Περί χρέους

Ενόψει της συζήτησης την ερχόμενη βδομάδα για τις πιθανές «ευκολίες πληρωμής» σε ό,τι αφορά το κρατικό χρέος, αποκαλυπτικός ήταν για μια ακόμα φορά, μιλώντας στο συνέδριο του «Economist», ο επικεφαλής του ESM, Kλάους Ρέγκλινγκ, για το τι έχει να περιμένει ο λαός. Τι σχολίασε; Οτι στην Ελλάδα δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο ζήτημα του χρέους παρά στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, στις οποίες πρέπει μετά το τυπικό τέλος του μνημονίου να παραμείνει προσηλωμένη η χώρα, αφού «η έξοδος στις αγορές παραμένει εύθραυστη». Με δυο λόγια, υπενθύμισε πως το μόνο σίγουρο είναι ότι τα αντιλαϊκά μέτρα πρέπει να συνεχιστούν «πάραυτα» για τα επόμενα πολλά χρόνια, όπως άλλωστε δεσμεύεται ξανά η κυβέρνηση με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο που πέρασε μόλις χτες από τη Βουλή. Οι «επισημάνσεις» αυτές βέβαια δείχνουν και κάτι ακόμα: Οσα μέτρα κι αν παρθούν για τα χρέη που δημιούργησε ο δανεισμός για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, όσος «δημοσιονομικός χώρος» κι αν βρεθεί για την ενίσχυσή τους, το «αγκωνάρι» για να ξεκολλήσει το κεφάλαιο και η κερδοφορία του από το βούρκο δεν είναι άλλο από τα αντεργατικά μέτρα και τις υπόλοιπες αναδιαρθρώσεις, που σηματοδοτούν την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, παράλληλα βέβαια με τη μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς. Είναι κι αυτό μια επιβεβαίωση ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να προσδοκούν τίποτα από τα «ξέφωτα» του κεφαλαίου.

Σοφιστείες

 

Σοφιστείες επιστράτευσε η υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θ. Φωτίου για να διαφημίσει στη Βουλή τα υποτιθέμενα «αντίμετρα» της κυβέρνησης, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου. Οπως ισχυρίστηκε, «ακούμε δύο ψέματα που δεν μπορούν να ισχύουν και τα δύο. Οτι δημιουργούμε κράτος επιδομάτων, όχι εργασίας, ανάπτυξης και επενδύσεων, και επίσης ότι κόβουμε επιδόματα. Ενα από τα δύο ισχύει. Η κόβουμε ή δίνουμε επιδόματα». Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση κόβει απ' ό,τι απέμεινε στους λιγότερο φτωχούς, για να τα μοιράσει στους εξαθλιωμένους που αφήνει πίσω η αντιλαϊκή της πολιτική. Γι' αυτό ακριβώς ο μηχανισμός διαχείρισης της φτώχειας που στήνει, στοχεύει στην ανακύκλωση και την αναδιανομή της. Ταυτόχρονα, όμως, στόχο έχει να ενσωματώνει και να χειραγωγεί μαζικά τους πιο ευάλωτους στη φτώχεια, αλλά και να λειτουργεί ως μοχλός για το ξήλωμα δικαιωμάτων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στα περιβόητα «αντίμετρα», η κυβέρνηση συγκαταλέγει και τα εκατομμύρια που θα δώσει στους επιχειρηματικούς ομίλους για να προσλαμβάνουν... τσάμπα εργαζόμενους. Μιλάμε δηλαδή για λεφτά από το υστέρημα των εργαζομένων και του λαού που θα καταλήξουν στις τσέπες της μεγαλοεργοδοσίας, στο όνομα της «ανάσχεσης της ανεργίας». Αλλη μια επιβεβαίωση ότι τα «κοινωνικά αντίμετρα» δεν αποτελούν αντίβαρο, αλλά την άλλη όψη και συμπλήρωμα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Το «τυράκι»... 

 

Το «έργο» είναι πολυπαιγμένο, αλλά, όπως όλα δείχνουν, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα θα το ζήσουν ξανά. Ο λόγος για την περιβόητη «απελευθέρωση» της Ενέργειας, όπου, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, το αστικό κράτος μπήκε μπροστά για να ανοίξει νέα πεδία κερδοφορίας στα μονοπώλια και για να βρουν διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια, «σπάζοντας» σε κομμάτια το προηγούμενο κρατικό μονοπώλιο, που λειτουργούσε εξίσου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δίνοντας προνόμια, «διευκολύνσεις» και κερδοφόρα «φιλέτα» σε ανταγωνιστικούς ομίλους. Το όλο «εγχείρημα» συνοδεύεται βέβαια και με τα γνωστά μπαγιάτικα «τυράκια» περί «οφέλους των καταναλωτών», «νέων θέσεων εργασίας» και πάει λέγοντας. Τώρα, παράλληλα με την πορεία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, διάφορα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για εταιρείες - παρόχους που αρχίζουν να «βάζουν νερά», δημιουργώντας κινδύνους για «κανόνια» στην αγορά ηλεκτρισμού, που θα φορτωθούν ξανά οι καταναλωτές, ενώ αναζητούν «σωσίβιο» σε μεγαλύτερες εταιρείες.

... και η πραγματικότητα

 

Οι εξελίξεις αυτές θα οδηγήσουν με βεβαιότητα σε ανακατατάξεις και παραπέρα συγκέντρωση, με απολύσεις και κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, όπως έγινε και στις Τηλεπικοινωνίες πριν από μερικά χρόνια. Ενώ και η «κρατική» ΔΕΗ, λειτουργώντας μέσα στον ανταγωνισμό, αυξάνει τις χρεώσεις και καταδικάζει χιλιάδες νοικοκυριά σε ενεργειακή φτώχεια, για να διασφαλίσει την κερδοφορία της. Με άλλα λόγια, πίσω από το παραμύθι του ανταγωνισμού που «ρίχνει τις τιμές» και «δημιουργεί θέσεις εργασίες», τόσο οι εργαζόμενοι στον κλάδο της Ενέργειας όσο και οι λαϊκές οικογένειες ως «καταναλωτές» θα κληθούν ξανά να πληρώσουν το μάρμαρο από τον νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων και συγκέντρωσης στον κλάδο, στο πλαίσιο της πολυδιαφημισμένης «απελευθέρωσης» των επιχειρηματικών κερδών.

Ριζοσπάστης   Παρασκευή 15 Ιούνη 2018