ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Οι επιστήμονες του οπορτουνισμού σε ρόλο συκοφάντη ενάντια στο ΚΚΕ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Οι επιστήμονες τουοπορτουνισμού σε ρόλο συκοφάντη ενάντια στο ΚΚΕ 

Από atexnos3 στο Φεβ 10, 2019 Απόψεις

 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Το δρόμο που χάραξαν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (ΕφΣΥΝ, Documento κλπ.) επέλεξαν να ακολουθήσουν προσφάτως οι οπορτουνιστές του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνεχίζοντας από τις σελίδες της εφημερίδας «Πριν» τον πόλεμο λάσπης ενάντια στο ΚΚΕ. Διαστρεβλώνοντας προκλητικά την πραγματικότητα και χωρίς ίχνος επιχειρημάτων, ο συντάκτης του «Πριν» κατηγορεί το ΚΚΕ για «δεξιά στροφή», με αφορμή την πανσαμιακή κινητοποίηση για το Προσφυγικό και τα προβλήματα της Υγείας. 

Δεν θα υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες για τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε Σάμο και Λέσβο οι οποίες εκφράζουν δίκαια αιτήματα, προς όφελος των εγκλωβισμένων στα νησιά προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στην αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ και τις μισαλλόδοξες ακροδεξιές φωνές. Παραπέμπουμε στο κατατοπιστικό άρθρο του 902.gr και στις ανακοινώσεις του Εργατικού Κέντρου Σάμου και του δήμου Ικαρίας. 

Θα σταθούμε ωστόσο στο γεγονός ότι, για άλλη μια φορά, οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναλαμβάνουν να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, αναμασώντας την- Συριζαίικης έμπνευσης- αθλιότητα περί «δεξιάς στροφής». Βέβαια, ουδεμία έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει στο γνώριμο ρόλο της ως πολιτικό εξαπτέρυγο της  σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατούμε, όμως, να αφήσουμε ασχολίαστο το θράσος αυτών που με τα περιβόητα «μεταβατικά προγράμματα» και τις «ριζοσπαστικές αντικαπιταλιστικές λύσεις» εντός της αστικής εξουσίας καλλιέργησαν και συνεχίζουν να καλλιεργούν αυταπάτες για δήθεν άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής στο έδαφος του καπιταλισμού.

Οι κύριοι του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλωστε, έχουν αποδειχθεί πραγματικοί επιστήμονες στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και την ενσωμάτωση εργατικών-λαϊκών συνειδήσεων σε λογικές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; 

Τις αυταπάτες που σκορπούσαν μετά τις εκλογές του 2012 όταν, μεταξύ άλλων, χαρακτήριζαν την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ως «μια σημαντική νίκη του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο “μαύρο μέτωπο” του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο προς την Αριστερά»; Ή όταν, με την στάση τους, συνέβαλλαν στη δημιουργία κάλπικων προσδοκιών στους εργαζόμενους για δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο απ’ την κρίση, μέσω μιας «κυβέρνησης της αριστεράς;». 

Να θυμηθούμε, μήπως, τις κοινές συγκεντρώσεις στις πλατείες των «αγανακτισμένων», μαζί με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα υπηρετούν την πλέον βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική από υπουργικές θέσεις, ή τις συναθροίσεις στο Σύνταγμα πλάι σε εθνικιστικά, αντικομμουνιστικά μορφώματα τύπου ΕΠΑΜ; Μιας και αναφερθήκαμε παραπάνω στους πρόσφυγες, να θυμηθούμε ίσως ποιας παράταξης τα στελέχη χαιρέτιζαν δημοσίως το 2013 την «συριακή επανάσταση» των μισθοφόρων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή;

Σε όλα αυτά τα χρόνια των πυκνών πολιτικών εξελίξεων, ποιος στοιχήθηκε πίσω από το άρμα της αστικής διαχείρισης; Ποιος ενίσχυσε μεθοδικά το ρεύμα των ψευδαισθήσεων για την «κυβέρνηση της αριστεράς» δίνοντας αριστερό άλλοθι στην ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού πόλου με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; 

Ήταν, ή δεν ήταν, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που, τόσο στις διπλές εκλογές του 2014 όσο και σε αυτές του Γενάρη του 2015, πανηγύριζαν συγκαλυμμένα τις εκλογικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας γραμμή ουράς απέναντι στο πολιτικό σινάφι του Αλέξη Τσίπρα; Όταν, βέβαια, αποκαλύφθηκε πλήρως η απάτη της «αριστερής κυβέρνησης», οι μάστορες του οπορτουνισμού άρχισαν τις «ερωτοτροπίες» με τις «απατημένες συζύγους» του ΣΥΡΙΖΑ (Σχέδιο ‘Β του Α.Αλαβάνου, ΛΑΕ του Π.Λαφαζάνη, κλπ). 

Μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που προωθούσαν το αφήγημα της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής (έξω από ΕΕ-ευρώ αλλά στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας), συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό εργατικών-λαϊκών μαζών από την ουσία της ταξικής πάλης; Ανέδειξαν ένα εργαλείο της οικονομίας, όπως είναι το νόμισμα, σε κύριο ζήτημα πάλης, θέτοντας ψευδεπίγραφα διλήμματα (δραχμή αντί ευρώ), αφήνοντας άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων. Υποστήριξαν με θέρμη το αίτημα για έξοδο απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποκόπτοντας το όμως από το θεμελιώδες ζήτημα της εξουσίας (Ποιά τάξη βρίσκεται στην εξουσία; Σε ποιόν ανήκουν τα μέσα παραγωγής;) 

Αυτοί που σήμερα κατηγορούν το ΚΚΕ για δήθεν «δεξιά στροφή» είναι οι ίδιοι που, επί μια δεκαετία, εγκλώβισαν εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα στη μέγγενη της αστικής διαχείρισης. Πρόκειται για τους ίδιους που συνέβαλαν στο να καλλιεργηθεί στο εργατικό κίνημα η ενσωμάτωση, η απογοήτευση, η υποταγή στο κεφάλαιο, δίνοντας χώρο και χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, με τις δυνάμεις του οποίου συνεργάστηκαν σε πληθώρα περιπτώσεων, τόσο στο συνδικαλιστικό μετερίζι όσο και στην τοπική διοίκηση. 

Η γραμμή του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των συνοδοιπόρων τους έχει χρεοκοπήσει προ πολλού. Η ίδια η πορεία της ταξικής πάλης έχει απορρίψει την «αντικαπιταλιστική» ρητορική τους και τα «μεταβατικά προγράμματα» τους. Με όση επαναστατική γαρνιτούρα κι’ αν στολίσουν τα κείμενα και τις διακηρύξεις τους, αδυνατούν να κρύψουν τις αντιφάσεις και τον μικροαστισμό που διαπνέει το ιδεολογικό περιεχόμενο της πρότασης τους. 

Δεν τους παίρνει, λοιπόν, να μιλούν περί «δεξιάς στροφής του ΚΚΕ» αυτοί που ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 απέρριψαν το μαρξισμό-λενινισμό, εγκατέλειψαν τη δικτατορία του προλεταριάτου, έφτυσαν τους αγώνες του παρελθόντος και κατάντησαν να γίνουν «νεροκουβαλητές» της νέας σοσιαλδημοκρατίας. Εκτός κι’ αν ο οπορτουνιστικός τους κατήφορος δεν έχει πάτο…