«Και αυτό πιστεύω είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι
όταν δουλεύεις πάνω στις σχέσεις Ελλάδας - ΗΠΑ σήμερα. Είναι στον τρόπο
που αυτή η χώρα αποκαθιστά τον ρόλο της ως γεωπολιτικός "μεντεσές"
μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς. Και το κάνει αυτό ως
δυνατός ΝΑΤΟικός σύμμαχος των ΗΠΑ». Κάπως έτσι έδινε το στίγμα για
το πώς βλέπουν οι ΗΠΑ το ρόλο της Ελλάδας στα σχέδιά τους στην περιοχή,
τον περασμένο Φλεβάρη, ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ.
Τον χαρακτηρισμό αυτό του «γεωπολιτικού μεντεσέ» σπεύδει να δικαιώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με κάθε ευκαιρία. Κομμάτι αυτής της προσφοράς της στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια - για λογαριασμό πάντα της αστικής τάξης και των συμφερόντων της - είναι τόσο το φάσμα των ευρωατλαντικών «διευθετήσεων» που δρομολογεί στην περιοχή, όσο και τα κάθε λογής σχήματα «στρατηγικής συνεργασίας» που προωθεί, με διακηρυγμένο στόχο την προώθηση της ευρωατλαντικής «σταθερότητας», για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, αγορών και σφαιρών επιρροής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου ρόλου
είναι και η «Διάσκεψη της Ρόδου για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα»,
που ολοκληρώθηκε την περασμένη Παρασκευή με τη συμμετοχή 26 κρατών από
Βαλκάνια, Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, με τον πήχη επισήμως, μετά από τρεις
αντίστοιχες συναντήσεις, να μπαίνει πλέον ψηλότερα, και συγκεκριμένα
στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια «νέα δομή ασφαλείας» «για την
ασφάλεια και τη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου» «κατά τα πρότυπα
του ΟΑΣΕ».
Από το βήμα μάλιστα της Διάσκεψης, ο υπουργός Εξωτερικών δεν έκρυψε την πρόθεση της κυβέρνησης να παίξει το ρόλο «σημαιοφόρου» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, αξιοποιώντας τόσο τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, τις στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη γεωγραφική της θέση και τους ανοιχτούς διαύλους που διατηρεί με αραβικά και άλλα κράτη στην περιοχή:
Φέρνοντας ως «φωτεινό παράδειγμα για όλα τα προβλήματα της περιοχής μας» - ακόμα και για το Παλαιστινιακό (!) - τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ που φέρει ατόφια την ευρωΝΑΤΟική σφραγίδα. Διαφημίζοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να «τρέξει» την επίλυση των «εκκρεμοτήτων» και με την Αλβανία (σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση των ΑΟΖ κ.ά.), ώστε να σφραγιστεί και εκεί το εισιτήριο ένταξης στην ΕΕ.
Προαναγγέλλοντας το άνοιγμα ενός νέου γύρου διευθέτησης για το Κυπριακό, «ένα ζήτημα - κόμβο για όλη την περιοχή», όπως το χαρακτήρισε με το βλέμμα προφανώς στραμμένο στην ενεργειακή μοιρασιά σε όλη τη ΝΑ Μεσόγειο.
Προαναγγέλλοντας «πρωτοβουλίες» για το Προσφυγικό, ώστε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί «στην πηγή του» και να στηριχτούν χώρες όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος, πρωτοβουλίες που παραπέμπουν στη συζήτηση και τις αποφάσεις που παίρνονται τις μέρες αυτές στην ΕΕ για ένταση της καταστολής και δημιουργία κέντρων εγκλωβισμού των προσφύγων, σε Μ. Ανατολή, Β. Αφρική αλλά και Βαλκάνια.
Συζητώντας για το «τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είμαστε μέλη αυτού του φόρουμ, προς όφελος των αραβικών κρατών εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. (...) πώς μπορούμε να διευκολύνουμε την καλύτερη διασύνδεση και την καλύτερη κατανόηση ανάμεσα στις δυο πλευρές».
Προαναγγέλλοντας «πρωτοβουλίες» για την «ασφάλεια στις θάλασσες» της ΝΑ Μεσογείου, απ' όπου περνάει «το 33% του παγκόσμιου εμπορίου» και διακινείται «το 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης Ενέργειας».
Χτίζοντας τα νέα προσχήματα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, με αναφορές στα σχήματα περί «διαλόγου» και «προστασίας» των θρησκευτικών κοινοτήτων της περιοχής.
Τα παραπάνω - το εύρος των οποίων δείχνει και το βάθος
της εμπλοκής της κυβέρνησης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή -
είναι ενδεικτικά για το ότι η «γέφυρα προσέγγισης μεταξύ των χωρών της
ευρύτερης γειτονιάς μας», για την οποία έκανε λόγο ο υπουργός
Εξωτερικών, δεν αποτελεί παρά άλλη μια μεγάλη «γέφυρα» για το πέρασμα
των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, άλλο ένα από τα δεκάδες
«νήματα» που ρίχνουν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου,
της Β. Αφρικής και των Βαλκανίων.
Πάνω σε αυτό το ευρωατλαντικό «πατρόν», άλλωστε, θα κινούνται και οι ρόλοι που επιζητά να αναλάβει η σχεδιαζόμενη αυτή δομή που, κατά τον υπουργό, «θα εξετάζει τις κρίσεις τολμηρά και θα παρεμβαίνει σ' αυτές με τη διπλωματία», θα προωθεί τη «διαμεσολάβηση», τη «διαιτησία για διαφορές» και τη «συμβολή στη διαπραγμάτευση», ενώ παράλληλα θα προωθεί και τα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων σε μια σειρά τομείς όπως η Ενέργεια, τα Δίκτυα, οι Μεταφορές.
Το περιεχόμενο των σχημάτων αυτών δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί «ήπιων δομών» που τάχα προωθούν την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία των λαών. Οι συμμαχίες αυτές, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένες στα ευρωατλαντικά σχέδια όπως και σε αυτά των επιχειρηματικών ομίλων, αποτελούν - με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται - όχι παράγοντα άμβλυνσης των ανταγωνισμών αλλά όξυνσής τους, στρώνοντας το έδαφος για επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις.
Τον χαρακτηρισμό αυτό του «γεωπολιτικού μεντεσέ» σπεύδει να δικαιώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με κάθε ευκαιρία. Κομμάτι αυτής της προσφοράς της στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια - για λογαριασμό πάντα της αστικής τάξης και των συμφερόντων της - είναι τόσο το φάσμα των ευρωατλαντικών «διευθετήσεων» που δρομολογεί στην περιοχή, όσο και τα κάθε λογής σχήματα «στρατηγικής συνεργασίας» που προωθεί, με διακηρυγμένο στόχο την προώθηση της ευρωατλαντικής «σταθερότητας», για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, αγορών και σφαιρών επιρροής.
***
Από το βήμα μάλιστα της Διάσκεψης, ο υπουργός Εξωτερικών δεν έκρυψε την πρόθεση της κυβέρνησης να παίξει το ρόλο «σημαιοφόρου» στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, αξιοποιώντας τόσο τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, τις στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη γεωγραφική της θέση και τους ανοιχτούς διαύλους που διατηρεί με αραβικά και άλλα κράτη στην περιοχή:
Φέρνοντας ως «φωτεινό παράδειγμα για όλα τα προβλήματα της περιοχής μας» - ακόμα και για το Παλαιστινιακό (!) - τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ που φέρει ατόφια την ευρωΝΑΤΟική σφραγίδα. Διαφημίζοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να «τρέξει» την επίλυση των «εκκρεμοτήτων» και με την Αλβανία (σε ό,τι αφορά τη διευθέτηση των ΑΟΖ κ.ά.), ώστε να σφραγιστεί και εκεί το εισιτήριο ένταξης στην ΕΕ.
Προαναγγέλλοντας το άνοιγμα ενός νέου γύρου διευθέτησης για το Κυπριακό, «ένα ζήτημα - κόμβο για όλη την περιοχή», όπως το χαρακτήρισε με το βλέμμα προφανώς στραμμένο στην ενεργειακή μοιρασιά σε όλη τη ΝΑ Μεσόγειο.
Προαναγγέλλοντας «πρωτοβουλίες» για το Προσφυγικό, ώστε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί «στην πηγή του» και να στηριχτούν χώρες όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος, πρωτοβουλίες που παραπέμπουν στη συζήτηση και τις αποφάσεις που παίρνονται τις μέρες αυτές στην ΕΕ για ένταση της καταστολής και δημιουργία κέντρων εγκλωβισμού των προσφύγων, σε Μ. Ανατολή, Β. Αφρική αλλά και Βαλκάνια.
Συζητώντας για το «τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είμαστε μέλη αυτού του φόρουμ, προς όφελος των αραβικών κρατών εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. (...) πώς μπορούμε να διευκολύνουμε την καλύτερη διασύνδεση και την καλύτερη κατανόηση ανάμεσα στις δυο πλευρές».
Προαναγγέλλοντας «πρωτοβουλίες» για την «ασφάλεια στις θάλασσες» της ΝΑ Μεσογείου, απ' όπου περνάει «το 33% του παγκόσμιου εμπορίου» και διακινείται «το 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης Ενέργειας».
Χτίζοντας τα νέα προσχήματα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, με αναφορές στα σχήματα περί «διαλόγου» και «προστασίας» των θρησκευτικών κοινοτήτων της περιοχής.
***
Πάνω σε αυτό το ευρωατλαντικό «πατρόν», άλλωστε, θα κινούνται και οι ρόλοι που επιζητά να αναλάβει η σχεδιαζόμενη αυτή δομή που, κατά τον υπουργό, «θα εξετάζει τις κρίσεις τολμηρά και θα παρεμβαίνει σ' αυτές με τη διπλωματία», θα προωθεί τη «διαμεσολάβηση», τη «διαιτησία για διαφορές» και τη «συμβολή στη διαπραγμάτευση», ενώ παράλληλα θα προωθεί και τα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων σε μια σειρά τομείς όπως η Ενέργεια, τα Δίκτυα, οι Μεταφορές.
Το περιεχόμενο των σχημάτων αυτών δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες περί «ήπιων δομών» που τάχα προωθούν την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία των λαών. Οι συμμαχίες αυτές, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένες στα ευρωατλαντικά σχέδια όπως και σε αυτά των επιχειρηματικών ομίλων, αποτελούν - με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται - όχι παράγοντα άμβλυνσης των ανταγωνισμών αλλά όξυνσής τους, στρώνοντας το έδαφος για επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις.
Τ.
Ριζοσπάστης Τρίτη 26 Ιούνη 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου