Ημίχρονο
Ο
πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δ. Βίτσας, δήλωσε τις
προάλλες με ικανοποίηση πως η κυβέρνηση ΝΔ «ξύπνησε» μετά από τρεις
μήνες και ακολουθεί πλέον (αν και καθυστερημένα) την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ
στο Προσφυγικό. Ποια ήταν όμως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Σύμφωνα με
δηλώσεις του Δ. Βίτσα την περίοδο που ήταν υπουργός, ήταν η εφαρμογή της
«κοινής δήλωσης» ΕΕ - Τουρκίας, που «έχει επιτύχει και πρέπει να τη
στηρίξουμε». Πρόκειται δηλαδή για τη Συμφωνία που προβλέπει τον διπλό
εγκλωβισμό, τις επιστροφές προσφύγων πίσω στην Τουρκία και την
παρεμπόδισή τους να ταξιδέψουν στις χώρες προορισμού τους στην Ευρώπη.
Παίρνοντας την πάσα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στ. Πέτσας, επιβεβαίωσε
πριν από λίγες μέρες την προσήλωση στην εφαρμογή της Συμφωνίας ΕΕ -
Τουρκίας, στην οποία ενέταξε τον εξής σχεδιασμό της κυβέρνησης: «Τον
χειμώνα θα εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι θα είναι, ούτως ή άλλως,
μειωμένες οι ροές, ώστε η άνοιξη να μας βρει να λειτουργούμε, με την
επιτάχυνση του ασύλου να είναι πράξη και οι επιστροφές να έχουν αυξηθεί.
Μιλάμε για 10.000 επιστροφές μέσα στο 2020 στην Τουρκία, όταν τα
προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια ήταν 1.806». Με άλλα λόγια, μετά το
...ημίχρονο του χειμώνα, η κυβέρνηση σκοπεύει να επιστρέψει δριμύτερη
στην εφαρμογή της κατάπτυστης Συμφωνίας, προετοιμάζοντας μάλιστα από
τώρα το έδαφος για την ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής, με
νομοσχέδια όπως αυτό για το άσυλο που ψήφισε χτες, στο έδαφος της
αποδοχής απ' όλα τα αστικά κόμματα της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας, αλλά και
της άθλιας κατάστασης που έχει δημιουργήσει στα νησιά η εφαρμογή αυτής
της Συμφωνίας από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ιεραρχήσεις
Μπορεί
να μη γνώρισε τη δημοσιότητα που πήρε η καταστροφή της Παναγίας των
Παρισίων, πρόκειται όμως για ένα πολύ σημαντικό μνημείο της παγκόσμιας
πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο λόγος για το κάστρο Σούρι, στη νήσο Οκινάουα
της Ιαπωνίας, που τυλίχτηκε στις φλόγες, με αποτέλεσμα όλα τα κεντρικά
κτίρια να καούν ολοσχερώς. Το κάστρο, που χτίστηκε τον 15ο αιώνα,
αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και είναι ένα από τα
δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα της Ιαπωνίας. Ο ξύλινος σκελετός του
είχε καταστραφεί και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
ανοικοδομήθηκε όμως στα αρχικά πρότυπα μετά τη λήξη του. Από το 1992 το
κάστρο χρησιμοποιείται ως εθνικό πάρκο της Ιαπωνίας. Χωρίς ακόμα να
έχουν γίνει γνωστά τα αίτια της πυρκαγιάς, η Πυροσβεστική αναφέρει ότι
στο χώρο γίνονταν εργασίες για ένα τοπικό φεστιβάλ μέχρι αργά τη νύχτα
και λίγη ώρα μετά χτύπησε ο συναγερμός. Οι ομοιότητες με την καταστροφή
της Παναγίας των Παρισίων, αλλά και του Εθνικού Μουσείου της Βραζιλίας,
που επίσης κάηκε την περασμένη χρονιά, είναι εμφανέστατες και δεν είναι
δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ισχύουν όλα όσα είχαν καταγγελθεί και
τότε για την ελλιπή προστασία των πολιτιστικών μνημείων, ακόμα και αυτής
της εμβέλειας. Τέτοιες μεγάλες καταστροφές, που θεωρούνται αδιανόητες,
συμβαίνουν όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνοντας τις
αντιλαϊκές ιεραρχήσεις του αστικού κράτους, που βάζει πρώτες στη λίστα
τις δαπάνες για τη στήριξη του κεφαλαίου, σε συνδυασμό βέβαια με τις
περικοπές και τα άλλα μέτρα σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών,
αλλά και σε βάρος της ανάδειξης και πραγματικής προστασίας της
πολιτιστικής κληρονομιάς.
Για τα ... πανηγύρια
Πανηγυρίζει
η «Αυγή» για τη μεγάλη «αριστερή» στροφή και πάλι στη Λατινική Αμερική.
Αφορμή η εκλογή στην προεδρία της Αργεντινής του περονιστή Φερνάντες,
έναντι του «νεοφιλελεύθερου» Μάκρι, ή στην Ουρουγουάη του
σοσιαλδημοκράτη Μαρτίνες, που πάει στον δεύτερο γύρο ενάντια στον
«δεξιό» υποψήφιο. «Παλιά του τέχνη κόσκινο» του ΣΥΡΙΖΑ να αποθεώνει τη
σοσιαλδημοκρατική διαχείριση στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και τον
λεγόμενο «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», που όμως έχει κριθεί όλα αυτά τα
χρόνια και αποδείχτηκε ότι, πέρα από κάποια υποτυπώδη μέτρα για τα πιο
φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν μπορεί να προσφέρει ουσιαστική βελτίωση της
ζωής του λαού, πόσο μάλλον να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των σύγχρονων
αναγκών του, σε χώρες με μεγάλο πλούτο, τον οποίο συνεχίζουν να
λυμαίνονται για τα κέρδη τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Αυτήν την
πραγματικότητα προσπαθεί σκόπιμα να θολώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για να
ενισχύσει αυταπάτες ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» στο πλαίσιο
της διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά και για να τονώσει τις κάλπικες
διαχωριστικές γραμμές στη χώρα μας, αναπαράγοντας ψευτοδιλήμματα όπως
«πρόοδος - συντήρηση», «νεοφιλελευθερισμός - αριστερά», μέσα από το
παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής. Το γεγονός όμως ότι ο λαός είδε με τα
μάτια του και στην Ελλάδα την ...«αριστερή κυβερνητική στροφή», κάνει
πιο δύσκολο σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ να ψαρέψει στα θολά νερά της
ψευτοαντιπαράθεσης για το ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί την
καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ριζοσπάστης Παρασκευή 1 Νοέμβρη 2019
Ριζοσπάστης Παρασκευή 1 Νοέμβρη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου