07-01-2020
Αυτό το άδικο και άνισο οικονομικό σύστημα όμως
από τη φύση του κουβαλάει τις δικές του ενδογενείς αντιθέσεις. Γιατί
άλλος είναι ο καπιταλισμός της Αμερικής, άλλος της Ευρώπης κι άλλος της
Ασίας.
Στο καπιταλιστικό σύστημα η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η διακίνηση των προϊόντων, οι επενδύσεις σε οικονομικά αγαθά, η παραγωγή, το εμπόριο και οι υπηρεσίες ανήκουν αποκλειστικά στην άπληστη κι ακόρεστη ιδιωτική πρωτοβουλία με κυρίαρχο στόχο την εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους. Αλλά και το αστικό κράτος
συμπεριφέρεται ως πάτρωνας σ’ αυτή τη διαδικασία, ενισχύοντας μέσω του
τραπεζικού συστήματος και της νομοθεσίας την κερδοφορία της ολιγαρχίας
του πλούτου.
Στην ταξική κοινωνία το στοιχείο που συνδέει τις κοινωνικές τάξεις είναι η κατάχρηση και η αθέμιτη εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από την κυρίαρχη αστική τάξη. Κι όσο πιο πολύ πλουταίνει η τάξη των αστών τόσο πιο πολύ φτωχαίνουν τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα…
Τα κέρδη της ολιγαρχίας στον καπιταλισμό προκύπτουν από την ιδιοποίηση της υπεραξίας που δημιουργεί μέσω της εργασίας του ο εργαζόμενος. Η υπεραξία και τα υψηλά κέρδη επιτυγχάνονται είτε με την επιμήκυνση της εργάσιμης ημέρας και με την εντατικοποίηση της δουλειάς των απασχολούμενων είτε με το σταθερό ωράριο αλλά με τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας στην παραγωγή με επακόλουθο τη σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας και επομένως τη διεύρυνση της διαφοράς της αξίας του προϊόντος και της αμοιβής των εργαζόμενων που το παράγουν. Η αυξημένη τιμή των προϊόντων στην αγορά συνεισφέρει επιπλέον κέρδη στους κρατικοδίαιτους καπιταλιστές…
Άρα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στηρίζεται πάνω στην αντίθεση της σχέσης κεφάλαιο/εργασία όπου το κεφάλαιο πρέπει να αντλεί συνεχώς υπεραξίες από την εργασία προκειμένου να υφίσταται και να αναπτύσσεται περαιτέρω.
Στη βάση αυτής της λογικής η ιστορία κι η ιστορική εξέλιξη αποδείχνουν περίτρανα πως η πλουτοκρατία και η εργατική τάξη βρίσκονται πάντα σε μιαν αντίφαση και σε μια διαρκή σύγκρουση. ΟΙ πλουτοκράτες από τη μια, με τη συνδρομή βεβαίως και του αστικού κράτους, αγωνίζονται να εξασφαλίσουν την εξουσία και την ηγεμονία τους κι οι εκμεταλλευόμενες τάξεις από την άλλη μοχθούν είτε για να επιβιώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση κάποιο τμήμα της μάχεται ν’ ανατρέψει αυτή τη βαρβαρότητα που υπάρχει ως καθεστώς και να δομήσει ένα άλλο κοινωνικό/οικονομικό σύστημα που θα εγγυάται για τα δικαιώματα και για την ευημερία των πολλών.
Η πάλη των τάξεων ως βασική αντίθεση (κυρίαρχη υπόθεση του ανθρώπου) κρατάει πάμπολλους αιώνες κι έχει χυθεί πολύ αίμα σ’ αυτή τη διαμάχη για την κατάργηση της απόκλισης, της προκατάληψης και της κοινωνικής αδικίας που μαστίζει συνολικά τον κόσμο της ανάγκης,…
Αυτό το άδικο και άνισο οικονομικό σύστημα όμως από τη φύση του κουβαλάει τις δικές του ενδογενείς αντιθέσεις. Γιατί άλλος είναι ο καπιταλισμός της Αμερικής, άλλος της Ευρώπης κι άλλος της Ασίας.
Ο τρόπος της παραγωγής των αγαθών και το κόστος της παραγωγικής διαδικασίας, όπως προανέφερα, είναι το ζητούμενο για την παγκόσμια αγορά.
Η Κίνα μ’ ένα βολικό καθεστώς (Κρατικός Καπιταλισμός) και μ’ ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό που διαθέτει έχει την ικανότητα να παράγει φτηνά προϊόντα με αποτέλεσμα να πρωταγωνιστεί αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια αγορά.
Η αντίθεση όμως αυτή πρέπει πάραυτα να γεφυρωθεί από τους άλλους ανταγωνιστές. Η καπιταλιστική Δύση για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τις ανερχόμενες οικονομικά τίγρεις της Ασίας πρέπει να δομήσει κάτι αντίστοιχο και στην Ευρώπη.
Κάποιες χώρες (προφανώς οι αδύναμοι κρίκοι του Νότου και των Βαλκανίων) έχουν επιλεγεί για να Κινεζοποιηθούν ώστε να παρέχουν τη δυνατότητα στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς πλουτοκράτες να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το ανθρώπινο δυναμικό και τις πηγές του πλούτου τούτης της υποβαθμισμένης ζώνης για να μπορούν κι αυτοί να παράγουν φθηνά κι άρα να έχουν πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά με ανταγωνίσιμα προϊόντα…
Τα στοιχεία και τα γεγονότα δείχνουν ολοκάθαρα πλέον πως οι “σύμμαχοί” μας, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, εμάς τους Έλληνες μας έχουν εντάξει σ’ αυτό το σχεδιασμό.
Την πατρίδα μας την όρισαν ως μία των χωρών όπου ο λαός της θα εργάζεται με ευτελείς μισθούς και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Πρόκειται δηλαδή για έναν καινούριο Μεσαίωνα στον 21ο αιώνα με τον Έλληνα μεροκαματιάρη να ζει μόνο για να εργάζεται και να προσφέρει τις υπηρεσίες ως μηχανή, με ελαστικά ωράρια ή και με μερική απασχόληση (ανάλογα τι συμφέρει τον εργοδότη) χωρίς προσωπική ζωή, με μια ζωή δηλαδή ταμένη στην κερδοσκοπία του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου.
Επιπλέον η πτώχευση της χώρας έδωσε τη δυνατότητα στην ντόπια και στην ξένη ολιγαρχία να κάνει φτηνές εξαγορές, πάντα με τα χρήματα του Δημοσίου, στον τομέα των ΔΕΚΟ, στους δρόμους, στους σιδηροδρόμους, στα λιμάνια, στ’ αεροδρόμια κτλ. Ταυτόχρονα εξασφαλίστηκαν μέσω της νομοθεσίας όλες οι δυνατότητες στους μεγάλους ομίλους και στις πολυεθνικές εταιρείες να ελέγξουν απόλυτα τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μας αλλά και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) στη στεριά και στη θάλασσα.
Κι έτσι, εν μέσω μιας παρατεταμένης, τεχνητής, σχεδιασμένης κι οργανωμένης κρίσης που δημιούργησε συνθήκες ακραίου πανικού, βλέπουμε το λαό να βολοδέρνει μέσα στη φτώχεια, στην ανέχεια, στη στέρηση και στα χρέη, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε και τον κλάδο της μεγάλης βιομηχανίας να επενδύει πάγια στις καινούριες τεχνολογίες (φυσικό αέριο, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά) και να εγκαινιάζει διαρκώς καινούριες βιομηχανικές μονάδες.
Οι εφοπλιστές από την άλλη μεριά αυξάνουν σταθερά το στόλο τους αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από το παγκόσμιο εμπόριο.
Ο λαός λοιπόν στην άγια πείνα κι οι νέοι εργαζόμενοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία με αμοιβές κάτω από τα 400 ευρώ μικτά, στα όρια της ακραίας φτώχειας…
Υπάρχει άραγε προοπτική και μέλλον για τις καινούριες γενιές που μπαίνουν στην αγορά εργασίας κάτω από αυτές τις τερατώδεις κι απάνθρωπες οικονομικές και εργασιακές συνθήκες; Η απάντηση δίδεται αβίαστα: ΟΧΙ!
Τι απομένει άραγε να πράξει ο κόσμος της εργασίας;
Ο οργανωμένος κι ο συντονισμένος αγώνας του λαού αποτελεί τη μοναδική δοκιμασμένη λύση. Να ξεπεραστούν επιτέλους όλα τα πλαστά διλήμματα που θέτει το φαύλο σύστημα, να αρθούν οι κάλπικοι διαχωρισμοί, ν’ αποδοκιμαστούν οι ψεύτικες υποσχέσεις για δήθεν δίκαιη ανάπτυξη μέσα σε τούτο το καθεστώς της νοθείας και της αδικοπραξίας για να εμπεδωθεί μια καθολική, εξεγερμένη συνείδηση μέσω της οποίας θα διεκδικήσουν οι πολλοί την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα έτσι ώστε ν’ απολαμβάνουν όλοι ανεξαίρετα τα πλεονεκτήματα και τα τεράστια επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης και της τεχνολογίας.
Να εναντιωθούν και να εξεγερθούν οι λεηλατημένοι κι οι απόκληροι, να χτίσουν στιβαρά τείχη απέναντι σε τούτη την κτηνώδη ιδεολογία της άρχουσας τάξης, για να μην περάσει η αθλιότητα του νεοφιλελευθερισμού και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η καθήλωση και η οπισθοδρόμηση που αξιώνει με τον αυταρχισμό και με την τρομοκρατία να καταστήσει τον άνθρωπο του 21ου αιώνα επαίτη και δούλο, ταπεινό υπηρέτη των αντιδραστικών συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας, των μονοπωλίων και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου,…
http://www.katiousa.gr
Στην ταξική κοινωνία το στοιχείο που συνδέει τις κοινωνικές τάξεις είναι η κατάχρηση και η αθέμιτη εκμετάλλευση των κατώτερων τάξεων από την κυρίαρχη αστική τάξη. Κι όσο πιο πολύ πλουταίνει η τάξη των αστών τόσο πιο πολύ φτωχαίνουν τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα…
Τα κέρδη της ολιγαρχίας στον καπιταλισμό προκύπτουν από την ιδιοποίηση της υπεραξίας που δημιουργεί μέσω της εργασίας του ο εργαζόμενος. Η υπεραξία και τα υψηλά κέρδη επιτυγχάνονται είτε με την επιμήκυνση της εργάσιμης ημέρας και με την εντατικοποίηση της δουλειάς των απασχολούμενων είτε με το σταθερό ωράριο αλλά με τη χρήση προηγμένης τεχνολογίας στην παραγωγή με επακόλουθο τη σημαντική αύξηση της παραγωγικότητας και επομένως τη διεύρυνση της διαφοράς της αξίας του προϊόντος και της αμοιβής των εργαζόμενων που το παράγουν. Η αυξημένη τιμή των προϊόντων στην αγορά συνεισφέρει επιπλέον κέρδη στους κρατικοδίαιτους καπιταλιστές…
Άρα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής στηρίζεται πάνω στην αντίθεση της σχέσης κεφάλαιο/εργασία όπου το κεφάλαιο πρέπει να αντλεί συνεχώς υπεραξίες από την εργασία προκειμένου να υφίσταται και να αναπτύσσεται περαιτέρω.
Στη βάση αυτής της λογικής η ιστορία κι η ιστορική εξέλιξη αποδείχνουν περίτρανα πως η πλουτοκρατία και η εργατική τάξη βρίσκονται πάντα σε μιαν αντίφαση και σε μια διαρκή σύγκρουση. ΟΙ πλουτοκράτες από τη μια, με τη συνδρομή βεβαίως και του αστικού κράτους, αγωνίζονται να εξασφαλίσουν την εξουσία και την ηγεμονία τους κι οι εκμεταλλευόμενες τάξεις από την άλλη μοχθούν είτε για να επιβιώσουν ή στην καλύτερη περίπτωση κάποιο τμήμα της μάχεται ν’ ανατρέψει αυτή τη βαρβαρότητα που υπάρχει ως καθεστώς και να δομήσει ένα άλλο κοινωνικό/οικονομικό σύστημα που θα εγγυάται για τα δικαιώματα και για την ευημερία των πολλών.
Η πάλη των τάξεων ως βασική αντίθεση (κυρίαρχη υπόθεση του ανθρώπου) κρατάει πάμπολλους αιώνες κι έχει χυθεί πολύ αίμα σ’ αυτή τη διαμάχη για την κατάργηση της απόκλισης, της προκατάληψης και της κοινωνικής αδικίας που μαστίζει συνολικά τον κόσμο της ανάγκης,…
Αυτό το άδικο και άνισο οικονομικό σύστημα όμως από τη φύση του κουβαλάει τις δικές του ενδογενείς αντιθέσεις. Γιατί άλλος είναι ο καπιταλισμός της Αμερικής, άλλος της Ευρώπης κι άλλος της Ασίας.
Ο τρόπος της παραγωγής των αγαθών και το κόστος της παραγωγικής διαδικασίας, όπως προανέφερα, είναι το ζητούμενο για την παγκόσμια αγορά.
Η Κίνα μ’ ένα βολικό καθεστώς (Κρατικός Καπιταλισμός) και μ’ ένα τεράστιο εργατικό δυναμικό που διαθέτει έχει την ικανότητα να παράγει φτηνά προϊόντα με αποτέλεσμα να πρωταγωνιστεί αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια αγορά.
Η αντίθεση όμως αυτή πρέπει πάραυτα να γεφυρωθεί από τους άλλους ανταγωνιστές. Η καπιταλιστική Δύση για να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τις ανερχόμενες οικονομικά τίγρεις της Ασίας πρέπει να δομήσει κάτι αντίστοιχο και στην Ευρώπη.
Κάποιες χώρες (προφανώς οι αδύναμοι κρίκοι του Νότου και των Βαλκανίων) έχουν επιλεγεί για να Κινεζοποιηθούν ώστε να παρέχουν τη δυνατότητα στους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς πλουτοκράτες να εκμεταλλεύονται στο έπακρο το ανθρώπινο δυναμικό και τις πηγές του πλούτου τούτης της υποβαθμισμένης ζώνης για να μπορούν κι αυτοί να παράγουν φθηνά κι άρα να έχουν πρόσβαση στην παγκόσμια αγορά με ανταγωνίσιμα προϊόντα…
Τα στοιχεία και τα γεγονότα δείχνουν ολοκάθαρα πλέον πως οι “σύμμαχοί” μας, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, εμάς τους Έλληνες μας έχουν εντάξει σ’ αυτό το σχεδιασμό.
Την πατρίδα μας την όρισαν ως μία των χωρών όπου ο λαός της θα εργάζεται με ευτελείς μισθούς και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα. Πρόκειται δηλαδή για έναν καινούριο Μεσαίωνα στον 21ο αιώνα με τον Έλληνα μεροκαματιάρη να ζει μόνο για να εργάζεται και να προσφέρει τις υπηρεσίες ως μηχανή, με ελαστικά ωράρια ή και με μερική απασχόληση (ανάλογα τι συμφέρει τον εργοδότη) χωρίς προσωπική ζωή, με μια ζωή δηλαδή ταμένη στην κερδοσκοπία του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου.
Επιπλέον η πτώχευση της χώρας έδωσε τη δυνατότητα στην ντόπια και στην ξένη ολιγαρχία να κάνει φτηνές εξαγορές, πάντα με τα χρήματα του Δημοσίου, στον τομέα των ΔΕΚΟ, στους δρόμους, στους σιδηροδρόμους, στα λιμάνια, στ’ αεροδρόμια κτλ. Ταυτόχρονα εξασφαλίστηκαν μέσω της νομοθεσίας όλες οι δυνατότητες στους μεγάλους ομίλους και στις πολυεθνικές εταιρείες να ελέγξουν απόλυτα τον ορυκτό πλούτο της πατρίδας μας αλλά και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) στη στεριά και στη θάλασσα.
Κι έτσι, εν μέσω μιας παρατεταμένης, τεχνητής, σχεδιασμένης κι οργανωμένης κρίσης που δημιούργησε συνθήκες ακραίου πανικού, βλέπουμε το λαό να βολοδέρνει μέσα στη φτώχεια, στην ανέχεια, στη στέρηση και στα χρέη, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε και τον κλάδο της μεγάλης βιομηχανίας να επενδύει πάγια στις καινούριες τεχνολογίες (φυσικό αέριο, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά) και να εγκαινιάζει διαρκώς καινούριες βιομηχανικές μονάδες.
Οι εφοπλιστές από την άλλη μεριά αυξάνουν σταθερά το στόλο τους αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από το παγκόσμιο εμπόριο.
Ο λαός λοιπόν στην άγια πείνα κι οι νέοι εργαζόμενοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία με αμοιβές κάτω από τα 400 ευρώ μικτά, στα όρια της ακραίας φτώχειας…
Υπάρχει άραγε προοπτική και μέλλον για τις καινούριες γενιές που μπαίνουν στην αγορά εργασίας κάτω από αυτές τις τερατώδεις κι απάνθρωπες οικονομικές και εργασιακές συνθήκες; Η απάντηση δίδεται αβίαστα: ΟΧΙ!
Τι απομένει άραγε να πράξει ο κόσμος της εργασίας;
Ο οργανωμένος κι ο συντονισμένος αγώνας του λαού αποτελεί τη μοναδική δοκιμασμένη λύση. Να ξεπεραστούν επιτέλους όλα τα πλαστά διλήμματα που θέτει το φαύλο σύστημα, να αρθούν οι κάλπικοι διαχωρισμοί, ν’ αποδοκιμαστούν οι ψεύτικες υποσχέσεις για δήθεν δίκαιη ανάπτυξη μέσα σε τούτο το καθεστώς της νοθείας και της αδικοπραξίας για να εμπεδωθεί μια καθολική, εξεγερμένη συνείδηση μέσω της οποίας θα διεκδικήσουν οι πολλοί την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα έτσι ώστε ν’ απολαμβάνουν όλοι ανεξαίρετα τα πλεονεκτήματα και τα τεράστια επιτεύγματα της σύγχρονης επιστήμης και της τεχνολογίας.
Να εναντιωθούν και να εξεγερθούν οι λεηλατημένοι κι οι απόκληροι, να χτίσουν στιβαρά τείχη απέναντι σε τούτη την κτηνώδη ιδεολογία της άρχουσας τάξης, για να μην περάσει η αθλιότητα του νεοφιλελευθερισμού και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η καθήλωση και η οπισθοδρόμηση που αξιώνει με τον αυταρχισμό και με την τρομοκρατία να καταστήσει τον άνθρωπο του 21ου αιώνα επαίτη και δούλο, ταπεινό υπηρέτη των αντιδραστικών συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας, των μονοπωλίων και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου,…
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου