Εξόχως αποκαλυπτική ήταν η συζήτηση που έγινε με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου για το Ασφαλιστικό του καθηγητή και πρώην υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (2000-2001), Τάσου Γιαννίτση, με τη συμμετοχή του σημερινού υφυπουργού Εργασίας Π. Τσακλόγλου και του πρώην αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Χουλιαράκη. Βεβαίως, καμία εντύπωση δεν προκαλεί η συνέπεια με την οποία ο συγγραφέας και πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ χρεώνει στο Ασφαλιστικό όλες «τις πληγές του Φαραώ», δαιμονοποιεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα των συνταξιούχων και τα παρουσιάζει ως δημοσιονομικό «κόστος», που οδήγησε μέχρι και στην κρίση του 2009!
Ούτε βέβαια εκπλήσσει το γεγονός ότι, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, τους ισχυρισμούς αυτούς αποδέχονταν και οι εκπρόσωποι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στην εκδήλωση. Οι ανατροπές όλων των κυβερνήσεων σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία, οι διαρκείς περικοπές στις συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η μείωση των δαπανών για το Ασφαλιστικό ως ποσοστό του ΑΕΠ, μαζί με την απαλλαγή των επιχειρήσεων από μέρος των εισφορών προς τα Ταμεία, στηρίχτηκαν και προσχηματικά δικαιολογήθηκαν από τέτοιες απόψεις, που αντιμετωπίζουν την Ασφάλιση και τη σύνταξη ως «κόστος» για την εργοδοσία και το κράτος και ως «βαρίδι» στο στόχο της ανάπτυξης...
Είναι όμως σκέτη πρόκληση η προσπάθεια ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσουν τους συνταξιούχους ως «προνομιούχους», για να διεγείρουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να αποκρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση στην πολιτική που χτυπάει εξίσου τα δικαιώματα και τις ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων, για τα κέρδη μιας ισχνής κοινωνικής μειοψηφίας. Σύμφωνα λοιπόν με τον Π. Τσακλόγλου, παρά τις μεγάλες περικοπές στις συντάξεις, οι συνταξιούχοι παραμένουν «ευνοημένοι» (!) γιατί «άλλοι έχασαν περισσότερα», κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι «η φτώχεια μεταξύ των συνταξιούχων είναι χαμηλότερη από τον εθνικό μέσο όρο» στο σύνολο του πληθυσμού!
Στον ίδιο άθλιο ντορό, ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκε ότι «το Ασφαλιστικό δημιουργεί διαγενεακές ανισότητες» και πως «η παιδική φτώχεια είναι μεγαλύτερη από τη φτώχεια των συνταξιούχων»! Κριτήριο είναι δηλαδή το ποιος ξύνει λιγότερο τον πάτο του βαρελιού! Η επιχειρηματολογία τους δεν είναι τυχαία. Παρά τις διαφορές τους, επιδιώκουν και οι δυο να εθίσουν τον λαό σε λογικές «διαμοιρασμού της φτώχειας», καλώντας τους να συγκρίνουν τις συντάξεις πείνας με τους μισθούς πτωχοκομείου. Συκοφαντώντας παράλληλα τις δίκαιες διεκδικήσεις του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος και λοιδορώντας τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων.
Γιατί επαναφέρουν όμως αυτές τις αθλιότητες; Η συζήτηση που ανοίγουν ξανά για το Ασφαλιστικό δεν αφορά τόσο το παρελθόν, όσο το μέλλον. Ηδη, στα σκαριά βρίσκονται νέες ανατροπές στις επικουρικές συντάξεις, ενώ και με το «σχέδιο Πισσαρίδη» ανοίγουν κεφάλαια ευρύτερα για την Κοινωνική Ασφάλιση. Κατά συνέπεια, αυτού του είδους οι συζητήσεις δεν έχουν «ιστορικό», ούτε «φιλολογικό» χαρακτήρα. Αποτελούν σχεδιασμένα βήματα στην προσπάθεια προετοιμασίας του κατάλληλου κλίματος. Ο ισχυρισμός ότι «το Ασφαλιστικό ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη» είναι ο προάγγελος στην κατεύθυνση των νέων ανατροπών.
Ο Π. Τσακλόγλου μάλιστα το περιέγραψε αρκετά γλαφυρά: «Να ξαναπάμε στη Χρυσή Εποχή των δεκαετιών του '50 και του '60 και των αρχών του '70», υπονοώντας ότι θα πρέπει να μετατραπεί το Ασφαλιστικό από «μαύρη τρύπα» για τα ταμεία του κράτους και «βραχνάς» για την εργοδοσία σε «μοχλό ανάπτυξης» για λογαριασμό του κεφαλαίου. Τότε, ο κόπος των ασφαλισμένων, τα αποθεματικά της Κοινωνικής Ασφάλισης έγιναν θαλασσοδάνεια, «δανεικά κι αγύριστα» προς τους εργοστασιάρχες, τους εφοπλιστές, τους κατασκευαστές, τους μεγαλέμπορους, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης γκάμας μέτρων στήριξης των επενδύσεων από το κράτος. Το ίδιο μεθοδεύεται και τώρα, με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος, τη μείωση της κρατικής και εργοδοτικής συμμετοχής, σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εισφορών των εργαζομένων ως κεφάλαιο για επενδύσεις.
Ξαναγυρίζουν λοιπόν στον τόπο του εγκλήματος. Κι αφού πρώτα πετσόκοψαν τις κύριες συντάξεις, επιχειρούν να βάλουν στο χέρι και τις εισφορές των επικουρικών, με την κεφαλαιοποίησή τους. Ετσι, μέσω της ιδιωτικοποίησης «μηδενίζουν το κοντέρ», δηλαδή τις υποχρεώσεις προς τους νυν συνταξιούχους και χτίζουν την «πυραμίδα» νέων πεδίων κερδοφορίας για όσους αναλάβουν να διαχειριστούν τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων. Ταυτόχρονα, εξασφαλίζουν συνολικά για το κεφάλαιο τζάμπα χρήμα μέσω του χρηματιστηρίου, όπου θα ρίχνονται αυτές οι εισφορές. Οσο για τις επικουρικές συντάξεις των ήδη συνταξιούχων, αυτές θα συμπιεστούν, καθώς το ΕΤΕΑΕΠ αναπόφευκτα θα εμφανίσει ελλείμματα ή το πρόβλημα θα φορτωθεί στους φορολογούμενους μέσω του κρατικού προϋπολογισμού, ή και τα δύο μαζί, όπως έχει ήδη ανακοινωθεί.
Ετσι, ο ισχυρισμός του Γιαννίτση ότι το Ασφαλιστικό συνεχίζει να αποτελεί «συστημικό κίνδυνο», στο φόντο μάλιστα μιας εποχής «με αστάθμητους μεγάλους κινδύνους», όπως χαρακτηριστικά επισημάνθηκε στη συζήτηση, κάνει φανερό ότι το Ασφαλιστικό για το κεφάλαιο και τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν παραμένει ζήτημα ανοιχτό. Η νέα επίθεση αποκτά ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα σε συνθήκες επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων, κάνοντας εξίσου επιτακτική την ανάγκη να απαντηθεί από το εργατικό - λαϊκό κίνημα, με κριτήριο όχι τις «αντοχές της οικονομίας», αλλά τις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων και συνταξιούχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου