Αν τα απροστάτευτα και κακοποιημένα παιδιά είναι η μία όψη ενός συστήματος σάπιου από τις ρίζες του, οι «σωτήρες» στους οποίους το κράτος αναθέτει την «προστασία» τους είναι η άλλη. «Σωτήρες» που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει βρωμοδουλειά που να μην έχουν χώσει τη μουσούδα τους, με ένα κράτος που όλο ...πέφτει από τα σύννεφα, αφού πρώτα έχει αποσυρθεί πλήρως από την όποια ουσιαστική προστασία, ώστε να αναπτυχθεί κι εκεί «ελεύθερα» η επιχειρηματική δράση. Ομως επειδή η Ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια, οι αποκαλύψεις για την κακοποίηση των παιδιών στο συγκεκριμένο «ευαγές ίδρυμα» κυκλοφορούν σχεδόν ταυτόχρονα με τις άλλες εικόνες παρακμής: Αυτές των συσκευασιών βρεφικού γάλακτος με τα αντικλεπτικά στα σούπερ μάρκετ.
Αυτές τις εικόνες έβρισκαν «φυσιολογικές και κατανοητές» κάτι παπαγαλάκια της κυβέρνησης που σήμερα πάλι «κλαίνε» για τα κακοποιημένα παιδιά. Πρόκειται όμως για εικόνες - αδιάψευστο μάρτυρα ότι η κακοποίηση της λαϊκής οικογένειας και των παιδιών της μοιάζει με Λερναία Υδρα: Ξεκινάει από το τσάκισμα κάθε ζωτικής ανάγκης, ακόμα και από τη βρεφική ηλικία, επεκτείνεται με τη φτώχεια που απειλεί όλο και περισσότερους, γενικεύεται από την ανυπαρξία δομών Πρόνοιας, στήριξης των λαϊκών νοικοκυριών, που κάνει απλησίαστα ακόμα και βασικά είδη διατροφής. Η καπιταλιστική αγριότητα λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο: Μισθοί που δεν φτάνουν ούτε για το 1ο δεκαήμερο του μήνα, βρέφη που φτάνουν να στερούνται ακόμα και το γάλα, οικογένειες έκθετες στην εξαθλίωση και στο περιθώριο. Εικόνες «κανονικότητας» και όχι «ελαχίστων εξαιρέσεων» που το «φωνάζουν»: Αυτή η σαπίλα δεν διορθώνεται, παρά μόνο ξηλώνεται από τη ρίζα της. Με τη γνήσια ταξική - λαϊκή αλληλεγγύη, με την οργάνωση και τη διεκδίκηση και με το κεφάλι να σηκώνεται ψηλά, όπως γίνεται πάντα όταν ο λαός βγαίνει στο προσκήνιο.
«Είναι ειρωνεία ο λαός μιας τόσο πλούσιας χώρας να ζει σε συνθήκες τόσο μεγάλης ένδειας. Ολος ο σουρεαλισμός της Λιβύης είναι συγκεντρωμένος στα βενζινάδικά της, παμπάλαια κτίσματα, σκουριασμένες αντλίες, σαν ερημωμένα». Το εν λόγω απόσπασμα από το «οδοιπορικό» φιλοκυβερνητικής ιστοσελίδας στη Λιβύη, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, συμπυκνώνει όλο τον «σουρεαλισμό» της κυβερνητικής - και όχι μόνο - προπαγάνδας και υποκρισίας. Το «χάσμα» ανάμεσα στον ενεργειακό πλούτο που εκμεταλλεύονταν κρατικές εταιρείες και πολυεθνικά μονοπώλια στη Λιβύη και στο πώς ζούσε ο λαός ήταν πάντα τεράστιο. Τώρα, όμως, είναι σαν ο «δολοφόνος» να επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και να παριστάνει τον ανήξερο, ενώ όλες διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις έβαλαν την υπογραφή τους και έδωσαν πολύτιμη βοήθεια στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς για τη διάλυση της Λιβύης, με βασικό ορμητήριο τη Σούδα. Αυτοί λοιπόν που επιστράτευσαν κάθε είδους προσχήματα, για να κρύψουν ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση έγινε για να μοιραστούν τα ενεργειακά «ιμάτια» της Λιβύης, είναι πρόκληση να κάνουν τώρα ότι «πέφτουν από τα σύννεφα». Οσο για το πώς γίνεται ο λαός να γίνεται από φτωχός φτωχότερος σε μια τόσο πλούσια χώρα, είναι «κανονικότητα» στο σάπιο σύστημα ο πλούτος να γίνεται «λεία» για τους καπιταλιστές και «κατάρα» για τους λαούς. Σε αυτήν την «ειρωνεία», την «κανονικότητα» του καπιταλιστικού συστήματος, μόνο οι λαοί μπορούν να βάλουν τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου