Το “Κράτος Δικαίου” και οι χαφιέδες του

Η επίκληση του Κράτους Δικαίου,του καπιταλιστικού κράτους δικαίου είναι μια κενή επίκληση. Ειδικά όταν ψάχνει να βρει το δίκιο του ο εργάτης, ο απολυμένος, ο φτωχός, ο απεργός τότε πρόκειται για μια υπόθεση χωρίς τύχη. Ακριβώς γιατί το κράτος και το δίκαιο που παράγει είναι ένα ωμά ταξικό δίκαιο που λειτουργεί προς όφελος της πολιτικής και οικονομικής τάξης που κατέχει την εξουσία. Των καπιταλιστών και του πολιτικού προσωπικού -στην προκείμενη περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ- που λειτουργεί ως ορντινάντσα του.

Σε αυτό κράτος λοιπόν, οι χαφιέδες είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Χαφιέδες που βρίσκονται στο payroll του κράτους και παρέχουν με το αζημίωτο πληροφορίες, είτε χαφιέδες με καθεστώς εργολαβίας που εμφανίζονται σε έκτακτες περιπτώσεις. Το γεγονός είναι πως το κατοχικό,το μετεμφυλιακό και το χουντικό κράτος των χαφιέδων μπορεί να άλλαξε μορφές αλλά ποτέ δεν αποδήμησε από τούτο τον τόπο. Ήταν και παραμένει η χρυσή εφεδρεία των καπιταλιστικών ελίτ ειδικά στην παρούσα συγκυρία όπου η οικονομική κρίση οξύνει περαιτέρω και δραματικά τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις.

Ακόμη περισσότερο σε μια περίοδο που τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα τίθενται με συνοπτικές διαδικασίες εκτός νόμου και το σύνταγμα γίνεται “κουρελόχαρτο” από αυτούς που τους επικαλούνται σε κάθε ευκαιρία. Άλλωστε νόμος του Ελληνικού κράτους είναι τα καπιταλιστικά μνημόνια στην βάση των οποίων εδράζονται όλες οι αποφάσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Από αυτό το κράτος η εργατική τάξη δεν μπορεί να αναζητά ούτε δικαιοσύνη , ούτε επιείκεια. Η καπιταλιστική δικαιοσύνη άλλωστε δεν ήταν ποτέ τυφλή. Αντίθετα ήταν και παραμένει στοχοπροσηλωμένη στα συμφέροντα του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε έχει κατέβει σε κάποια πορεία, έχει δοκιμάσει να δημιουργήσει εργατικό σωματείο, έχει αποπειραθεί να απεργήσει. Δεν μπορεί να λησμονηθεί ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έστειλε τα ΜΑΤ στην απεργία στην Χαλυβουργία, ή ότι το φασιστικό παρακράτος με την ανοχή του κράτους δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα και έκανε συντεταγμένη δολοφονική επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα. Τελευταίο δείγμα του καπιταλιστικού κράτους δικαίου η κράτηση ενός ανήλικου παιδιού για πράξεις της μητέρας του (σύλληψη Ρούπα). Πρόκειται για μεθόδους που δεν τολμούσε να χρησιμοποιήσει ούτε το μετεμφυλιακό ακροδεξιό κράτος απέναντι σε μητέρες με ανήλικα παιδιά.

Έτσι καταρρέουν οι “αριστερές” φαντασιώσεις περί αλλαγής του κράτους “από μέσα”, οι έωλες αριστερές ονειρώξεις ότι μπορεί το καπιταλιστικό κράτος -ειδικά σε συνθήκες κρίσης- να αποκτήσει “φιλολαϊκό προφίλ” και να τεθεί στην υπηρεσία των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Αν δεν ξεριζωθεί η πολιτική και οικονομική εξουσία των καπιταλιστών που σφυρηλατεί το περιεχόμενο και την μορφολογία του κράτους, αυτό θα είναι πάντα και ολοκληρωτικά εχθρικό προς κάθε εργατική και λαϊκή ανάγκη.

Το “κράτος του Κάφκα”, είναι το μόνο κράτος που μπορεί να υπάρξει στο καπιταλιστικό καθεστώς. Είναι το μόνο πρόσωπο του κράτους που θα βλέπει και θα βιώνει ο κόσμος της εργασίας όσο τα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία παραμένουν στα χέρια των καπιταλιστών.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

αναδημοσίευση από Εργατικό περιοδικό Praxis

Πηγή theradicalmarxismproject.wordpress.com