Όσο αυτοί μας προτείνουν διαβατήρια και βαλίτσες εμείς αλλάζουμε παπούτσια για νέους αγώνες στους δρόμους, εκεί όπου πάντα κρινόταν το δίκαιο της τάξης μας. Αγώνες με ήττες αλλά και με νίκες όπως στην Cosco, στην efood, στην wolt, στις συλλογικές συμβάσεις των οικοδόμων, των μεταλλεργατών. Μικρές νίκες, μεγάλες ανάσες.
Γράφει ο Giorgos Miamis
Κεμάλ ξύπνα, μη κοιμάσαι, πέρασαν 4 χρόνια, πρέπει να λογαριαστούμε μετά. Και με αυτή την φράση μπορεί να γίνει μια σύνοψη της πολιτικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Μια αντιπολίτευση που ψήφιζε σχεδόν το 50% των νομοσχεδίων της «χούντας Μητσοτάκη», όπως την αποκαλούσαν επίσημα και ανεπίσημα, μια αντιπολίτευση των angry reactions στα social media και του Μητσοτάκη μαμιέσαι, μία αντιπολίτευση στη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που σου έλεγε να περιμένεις να λογαριαστείς μετά όσο πέθαινες στο ράτζο εκτός ΜΕΘ, μια αντιπολίτευση που όταν απεργούσες για την ακρίβεια σου έλεγε να μην οξύνεις το πολιτικό κλίμα και να τους τιμωρήσεις μια Κυριακή του Μάη. Μια αντιπολίτευση που βάραγε παλαμάκια σε ναζί μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Μια αριστερή αντιπολίτευση που ξέπλυνε το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα και τη ΝΔ του Καραμανλή. Μια αντιπολίτευση που στο τέλος της έριξε μια επίθεση αγάπης κάπως εριστική στο ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας 99χρόνους αντάρτες που σιγοέσβηναν στη μάχη της ανάθεσης και της αυταπάτης. Και μια επίθεση αγάπης (μαζί με το Μέρα25) στους χιλιάδες ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, τους καθόλου μπερδεμένους με το αίμα του Παύλου και του Λουκμάν στα χέρια τους.
Πριν κοιμηθεί όμως φρόντισε να κοιμίσει τον κόσμο που βγήκε στο δρόμο από το 2012 και μετά, με τις όποιες αυταπάτες του, να λερώσει έννοιες και αξίες, να αγκαλιαστεί με διαβολικά καλούς ακροδεξιούς εντός και εκτός συνόρων, από τους ΑΝΕΛ μέχρι τον Νετανιάχου και τον Ποροσένκο. Να ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο πάνω σε άλλα δύο, να γεμίσει τη χώρα αμερικάνικες βάσεις, να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία (με τον Άδωνι να πανηγυρίζει), να φέρει τους ιντερνετικούς πλειστηριασμούς και τα κοράκια-funds, το χρηματιστήριο ενέργειας, να ξεπουλήσει τις μισές στρατηγικές δομές της χώρας, μαζί με τον ΟΣΕ στο ιταλικό δημόσιο με ό,τι αυτό σήμαινε για τις 57 ψυχές στα Τέμπη.
Και ποια ήταν η απάντηση σε όλα αυτά; Ένα τεράστιο ΤιΝΑκάνουμε που όταν ο λαός τους γύρισε την πλάτη, όπως συμβαίνει ιστορικά με κάθε «αριστερό» που παίρνει τις ελπίδες και τις κουρελιάζει (από τον Λούλα στον Μπολσονάρο, απο τον Ολάντ στον Μακρόν και τώρα στη Λεπέν, απο τον Μπλερ στους Τόριδες), να αντικατασταθεί με ένα ΤιΨηφίσατεΡεΜ@λ@κες.
Σε μια κοινωνία διαλυμένη οικονομικά από τα μνημόνιά τους και ψυχικά από τις απανωτές απογοητεύσεις στις αναθέσεις των ελπίδων της, αντί να γίνει χέρι που σηκώνει το πεσμένο, γροθιά στο fund που έρχεται στην πόρτα της γιαγιάς για πλειστηριασμό, αλυσίδα μπροστά στην εμπόδιση της απόλυσης ενός εργαζομένου, έγινε ένα δάχτυλο που κουνιόταν ρατσιστικά και ελιτίστικα συνεχώς στα μούτρα αυτού του λαού επίσημα και ανεπίσημα από τον κομματικό μηχανισμό της Κουμουνδούρου. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβός είναι ο λαός, το Ιράν των Βαλκανίων. Ο ίδιος λαός που μας έβγαλε το 2015 και τον δείραμε και τον φτωχοποιήσαμε τώρα έγινε ηλίθιος που δεν ξέρει το καλό του και του αξίζει Μητσοτάκης και μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Και τι μας προτείνουν μετά απ’ όλα αυτά; Διαβατήριο στο στόμα και βαλίτσες στο χέρι. Να φανταστώ τα πράγματα στη Γαλλία του Μακρόν με το τρομο-αντι-ασφαλιστικό και τη Λεπέν στο κατώφλι, την Αγγλία του Μπόρις Τζόνσον, την Ιταλία της Μελόνι, την Ουγγαρία, την Αυστρία… μέχρι και το πρότυπό τους η Σκανδιναβία έφερε ακροδεξιές συνεργασίες στη Σουηδία και στη Φιλανδία.
Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο πες μου πού αλλού θέλεις να αναθέσεις και να απογοητευτείς.
Και τώρα τι κάνουμε όμως;
Όσο αυτοί μας προτείνουν διαβατήρια και βαλίτσες εμείς αλλάζουμε παπούτσια για νέους αγώνες στους δρόμους, εκεί όπου πάντα κρινόταν το δίκαιο της τάξης μας. Αγώνες με ήττες αλλά και με νίκες όπως στην Cosco, στην efood, στην wolt, στις συλλογικές συμβάσεις των οικοδόμων, των μεταλλεργατών. Μικρές νίκες, μεγάλες ανάσες. Όπως μια τέτοια νίκη ήταν και η άνοδος του ΚΚΕ, βασικού αιμοδότη αυτών των αγώνων. Το ΚΚΕ που δεν σε κορόιδεψε, δεν σε κατηγόρησε, έκανε την αυτοκριτική του (ο μόνος πολιτικός φορέας) και σου δίνει το χέρι να σηκωθείς, να παλέψεις μαζί του για το δίκιο σου, με τις διαφωνίες σου, ναι, με τους ενδοιασμούς σου, ναι. Το ΚΚΕ που είναι εδώ κόντρα στα ΤΙΝΑ και στο τέλος της ιστορίας όπως πολλοί υποσχέθηκαν το 1991, να σου δείξει ότι αυτό που ζούμε δεν είναι νομοτέλεια, να παλέψεις για το δίκιο και το όμορφο κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το σύστημα που θερίζει πολέμους και αίμα, ρατσισμό και φασισμό, που έχει αρρωστήσει την ψυχική υγεία του κόσμου, που έχει εμπορευματοποιήσει από την υγεία και το νερό μας μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις, τις φιλίες και τους έρωτες μας.
Από την τελευταία σελίδα του Fear Future του Πάνου Ζάχαρη
Το ΚΚΕ θέλει όμως να κυβερνήσει; ρωτάνε πολλοί. Το ΚΚΕ σου απαντάει έντιμα και ειλικρινά ότι θέλει να κυβερνήσεις εσύ. Σπάει τη λογική της μοιρολατρίας και της ανάθεσης και σου δείχνει τον δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα. Τον δρόμο της συλλογικής πάλης μέσα από την οργάνωση στα εργατικά ταξικά σωματεία, κόντρα στην ηττοπάθεια. Είναι απόλυτα λογικό οι ζωές των ανθρώπων να διαπνέονται από απελπισία και απόγνωση όταν νιώθουν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο στην διαμόρφωση και στον καθορισμό της μοίρα τους. Όπως γράφει και ο Jack Shenker, το 2011, με αφορμή την Αιγυπτιακή Επανάσταση: «Αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση να είσαι κομμάτι ενός συλλογικού φορέα και της δυνατότητας να επηρεάσεις τα πράγματα γύρω σου με τρόπους που δεν είχες ιδέα ότι υπάρχουν, χωρίς να μιλάμε για εναλλαγή προσώπων στην εξουσία ή για ένα χρονικά προσδιορισμένο συμβάν. Πρόκειται για μια ψυχική κατάσταση. Το συναίσθημα ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο από εδώ και εμπρός».
Και μπορεί ο συσχετικός δυνάμεων να είναι αρνητικός, προς το παρόν, οι καιροί που ζούμε μαύροι, η ακροδεξιά να καλπάζει, αλλά
Hold your head up high
And don’t be afraid of the dark
at the end of the storm there is a golden sky
Με ψυχή, με καρδιά, με μυαλό, με οργή, με οργάνωση, με αγώνα (και με καινούρια παπούτσια) στις εκλογές της 25 Ιούνη να γεμίσουν οι κάλπες σφυροδρέπανα και ελπίδα για τη μόνη πραγματική αντιπολίτευση, κόντρα στο πισωγύρισμα της ζωής μας στον μεσαίωνα που μας υπόσχονται.
ΚΚΕ και αυτός ο κόσμος θα αλλάξει και θα αλλάξει από εμάς Κεμάλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου