρέκλες» της αστικής διακυβέρνησης δεν είναι κανένα «ουρανοκατέβατο» αποτέλεσμα, ούτε βέβαια υπάρχουν εξελίξεις που μπορούν να χαρακτηριστούν «εξωπραγματικές», όπως πολλά επιτελεία καλλιεργούσαν ως αντίληψη εδώ και καιρό. Η προώθηση της στρατηγικής του κεφαλαίου δεν είναι θέμα λιγότερο ή περισσότερο «εκκεντρικών» υποψηφίων. Είναι θέμα επιλογών της «έμπειρης» τάξης των εκμεταλλευτών, που μέσα από τις αντιθέσεις τους, αναζητούν τρόπους ώστε από τη μια να προχωρούν απρόσκοπτα τα μέτρα για την αύξηση της κερδοφορίας τους και από την άλλη να ανανεώνεται η χειραγώγηση του λαού και η πρόσδεσή του στους στόχους του κεφαλαίου.

Ριζοσπάστης