Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνονται οι λαοί, ο καπιταλισμός έχει απολέσει προ πολλού, κάθε ικανότητα να ανταποκριθεί στις ανάγκες ύπαρξης των κοινωνιών, καταστρέφει τη φύση, δηλητηριάζει το περιβάλλον. Στην εξέλιξη της βαθιάς κρίσης του έχει εισέλθει, αμετάκλητα, στη φάση της κατάρρευσής του. Μέσω των μηχανισμών του εντατικοποιεί τον καταναγκασμό, εξαφανίζει δικαιώματα, οξύνει και επιτείνει τη βία, καταπνίγει κάθε αμφισβήτηση, πασχίζει ν’ αυξήσει το κέρδος του με αίμα και ψητή σάρκα. Επαναφέρει τις φασιστικές του εφεδρείες.

Σ’ αυτήν τη φάση το σύστημα όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται αλλά προσπαθεί να ξεκόψει τους λαούς από τον πολιτισμό, την τέχνη και την ιστορία.


Η κρίση του καπιταλισμού επιβάλλεται να μετουσιωθεί και σε κρίση ηθικής, αξιών, σε κρίση πολιτισμού. Να σβήσουν οι μνήμες, οι συνειδήσεις να διαβρωθούν, οι εκμεταλλευόμενοι να εκμαυλιστούν.

Προς αυτήν την κατεύθυνση και η συνειδητή και συντεταγμένη προσπάθεια να παραχαραχτεί η ιστορία, να ξεκόψουν οι λαοί από την επιστήμη, τη γνώση, τα μεγαλουργήματα της τέχνης, τα μνημεία του πολιτισμού να καταστραφούν. Να εξαφανιστεί κάθε τι που μπορεί να αφυπνίσει. Κι αν δεν αρκούν η υποχρηματοδότηση της συντήρησής τους και τα ελλιπή μέτρα προστασίας τους, υπάρχουν οι βόμβες και οι πύραυλοί τους. Οτιδήποτε μπορεί να εμπνεύσει, να ανατάξει, να συνεγείρει, να εξαφανιστεί, να περάσει στη λήθη.

Να αφοπλιστούν πνευματικά οι λαοί, να λησμονήσουν την ιστορία τους, να θυσιαστούν άβουλοι και άπραγοι στον ύστατο – επιθανάτιο ρόγχο του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ο καπιταλισμός καταρρέει. Στην πτώση του οδηγεί στον όλεθρο τη φύση, ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας άνευ κλαυθμών και οδυρμών, η αντίστασή μας στην κατάρρευση του συστήματος, που την χρεωνόμαστε εμείς και η επιβολή της κοινωνίας που μας αρμόζει, είναι υποχρέωση όλων μας. Είναι ο μόνος δρόμος όχι μόνο για την σωτηρία των μνημείων και την διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης μας, αλλά ακόμη και για την βιολογική μας συνέχεια.