Η μάσκα των τεχνητών παραδείσων

Μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις εθνικές εκλογές μέσα σ' έναν πολτό από υποσχέσεις, ταξίματα, απειλές, διαγκωνισμούς, φαιδρά έντεχνες προσωπικές ιστορίες και παλαβές πολιτικές και ιδεολογικές πορείες. Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό, όπου τα σπουδαία και τα μεγάλα ζητήματα χάνονται στις επικοινωνιακές εκστρατείες, αναρωτιέμαι σύντροφοι πόσο δύσκολο είναι να αποτιμηθεί η ψήφος στο ΚΚΕ εκτός των άλλων και ως βαθιά και ειλικρινά πατριωτική.

 

Κι αυτό γιατί, αν το μέλλον ενός τόπου όπως και το παρόν και το παρελθόν του είναι ο λαός και τα παιδιά του, μόνο το ΚΚΕ αγωνίζεται πραγματικά γι' αυτά. Ειδικά για τα παιδιά και τους νέους, την ώρα που όλα τ' άλλα κόμματα ανεξαιρέτως κόβουν τιμολόγια για το κόστος τους (!), εμείς παλεύουμε για κείνη, την άλλη πολιτική, που θεωρεί αυτονόητο καθήκον και υποχρέωση να μην κοστολογείται το παιδί ως μέλλον και να δικαιούται απ' την πατρίδα τα πάντα. Κι όταν λέμε τα πάντα σημαίνει τροφή, παιδεία, πνευματική καλλιέργεια, δουλειά, τέχνη, πολιτισμός, υγεία σωματική και πνευματική, αθλητισμός, αγωνιστικότητα και ό,τι καλό έχει παράξει η εξέλιξη του ανθρώπου, ο κόπος και η διάνοια του εργαζόμενου ανθρώπου, ανεξάρτητα απ' την «τύχη», τη «ράτσα» και όλα εκείνα που χρησιμοποιούνται ως όπλα και άλλοθι για να παραλύει η ταξική συνείδηση και να μυξοκλαίνε οι αντίπαλοι της εργατικής τάξης.

Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι μέσα στον πολτό να εκτιμήσει κανείς τους κομμουνιστές, όταν μιλάνε για πατρίδα και σύνορα και την υπερασπίζονται απέναντι σε ιμπεριαλιστές και φασίστες, σε λαοπλάνους δημεγέρτες και πολεμοκάπηλους ειρηνιστές του συμβιβασμού, υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων και επενδυτές πολέμου, μισθοφόρους πολυεθνικών και φρουρούς των εμπόρων των εθνών, θεωρώντας τη γη σπίτι του λαού της και όχι χωράφι προσφερόμενο για στρατιωτικοπολιτικό «τουρισμό», μια χώρα έρημη από τη σοφία των γηρατειών και από τη δόξα των εργαζόμενων νιάτων της.

 

Είναι βαθιά αντιπατριωτική η ψήφος σε κόμματα που μαζί με το ξεπούλημα, την επινοικίαση και το ξεχέρσωμα της γης, κρύβουν πως μαζί της ιδιωτικοποιούν και εκμεταλλεύονται τον ίδιο τον πληθυσμό, το λαό, που ζει και τρέφεται πάνω σ' αυτήν και απ' αυτήν, εξ ορισμού αυτάρκης και πλούσιος, φευ εκχωρισμένος στ' αφεντικά και τους προστάτες τους.

Εως την τελευταία στιγμή πριν από την κάλπη, ο πλούτος του τόπου ξεπουλιέται, όπως τα κοιτάσματα νότια της Κρήτης σε αμερικανογαλλικά και ελληνικά θεριά των ενεργειακών συμφερόντων με αντίτιμο τάχα μου δήθεν την «ασφάλεια» που μας παρέχουν έναντι εχθρών συμμάχων και αντίπαλων αστικών τάξεων της αστικής εγχώριας δικής μας. Κι έως την τελευταία στιγμή πρέπει να τους πείσουμε πως μόνο με ψήφο στο ΚΚΕ θα αντισταθούμε σ' αυτήν την «εισβολή», που μετατρέπεται αυτόματα σε κατοχή του ίδιου μας του σπιτιού, που μπορεί θαυμάσια να μας θρέψει γενναία, να συντηρήσει όλα και άλλα τόσα παιδιά απ' αυτά που μετανάστευσαν, κι απ' αυτά που η φτώχεια δεν μπορεί να πολλαπλασιάσει, αλλά ψηφίζοντας στραβά δεχόμαστε έτοιμοι να ζούμε με ψίχουλα και επιδόματα κατά παραχώρηση των ιδιωτών ιδιοκτητών του σπιτιού μας.

 

Εως την τελευταία στιγμή πρέπει να τους πείσουμε πως τα ιπτάμενα επανδρωμένα και μη κατασκοπευτικά μάτια στον ουρανό του τόπου μας δεν προστατεύουν το λαό μας, παρά προετοιμάζουν τον καλά σχεδιασμένο, για τη δική τους κατάλληλα κερδοφόρα στιγμή, κερδοφόρο μερικό ή και αδίστακτο αφανισμό.

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος στο λαό και στην πατρίδα του για να ζήσει, να προκόψει και να την καρπίσει και όχι να τη διαχειριστεί, να την μετοχοποιήσει, να την επενδύσει υπέρ βωμών και εστιών του κέρδους των υποκριτών, που επενδύουν με την ίδια ευκολία στη ζωή και το θάνατο και απαιτούν και τροφεία για την κόλαση με μάσκα τεχνητών παραδείσων.

 

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ