ΑΚΡΟΠΟΛΗ Μια φωτεινή επιγραφή σε σκοτεινή περίοδο: «Να φύγουν οι Αγγλοι»

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 2 Φεβρουαριου 2017 

 

Ηταν 2 Φεβρουαρίου του 1947. Η Αθήνα «φωτίζεται» από μια επιγραφή στη βορινή μετόπη της Ακρόπολης: «Να φύγουν οι Αγγλοι»! Δημοσιεύουμε την περιγραφή ολόκληρης της επιχείρησης, η οποία οργανώθηκε από το ΚΚΕ, όπως την είχε διηγηθεί ένας από τους «δράστες» σε κείμενο του στον «Ριζοσπάστη», στις 26 Ιανουαρίου του 2001. 

Ο Μαρίνος Πετρούνιας για την εγκατάσταση της φωτεινής επιγραφής,με το σύνθημα κατά της αγγλικής  επέμβασης, που διαδόθηκε σ’ όλο τον κόσμο (οι υπογραμμίσεις δικές μας): 

«Πολλές είναι οι πράξεις ηρωισμού, αυταπάρνησης και αντίστασης που πραγματοποίησαν αγωνιστές – κομμουνιστές όχι μόνο στην περίοδο της τριπλής κατοχής, αλλά και αργότερα, όταν την μπότα των Γερμανών ήρθε να αντικαταστήσει η μπότα των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών.

 

Πράξεις που στις δύσκολες συνθήκες της εποχής, τόνωναν το ηθικό του αδούλωτου λαού μας αλλά και βοηθούσαν να ενημερωθεί όλη η ανθρωπότητα για την τραγική κατάσταση που ζούσε ο ελληνικός λαός τότε, όταν «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».  Τότε, που η τρομοκρατία του κράτους και παρακράτους της Δεξιάς, υπό την καθοδήγηση των «προστατών» μας Αγγλων συμμάχων, επιδίωκαν να εξανδραποδίσουν τον ελληνικό λαό, να τον κάνουν υποζύγιό τους.

 

Είναι γνωστό ότι ο Ουίστον Τσόρτσιλ, στα Δεκεμβριανά, είχε διατάξει τα αγγλικά στρατεύματα να φέρονται σαν σε κατοχική χώρα. Και, ταυτόχρονα, επιδίδονταν στο σφαγιασμό του λαού για να μην μπορέσει να σηκώσει κεφάλι. Ο λαός, όμως δε λύγισε, είχε το στήριγμά του το ΚΚΕ – τους κομμουνιστές, αυτοί στάθηκαν ταμπούρι υπερηφάνειας κι έβαλαν τα στήθη τους μπροστά στους μακελάρηδες, να τους κόψουν τη φόρα του κατατρεγμού και του ολέθρου, να αντιμετωπίσουν με όποια θυσία τους, τους μεγάλους εγκληματίες.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές ύψωσαν επιβλητική τεράστια φωτεινή επιγραφή, στο παγκόσμιο σύμβολο της ανθρωπιάς και της προόδου, στην Ακρόπολη. Ετσι, κατάφεραν να στιγματιστεί στα πέρατα του κόσμου το μεγάλο έγκλημα των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, της απρόκλητης ωμής επέμβασής τους σε βάρος της Ελλάδας, ζητώντας, ταυτόχρονα, τη συμπαράσταση των άλλων λαών. 

Για την τοποθέτηση της επιγραφής είχε καταστρωθεί ειδικό επιτελικό σχέδιο και συγκεκριμένα: Πριν μια βδομάδα, τότε, το Φλεβάρη του 1947, πήγαμε δύο μέλη του Κόμματος, όπως δείχνει η σχετική φωτογραφία, επάνω στην Ακρόπολη σε ώρα επισκεπτηρίου. Αφού διερευνήσαμε και αναγνωρίσαμε το χώρο καταλήξαμε στη θέση που έπρεπε να τοποθετηθεί η φωτεινή πινακίδα, ώστε να φαίνεται καλύτερα.

Η θέση αυτή ήταν στη βορινή μετόπη της Ακρόπολης- δεξιά του Ερεχθείου. Κρίναμε ότι ήταν το πιο κατάλληλο μέρος ώστε να φανεί από όλη, σχεδόν, την Αθήνα και ιδιαίτερα από το επίσημο κέντρο, τις πλατείες Συντάγματος και Ομόνοιας.

Στη φωτογραφία -ενθύμιο ο Στάθης Τσεκούρας (αριστερά) και ο Μαρίνος Πετρούνιας που ανέβηκαν πριν την επιχείρηση στην Ακρόπολη για αναγνώριση της περιοχής.

Επισημάναμε από πού θα γινόταν η άνοδος και το μπάσιμο στο χώρο που είχαμε επιλέξει. Η όλη «επιχείρηση» θα γινότανε ιχνηλατώντας, να μη μας πάρει κανένας χαμπάρι. Και, όλα αυτά, έπρεπε να γίνουν με απόλυτη ακρίβεια. Αφού έγινε αυτή η προετοιμασία, αποχωρήσαμε από την Ακρόπολη απόλυτα ευχαριστημένοι, αφού είχαμε και τη φωτογραφία μας, ενθύμιο!

Αρχίζοντας αμέσως, συνεχίσαμε την προετοιμασία για την επιχείρηση. Επιλέξαμε τους πιο κατάλληλους αγωνιστές για τη συγκεκριμένη αποστολή. Βρήκαμε τους ειδικούς τεχνίτες αγωνιστές (μαραγκούς, ηλεκτρολόγους και τους χώρους που θα κάναμε την τεχνική κατασκευή κοντά στην Ακρόπολη, ώστε να μας εξυπηρετήσει και στη μεταφορά της) και σε μερικές μέρες είμαστε έτοιμοι να δράσουμε.

Ξεκινήσαμε απογευματάκι. Είχε σχεδόν σκοτεινιάσει. Είχαμε πάρει αρκετούς αγωνιστές, άντρες και κοπέλες, ο καθένας στη θέση του. Μαζί μας είχαμε και τους τεχνικούς για ό,τι χρειαζότανε. 

Η επιγραφή ήταν μεγάλη και βαριά, είχε μεγάλο μάκρος. Το κάθε γράμμα της είχε ένα μέτρο ύψος και, περίπου, 120 λαμπτήρες. Ηθελε μεγάλη προσοχή στη μεταφορά της. Μάλιστα, όταν ο δρόμος που κάναμε ήταν ανηφορικός και πολλές φορές είχε μεγάλο ανέβασμα, περνούσαμε μέσα από δέντρα μέχρι να φτάσουμε την άσφαλτο στους πρόποδες της Ακρόπολης κάτω από το Ερέχθειο. 

Μπροστά πήγαινε ο σ. Στάθης. Οταν φτάσαμε στην άσφαλτο σταθήκαμε και γίναμε όλοι ζευγάρια. Είχα την ευθύνη της περιφρούρησης της συνοδείας. Ημουνα «ζευγάρι» με τη σ. Γιούλα και ελέγχαμε την κάθε κίνηση που μπορούσε να παρουσιαστεί. Είμαστε αρκετά ζευγάρια πάνω στο δρόμο σκόρπια, ενώ προχωρούσαμε ανεβάζοντας την επιγραφή στην Ακρόπολη από το πέρασμα που είχαμε υπόψη μας.

Οι τεχνικοί ακολουθούσαν την επιγραφή. Τα ζευγάρια στο δρόμο είχαν σκορπίσει και το καθένα, σε απόσταση από το άλλο στις παρυφές του δρόμου, είχε πιάσει το πόστο του. Το δικό μας ζευγάρι είχε πιάσει θέση στην άκρη δεξιά προς την είσοδο της Ακρόπολης. Περνούσε η ώρα και η δουλιά ώσπου, κάποια στιγμή, σε απόσταση είδα να προβάλει κάποιος αστυφύλακας. Τότε, κάθισα ήσυχα πάνω σε μια πέτρα και πήρα στα γόνατά μου τη συντρόφισσα που κάναμε το ζευγάρι σαν κοπέλα μου. Το ίδιο έκαναν και τα άλλα… ζευγαράκια και το περιστατικό πέρασε, έληξε χωρίς να συμβεί τίποτα.

Σε λίγο η επιγραφή είχε μπει στη θέση της. Ο σ. ηλεκτρολόγος έκανε τη σύνδεση με ηλεκτροφόρο σύρμα μιας κολόνας του ηλεκτρικού και, στη συνέχεια, τον παρατήρησα να περνάει το καλώδιο που έρχονταν από την επιγραφή σ’ ένα πεύκο και να βάζει διακόπτη στο καλώδιο. Στο σημείο αυτό, άρχισαν να αποχωρούν οι δυνάμεις μας, να κατεβαίνουν χωρίς θόρυβο στην πόλη. 

Μόλις αποχώρησαν όλοι, έτρεξα έστριψα το διακόπτη και είδαμε την επιγραφή να ανάβει. Τότε, αυθόρμητα, φώναξα: Αναψε, άναψε και θυμήθηκα, από το γυμνάσιο, την Κύρου ανάβαση του Ξενοφώντα, όταν φώναξε με αγωνία: Θάλαττα – θάλαττα!

 

Δεν κράτησε όμως πολύ, έσβησε το σύνθημα… Τότε έτρεξε ο ένας ηλεκτρολόγος, κάτι έφτιαξε και άναψε σταθερά.

Εφυγα με το Στάθη και περπατώντας βιαστικά φτάσαμε στο Σύνταγμα. Πήγαμε προς τη Μ. Βρετάνια και σταθήκαμε πάνω στα σκαλιά της εισόδου του ξενοδοχείου, ξεχειλίζοντας από χαρά, καθώς βλέπαμε την όμορφη επιγραφή μας να λάμπει και καμαρώναμε.

Τη φωτεινή επιγραφή -όπως μου είπε- την είχε δει και ο σ. Ν. Κυριακίδης, βαδίζοντας την οδό Αιόλου.

Αναμμένη η επιγραφή έμεινε αρκετή ώρα, γιατί όπως μάθαμε εκ των υστέρων οι αξιωματικοί της Αστυνομίας δεν πλησιάσανε αμέσως να τη σβήσουν, φοβούμενοι ότι την είχαμε παγιδευμένη με ηλεκτρικό.

Η καθοδήγηση μας είχε δώσει ηθικούς επαίνους για την επιτυχία μας. Και, μετά από μερικές μέρες, γιορτάσαμε με την καθοδήγηση και με ένα μικρό τσιμπούσι»

Ο Μαρίνος Πετρούνιας, στέλεχος του ΚΚΕ, έφυγε από τη ζωή στις 20 Φεβρουαρίου 2006 τα ξημερώματα, σε ηλικία 84 χρόνων.