Μαξιμαλισμοί

Ξανά και ξανά μίλησαν τα κυβερνητικά στελέχη τις προηγούμενες μέρες για τις «μαξιμαλιστικές» θέσεις της Τουρκίας σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο μετά την υπογραφή και του μνημονίου ανάμεσα στην Τουρκία και τη λεγόμενη κυβέρνηση της Λιβύης. Αλλά τι ακριβώς εννοούν με τους χαρακτηρισμούς αυτούς; Μήπως εμμέσως πλην σαφώς υπονοείται ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι για παζάρεμα, στο μεγάλο «τραπέζι» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, αρκεί να αποφεύγονται οι... υπερβολές, όπως π.χ. το να φτάνει η Τουρκία να αγνοεί ακόμα και την επήρεια της Κρήτης στην περιοχή; Το ίδιο υπονόησαν και με τις αναφορές τους ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συζητήσει, όταν η Τουρκία αφήσει κατά μέρος τις «παράλογες» απαιτήσεις, σημειώνοντας μάλιστα ότι αυτό θα είναι «προς το συμφέρον της». Το ίδιο όμως «από την ανάποδη» λέει και η Τουρκία, όταν δηλώνει ότι δεν μπορεί η Ελλάδα και η Κύπρος να είναι «μοναχοφάηδες». Η «σύμπτωση» αυτή δεν έτυχε: Το «τραπέζι» των σχεδίων συνδιαχείρισης είναι στρωμένο προ πολλού από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, από τα σχέδιά τους για την «αξιοποίηση» του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, από την προσπάθεια «ισχυροποίησης» της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ στο φόντο των ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που κλιμακώνονται, από το «κοινό ισχυρό συμφέρον ΗΠΑ - Ελλάδας να παραμείνει η Τουρκία "δεμένη" με τη Δύση», σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Πάιατ μέσα στη βδομάδα...

«Διλήμματα»

 

Με αφορμή την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, η κυβέρνηση και διάφορα αστικά επιτελεία προβάλλουν στο λαό το δίλημμα: «Συνδιαχείριση και ένας επώδυνος συμβιβασμός σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ή παραπέρα κλιμάκωση, ακόμα και με κάποιο "θερμό επεισόδιο" ή και πολεμική εμπλοκή». Βέβαια, αν κάτι δείχνουν οι εξελίξεις, είναι ότι οι κάθε λογής «συμβιβασμοί» και κολιγιές ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές είναι εύθραυστοι και προσωρινοί, κυοφορώντας στην πραγματικότητα τους νέους γύρους ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και εντάσεων, που οδηγούν σε νέους «συμβιβασμούς» σε βάρος των λαών της περιοχής και πάει λέγοντας. Εξάλλου, αν ακολουθήσει κανείς τα «χνάρια» για το πώς φτάσαμε έως εδώ, θα δει πολύ ευδιάκριτα μια σειρά από τέτοια «θερμά επεισόδια» και «συμβιβασμούς», όπως π.χ. τα Ιμια και το Ελσίνκι που ακολούθησε, μέσα από τα οποία κάθε φορά γινόταν ένα ακόμα βήμα στα σχέδια «συνδιαχείρισης» και προετοιμαζόταν ο επόμενος γύρος των αμερικανοΝΑΤΟικών «διευθετήσεων» στην περιοχή. Αρα, λοιπόν, κάθε άλλο παρά αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα για τους λαούς σε Ελλάδα, Τουρκία και τις άλλες χώρες της περιοχής. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουν οι ιμπεριαλιστές να βάζουν το κεφάλι των λαών, την ειρήνη, την ασφάλεια, τα κυριαρχικά δικαιώματα στον «τορβά» των ανταγωνισμών και συμβιβασμών τους, ή αν αντίθετα οι λαοί δυναμώνοντας την αλληλεγγύη και την κοινή τους δράση θα απεμπλακούν από την «παγίδα θανάτου» των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και σχεδιασμών.

Μεζούρα

 

Τα κοντέρ της αθλιότητας έσπασαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τον καβγά τους για το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα». Σε ακόμα μια επίδειξη των «χαοτικών» τους διαφορών, έβγαλαν τις «μεζούρες» για το ποιος «ελέησε» περισσότερο τους εξαθλιωμένους από την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, που και οι δύο υπηρετούν, «αναδιανέμοντας» τη φτώχεια ανάμεσα σε φτωχούς και φτωχότερους. Μάλιστα, αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς την αντιπαράθεσή τους, η διαφορά της «προόδου» από τη «συντήρηση» μετριέται μάλλον σε μερικά ευρώ κάθε μήνα (κι αυτά για ελάχιστους), από τα κλεμμένα της φοροληστείας, των περικοπών σε Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια για τη συντριπτική πλειοψηφία, προκειμένου να πιάνονται τα υπερπλεονάσματα. Αν πάλι συνδυάσει τα παραπάνω και με τον μεταξύ τους διαγωνισμό για τα «χουβαρνταλίκια» στο κεφάλαιο και τα «κιμπαριλίκια» στους «επενδυτές», εύκολα καταλαβαίνει ότι οι λεγόμενες «πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, είτε σε καπιταλιστική κρίση είτε σε ανάπτυξη. Το πραγματικά προοδευτικό και σύγχρονο για το λαό δεν είναι η χαμοζωή που του τάζουν ούτε και τα ψίχουλα από το φαγοπότι των επιχειρηματικών ομίλων. Προοδευτικό, σύγχρονο, αλλά και ρεαλιστικό είναι η ζωή και η δουλειά με πλήρη δικαιώματα, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του. Κι αυτό προϋποθέτει οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να δώσουν το «μέρισμα» που αξίζει στο κεφάλαιο και τους ανθρώπους του.

Αβρότητες

 

Για να δουλέψουν στα ναυπηγεία της Σύρου, μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας, οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να υπογράψουν μεταχρονολογημένες απολύσεις, προκειμένου η εργοδοσία να γλιτώσει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Οσοι τελικά προσλήφθηκαν δουλεύουν σε εργολάβο, με αμοιβή 10 ευρώ την ώρα (!) χωρίς υπερωρίες, άδειες, αργίες, επιδόματα, με 16 ένσημα «βρέξει - χιονίσει». Το «σχέδιο εξυγίανσης» και «ανάπτυξης» του ναυπηγείου, που κατέθεσε η εταιρεία και εγκρίθηκε, προβλέπει «διαγραφή 100% των τόκων, προστίμων, προσαυξήσεων και λοιπών επιβαρύνσεων προς ΕΦΚΑ - Δημόσιο και αποπληρωμή του υπόλοιπου ποσού σε 280 δόσεις», ενώ ορίζεται ρητά ότι στην εταιρεία ONEX Ναυπηγεία Σύρου «δεν θα μεταβιβαστούν οι συμβάσεις των πρώην εργαζομένων τής υπό εξυγίανση εταιρείας»! Παράλληλα, ρυθμίζονται και 418.000 ευρώ οφειλές προς τον δήμο, στον οποίο η εταιρεία θα καταβάλει μόλις 60.000 ευρώ κι αυτά σε δύο χρόνια. Γι' αυτό το ...λαμπρό «υπόδειγμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ανταγωνίζονται μεταξύ τους η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Αδ. Γεωργιάδη να αναγνωρίζει γενναία ότι η μεταβίβαση «ξεκίνησε με την προηγούμενη κυβέρνηση», αλλά και τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Βίτσα να εκλιπαρεί τον Βρούτση στη Βουλή να αναγνωρίσει ότι «η πρώτη συνάντηση με την ONEX έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση» και τον υπουργό Εργασίας να ανταποκρίνεται, λέγοντας ότι «σήμερα νομίζω ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα νιώθει ικανοποιημένος με τα εγκαίνια του Νεωρίου». Κι όλα αυτά με φόντο τον Πάιατ να τρίβει τα χέρια του...

Ριζοσπάστης   Σάββατο 7 Δεκέμβρη 2019 - Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2019