Σφραγίδα εμπλοκής

«Κοιτάξτε, νομίζω ότι η Ελλάδα, τα τριάμισι αυτά χρόνια που μπορώ να γνωρίζω καλά, έχει αναβαθμιστεί. Ολοι γνωρίζουν ότι είναι ένας διεθνής πια παίκτης, που παίρνει πρωτοβουλίες στην περιοχή, σφραγίζει την περιοχή και, κατά συνέπεια, η σημασία της για όλους τους ισχυρούς αυτού του κόσμου είναι όλο και μεγαλύτερη». Αυτά ανάμεσα σε άλλα είπε ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, αναφορικά με τις επαφές που είχε με Αμερικανούς αξιωματούχους. Εκείνο βέβαια που «σφραγίζει την περιοχή» δεν είναι άλλο από τους λυσσασμένους ανταγωνισμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με τη Ρωσία και άλλα καπιταλιστικά κράτη για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς, αγορών και σφαιρών επιρροής. Και είναι μέσα εκεί, σε αυτήν τη ρουφήχτρα των ανταγωνισμών που καταπίνει λαούς και κράτη, που η κυβέρνηση, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σηκώνει ακόμα πιο ψηλά τη «σημαία» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και διαφημίζει τη χρησιμότητά της στα σχέδια των «ισχυρών του κόσμου». Η μόνη «αναβάθμιση», λοιπόν, είναι αυτή της εμπλοκής στα σχέδια αυτά και ο λαός πρέπει να την αντιπαλέψει με όλα τα μέσα.

Παραδοχές

 

Από «το θέμα των διεθνών αναταράξεων και το ενδεχόμενο νέων κρίσεων, που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε» εξαρτάται η «μεταμνημονιακή εποχή», είπε στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή ο υπουργός Οικονομίας Γ. Δραγασάκης, προσθέτοντας ότι «η καλύτερη άμυνα έναντι αυτών των ενδεχόμενων κινδύνων είναι να έχουμε δικό μας ταμείο, όσο γίνεται πιο ισχυρό. Να διασφαλίσουμε μία μείωση του χρέους» και «να έχουμε μία ισχυρή δημοσιονομική θέση ως χώρα και ένα νέο υπόδειγμα ανάπτυξης, που δομικά πια θα είναι ανθεκτικό απέναντι στις κρίσεις. Κι αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε». Με άλλα λόγια, «αυτό ακριβώς» που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να θωρακίσει την καπιταλιστική κερδοφορία με επιπλέον χρήμα και μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης, με διευκολύνσεις κάθε είδους και φυσικά με «μαξιλάρια ασφαλείας», την ώρα που τα «μαύρα σύννεφα» ξαναμαζεύονται πάνω από τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Πρόκειται βέβαια για ευσεβή πόθο, αφού οι ίδιες οι νομοτέλειες του καπιταλισμού και οι αγιάτρευτες αντιφάσεις του δεν αφήνουν χώρο για τέτοια «ξόρκια». Εκείνο όμως που σε κάθε περίπτωση πρέπει να δει καθαρά ο λαός είναι ότι όπως χτες ο στόχος της εξόδου από την κρίση, έτσι και σήμερα οι νέοι στόχοι του κεφαλαίου για «άμυνα απέναντι στους κινδύνους», για τον ίδιο σημαίνουν θυσίες στο διηνεκές.

Χωροθέτηση

 

Η κατάσταση στο Πεδίον του Αρεως είναι τραγική. Αυτό αναδείχτηκε και από τη συγκέντρωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ την περασμένη Τετάρτη, με σύνθημα: «Πάρκο ανοιχτό στο λαό. Οχι στην εγκατάλειψη και τη μετατροπή του σε χώρο χρήσης ναρκωτικών». Ομως, το τελευταίο διάστημα, εμφανίζονται να αντιδρούν και ορισμένοι που έχουν συμβάλει καθοριστικά στην όξυνση του προβλήματος. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο δήμος Αθήνας, ο οποίος συγκαταλέγεται στους υπέρμαχους της διαχείρισης των συνεπειών της τοξικοεξάρτησης και όχι βέβαια της αντιμετώπισής της, με στεγνά προγράμματα, αποφασιστική αντιμετώπιση των κοινωνικών αιτιών, αλλά και των κυκλωμάτων που σκορπούν το θάνατο, αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη. Μόλις πρόσφατα, ο δήμος στήριξε με εισήγησή του την υλοποίηση ενός προγράμματος ονόματι «street work», με στόχο να δημιουργηθεί στην περιοχή ένας «χώρος φροντίδας» για τους χρήστες. Ανάλογες ιδέες στο παρελθόν ήταν η δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης, δίπλα σε «πιάτσες», ώστε να γίνεται «περιορισμός της ζημιάς», με τη χρήση αποστειρωμένων συριγγών και πάει λέγοντας. Πρόκειται για λογική συντήρησης του προβλήματος και διαχείρισης των συνεπειών. Βάσει της ίδιας λογικής, το Πεδίον του Αρεως χαρακτηρίζεται από τον δήμο «πάρκο χρήσης ναρκωτικών»! Ετσι, το πρόγραμμα μπορεί στην πραγματικότητα να μην υλοποιήθηκε, αλλά το πάρκο, με τη βούλα του δήμου ...χωροθετήθηκε ως άντρο των κυκλωμάτων διακίνησης ναρκωτικών.

Μαργαριτάρια... 

 

Ενα από τα πολλά «μαργαριτάρια» που πέταξε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του την Τετάρτη στη Βουλή, ήταν η αναφορά του στην «παρασιτική αστική τάξη», την οποία διαχώρισε από τους «υγιείς» επιχειρηματίες που στηρίζει με την «αναπτυξιακή» του πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι «επενδύουν, καινοτομούν και ρισκάρουν». Ποια είναι, όμως, η «παρασιτική αστική τάξη», που, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, εκπροσωπεί το «παλιό» και «αποτυχημένο»; Είναι «οι δυνάμεις της κρατικοδίαιτης οικονομικής ελίτ του τόπου (...) δυνάμεις της παλιάς Ελλάδας που δεν ανέλαβαν καμία ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Ηξεραν μόνο να μοιράζονται τα κέρδη στους καιρούς της ανάπτυξης και που τώρα, βεβαίως, είναι ακόμα παρόντες και δεν θέλουν να ρισκάρουν. Τα θέλουν όλα έτοιμα. Δεν θέλουν να επενδύσουν, δεν θέλουν να καινοτομήσουν, δεν θέλουν να δημιουργήσουν. Θέλουν απλώς και μόνον, όπως έκαναν παλιά, να συνεχίσουν να παρασιτούν σε βάρος του κράτους και της εργασίας».

... και θράσος

 

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει ο Τσίπρας, τότε όλοι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες είναι ...δουλευταράδες, «οραματιστές», που δεν «κωλώνουν» να ρίξουν τα λεφτά τους σε επενδύσεις, ακόμα κι αν πρόκειται να τα χάσουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «παρασιτούν» σε βάρος των εργαζομένων και του κράτους. Κάτι σαν τους παλιούς «ευεργέτες», που στις επιχειρήσεις τους ξεζούμιζαν τους εργαζόμενους, αλλά στα μάτια του κόσμου παρουσιάζονταν ως ο ...«ανθός του έθνους». Δεν ξέρουμε ποιους συγκεκριμένους επιχειρηματίες έχει στο νου του ο Τσίπρας ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανακαλύψει καμιά άλλη πηγή κέρδους για το κεφάλαιο, πέρα από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, με τη στήριξη του αστικού κράτους. Τίποτα καινούργιο, θα πει κανείς. Η προσπάθεια να διαχωριστούν οι εκμεταλλευτές των κόπων των εργαζομένων σε «καλούς» - «υγιείς» και κακούς - παρασιτικούς, κρατάει από τα πρώτα χρόνια των εκμεταλλευτικών κοινωνιών. Το αστείο είναι ότι η «Αυγή» πριν από μερικές βδομάδες κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο αφιερωμένο στα 200 χρόνια του Μαρξ... Γελάνε και οι πέτρες...

Ριζοσπάστης