Διευκολύνσεις

 

Μια από τις πολλές «διευκολύνσεις» στην εργοδοσία, που επεκτείνει το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά, είναι η απλοποίηση των διαδικασιών συγκρότησης «ένωσης προσώπων» στο επίπεδο της επιχείρησης. Πρόκειται για τα γνωστά μορφώματα, που αξιοποιεί η εργοδοσία για να παρακάμπτει συνδικαλιστικές οργανώσεις και να κάνει με ευκολία τη δουλειά της, επιβάλλοντας επιχειρησιακές συμβάσεις, των οποίων οι προβλέψεις για μισθούς και δικαιώματα δεν υπερβαίνουν συνήθως τα κατώτερα όρια. Τώρα οι ενώσεις αυτές θα ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όπως γινόταν και την περίοδο μετά τον ιδρυτικό τους νόμο, το 2011, τον οποίο βέβαια ούτε διανοήθηκε να καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Αντίθετα, πρόσθεσε ένα ακόμα μνημόνιο και μια καραβιά «εφαρμοστικούς» στις πλάτες των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση, η διάταξη για τις «ενώσεις προσώπων» στο προωθούμενο νομοσχέδιο είναι ένας αδιαμφισβήτητος δείκτης για το πόσο βαθιά ταξικό είναι αυτό: Από τη μια, διευκολύνει οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί ως εργαλείο για το παραπέρα χτύπημα των εργαζομένων, όπως η ίδρυση «ενώσεων προσώπων», ή οι διαδικασίες των απολύσεων, και από την άλλη δυσκολεύει ό,τι μπορεί να αποτελέσει όπλο των εργαζομένων απέναντι στην επιθετικότητα κράτους και εργοδοσίας, όπως το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση και την απεργία.

Κοινή...

«Λύσσαξαν» τις προηγούμενες μέρες τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, στην προσπάθειά τους να δώσουν «νότες αισιοδοξίας», με μεγάλα λόγια για την «επιστροφή στην κανονικότητα» που «θα εκτινάξει το ελατήριο της ανάπτυξης», και αφιερώματα για την «τεράστια ευκαιρία» του Ταμείου Ανάκαμψης, που «θα τα αλλάξει όλα» και θα δρομολογήσει έναν νέο ενάρετο κύκλο στην καπιταλιστική οικονομία, επιτυγχάνοντας - όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε - «ό,τι δεν κατάφερε η χώρα από την ένταξή της στην ΕΟΚ και ΟΝΕ». Τότε, δηλαδή, που πάλι τα ίδια έλεγαν. Ο λαός, όμως, όπως κάθε φορά που ακούει μεγάλα λόγια από τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο, πρέπει να ετοιμάζεται για μάχη. Δεν θέλει δα και πολλή φαντασία για να δει κανείς ότι η υποτιθέμενη «επιστροφή στην κανονικότητα» γίνεται με δεκάδες νέους αντιλαϊκούς νόμους στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, τους οποίους η κυβέρνηση ψήφισε στα μουλωχτά, με τη μεγαλοεργοδοσία να ξεσαλώνει, τους επαγγελματίες φορτωμένους με νέα χρέη και τη «λεπίδα» των πλειστηριασμών να καραδοκεί στην επόμενη γωνία. Ούτε θέλει φαντασία για να καταλάβεις ότι τα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης είναι ένα ακόμα «υπερμνημόνιο», με «εμβληματικά» αντιλαϊκά μέτρα, όπως οι «ανατροπές του αιώνα» στα Εργασιακά, ενάντια στις οποίες παλεύουν οι εργαζόμενοι.

... «λογική»

Στην προσπάθεια πάντως να ταυτίσουν τον λαό με τους στόχους και την «κανονικότητα» του κεφαλαίου, τα δίνει όλα και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο «τέλειος παρτενέρ». Οπως φάνηκε και από την παρουσίαση των προτάσεών του για το Ταμείο Ανάκαμψης, θα μπορούσε με ευκολία να τις προσυπογράψει και η κυβέρνηση της ΝΔ. Πρόκειται άλλωστε για προτεραιότητες του κεφαλαίου και της ΕΕ, που και η ίδια υλοποιεί και δεν τις αλλάζουν μερικές κουβέντες παραπάνω περί «δίκαιης πράσινης μετάβασης» ή άλλα τέτοια φούμαρα που ξεστομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, τις ενισχύουν κιόλας, αφού παρουσιάζουν εντελώς ξεδιάντροπα την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου ως «προαπαιτούμενο» για να ζήσει ο λαός καλύτερα, ενώ στην πραγματικότητα κέρδη και λαϊκές ανάγκες κινούνται σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ σερβίρουν τα «θέλω» των καπιταλιστών ως το «αυτονόητο», για το οποίο δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα, και ταυτόχρονα κλείνουν το μάτι στο κεφάλαιο ότι ο καθένας τους μπορεί να τα διαχειριστεί καλύτερα από τον άλλο, «χωρίς αγκυλώσεις» και με εγγυήσεις για «κοινωνική συναίνεση» και «συνοχή». Αυτή είναι η πραγματικότητα πίσω από τον ψευτοκαβγά τους και τα κάλπικα διλήμματα με αφορμή το Ταμείο Ανάκαμψης. Και η στρατηγική του κεφαλαίου δεν είναι «κοινή λογική», αλλά αυτό που πρέπει να σημαδέψει η λαϊκή πάλη.

Κίνδυνος θάνατος

Τα στοιχεία της παγκόσμιας έρευνας του ΠΟΥ, που δημοσιοποιήθηκαν προχτές, είναι αποκαλυπτικά: Οι πολλές ώρες εργασίας αυξάνουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου. Η έρευνα έγινε την περίοδο 2000 - 2016 και επιβεβαιώνει ότι η ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου η ευελιξία και η δουλειά ήλιο με ήλιο είναι καθημερινότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους, οδηγεί σε γρήγορη φθορά της υγείας τους και για ένα μέρος απ' αυτούς τελικά στο θάνατο. Η έρευνα έδειξε ότι το 2016, 745.000 άνθρωποι πέθαναν από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις εξαιτίας των πολλών ωρών που εργάζονταν. Πρόκειται για αύξηση σχεδόν 30% σε σχέση με το 2000. Οι περισσότεροι θάνατοι αφορούν άνδρες (72%) ηλικίας 60 - 79 ετών, οι οποίοι εργάζονταν 55 ώρες τη βδομάδα ή και περισσότερο, όταν ήταν 45 - 74 ετών. Οι εργαζόμενοι αυτοί έχουν αυξημένο κίνδυνο σε ποσοστό 35% να εμφανίσουν εγκεφαλικό και σε ποσοστό 17% να πάθουν ισχαιμικό επεισόδιο σε σχέση με όσους εργάζονται 35 - 40 ώρες τη βδομάδα. Εκτιμάται μάλιστα ότι η επέκταση της τηλεργασίας και η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας μετά την πανδημία θα επιδεινώσουν τους όρους εργασίας και θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τους κινδύνους για τους εργαζόμενους. Τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις της έρευνας δίνουν χαστούκι και στις ανατροπές του αιώνα στα Εργασιακά, που ετοιμάζει η κυβέρνηση, με επίκεντρο την επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου και την αύξηση της απλήρωτης δουλειάς. Μια εξέλιξη που «φωνάζει» από μακριά ότι είναι «κίνδυνος - θάνατος» για τους εργαζόμενους και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί.

Ριζοσπάστης