Δίχως πάτο

Από τους πιο ...περιζήτητους τεχνοκράτες, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήταν ο επικεφαλής του ESM Κ. Ρέγκλινγκ, καθώς συνεντεύξεις και άρθρα του φιλοξενήθηκαν σε διάφορες εφημερίδες, με αφορμή το «τέλος» του τρίτου μνημονίου. Αν κάτι ξεχωρίζει απ' όσα είπε και έγραψε είναι η προσπάθεια να φορτώσει κι αυτός την καπιταλιστική κρίση στο λαό, που τάχα ζούσε «πάνω από τις δυνατότητές του», για να δικαιολογήσει και μ' αυτόν τον τρόπο τις αιματηρές θυσίες που του επιβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Το δεύτερο που έχει αξία είναι η επισήμανση του Ρέγκλινγκ ότι οι προψηφισμένες περικοπές στις συντάξεις θα εφαρμοστούν κανονικά και ότι είναι θέμα της κυβέρνησης να διαχειριστεί τις περικοπές αυτές, στο πλαίσιο του «δημοσιονομικού χώρου» από τις υπεραποδόσεις των πλεονασμάτων. Το τρίτο, επίσης σημαντικό, είναι η «αισιοδοξία» του Ρέγκλινγκ ότι «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» επειδή τόσο ο σημερινός πρωθυπουργός όσο και ο Κυρ. Μητσοτάκης «είναι μεταρρυθμιστές και με διαβεβαίωσαν ότι υποστηρίζουν τους στόχους του προγράμματος του ESM». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όποιος κι αν αναδειχθεί σε κορμό της επόμενης κυβέρνησης, τα όσα αντιλαϊκά έχουν συμφωνηθεί σε επίπεδο μέτρων και στόχων για μετά το «τέλος των μνημονίων» θα εφαρμοστούν «κανονικά και με το νόμο», στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Που σημαίνει ότι δεν έχει πάτο το βαρέλι των θυσιών για το λαό...

Παγίδες

 

Τα περί «προοδευτικών συγκλίσεων» επανέλαβε σε συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, λέγοντας ότι το «μεταμνημονιακό» πρόγραμμα που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση «θα δώσει τη δυνατότητα σε όλα τα κόμματα να τοποθετηθούν», και ακόμα ότι το διακύβευμα στις επικείμενες τοπικές και εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές είναι το «με ποιο συνασπισμό δυνάμεων θα προχωρήσει η χώρα. Η επόμενη δεκαετία ή θα είναι μια δεκαετία τομών και προοδευτικών αλλαγών ή θα πάμε σε μια διαδικασία συντηρητικής παλινόρθωσης». Με απλά λόγια, η προσπάθεια για τον εγκλωβισμό του λαού στα σχήματα αστικής διαχείρισης θα συνεχιστεί... με νέα ορμή και την επόμενη περίοδο, με τα γνωστά παραμύθια που βαφτίζουν «προοδευτικές» τις προσπάθειες σοσιαλδημοκρατικής αναμόρφωσης του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Λογικό, βέβαια, όταν όλοι μαζί ορκίζονται πίστη στα προτάγματα του κεφαλαίου, ενώ στις ίδιες τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με τους δανειστές καταγράφεται ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να υπάρξει πισωγύρισμα στις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, «ανεξάρτητα από εκλογικούς κύκλους» και εναλλαγές αστικών κυβερνήσεων. Τις νέες αυτές παγίδες, που όσο περνάει ο καιρός θα μετατρέπονται σε όλο και αθλιότερα εκβιαστικά διλήμματα, ο λαός πρέπει να τις αχρηστεύσει, αξιοποιώντας την πείρα του.

Εωλα

 

Δίνουν και παίρνουν οι «αισιόδοξες» προβλέψεις κυβερνητικών στελεχών για την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, καλλιεργώντας κλίμα επικίνδυνου εφησυχασμού. Το πόσο έωλες είναι αυτές οι προβλέψεις και εκτιμήσεις, το επιβεβαιώνουν η συνεχιζόμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, τα σενάρια για νέες προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την επικείμενη επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Οπως γράφεται στον Τύπο, η τουρκική πλευρά έχει ήδη διαμηνύσει στη νέα ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ ότι η συμμετοχή της στις διαπραγματεύσεις προϋποθέτει να καθοριστούν από τώρα τα «εναλλακτικά σενάρια» σε περίπτωση αδιεξόδου. Μάλιστα, τα δύο επικρατέστερα απ' αυτά τα σενάρια είναι η «λύση» της συνομοσπονδίας και των δύο κρατών, που σημαίνει διχοτόμηση και με τη βούλα. Οπως ακούγεται, η Τουρκία αισθάνεται ενθαρρυμένη να σκληρύνει τη στάση της στο Κυπριακό εξαιτίας και της έντασης στις σχέσεις Ελλάδας - Ρωσίας, με τον Ρώσο πρωθυπουργό να αναφέρει πρόσφατα τα Κατεχόμενα ως «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Είναι φανερό επομένως ότι η προκλητικότητα της Τουρκίας δεν αντιστρέφεται με την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών. Ούτε βέβαια ξεμπλέκει το κουβάρι των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών, όπου η Ελλάδα συμμετέχει μέχρι τα μπούνια, γεγονός που έχει την αντανάκλασή του και στην επιδείνωση των σχέσεων με τη Ρωσία.

Ξεμύτισαν πάλι... 

 

Ξεμύτισαν πάλι από το καβούκι τους οι κάθε λογής αντικομμουνιστές με αφορμή την 50ή επέτειο της εκδήλωσης της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία το 1968, που οι ιμπεριαλιστές ονόμασαν «Ανοιξη της Πράγας». Από τον «φιλοκυβερνητικό» μέχρι τον «αντικυβερνητικό» Τύπο, οι αναλύσεις τους είναι καρμπόν, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της αντικομμουνιστικής ρητορικής της ΕΕ. Αποθέωση της υπονόμευσης του σοσιαλισμού, πάντα στο όνομα της «δημοκρατίας» και της ...«ανανέωσης», κλαψουρίσματα γιατί δεν έγινε από το 1968 κατορθωτό το γκρέμισμα της προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης και άλλα παρόμοια. Και για να μην ξεγελιέται κανείς, προφανώς δεν λείπει η επίθεση στο ΚΚΕ. Οπως γράφτηκε χτες μάλιστα από έναν (κατά δήλωσή του) «αριστερό αντικομμουνιστή», με αφορμή την Πράγα του 1968, ένα από τα κακά που έφερε η χούντα στην Ελλάδα ήταν και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ... «Επέτειοι», λοιπόν, σαν κι αυτή προσφέρονται και για συμπεράσματα, αλλά και για να αποκαλύπτονται τα παπαγαλάκια του ανοιχτού ή συγκαλυμμένου αντικομμουνισμού...

Ριζοσπάστης   Τρίτη 21 Αυγούστου 2018