Η ασφάλεια των υποδομών στο ζύγι «κόστους - οφέλους»

 

Η γέφυρα της Περιμετρικής της Πάτρας που κατέρρευσε το μεσημέρι της Κυριακής 23 Ιούλη, την ώρα που σε αυτήν εκτελούνταν εργασίες κατεδάφισης, αποτελεί τμήμα ενός έργου που εξαγγέλθηκε λίγο μετά τη μεταπολίτευση, ξεκίνησε το 1982 και «εγκαινιάστηκε» δύο φορές το 1993 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά λόγω κακοτεχνιών ανακατασκευάστηκε και τον Δεκέμβρη του 2002 επί κυβέρνησης Σημίτη.

Το 2008 το ελληνικό κράτος, ως κύριος του έργου κατασκευής του Αυτοκινητοδρόμου Ελευσίνα - Κόρινθος - Πάτρα - Πύργος - Τσακώνα, παραχώρησε σε κοινοπραξία κατασκευαστικών εταιρειών τη μελέτη, κατασκευή, χρηματοδότηση, συντήρηση και λειτουργία του αυτοκινητόδρομου για μια περίοδο 30 ετών και αυτή με τη σειρά της σε άλλη κοινοπραξία (με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των ίδιων εταιρειών) την κατασκευή - επισκευή του έργου, ενώ η μια εξ αυτών είχε την εργολαβία στο συγκεκριμένο τμήμα. Μια σύμπραξη λοιπόν ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, για να υλοποιήσει ένα έργο υποδομής για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου.

* * *

 

Τα ερωτήματα μια βδομάδα μετά την κατάρρευση είναι τεράστια. Πάρθηκαν μέτρα ασφαλείας κατά τη διάρκεια του έργου; Εφαρμόστηκαν οι μελέτες; Γιατί οι εργαζόμενοι δούλευαν Κυριακή μεσημέρι σε συνθήκες καύσωνα, ενώ απαγορευόταν; Πού ήταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Με ποιου ευθύνη και άδεια οι εργάτες Ρομά βρέθηκαν κάτω από τη γέφυρα για να συλλέξουν τα σίδερα της κατεδάφισης;

Οι εργασίες κατεδάφισης στη γέφυρα έγιναν, όπως όλα δείχνουν, με κατάφωρη παραβίαση όλων των μέτρων ασφαλείας και κανονισμών, με περιορισμένο χρόνο για την ολοκλήρωσή τους, και φυσικά με άγνωστο το αν υπήρξε και αν τηρήθηκε η μελέτη κατεδάφισης.

Είναι γεγονός πως σε τέτοια εγκλήματα, κράτος και κατασκευαστικές διαχέουν τις ευθύνες μέσα από τις κοινοπραξίες και με την παράλληλη ανάθεση τμημάτων έργων σε υπεργολάβους. Η επιχειρηματική λειτουργία με γνώμονα το κέρδος σημαίνει συμπίεση του λεγόμενου «κόστους» και αύξηση του «οφέλους» με συρρίκνωση των μέτρων ασφαλείας, μείωση του προσωπικού και της εκπαίδευσής του, εκπτώσεις στην ποιότητα των υλικών και συνολικά στην ασφάλεια των κατασκευών. Την ίδια ώρα βέβαια ο λαός έχει πληρώσει διπλά και τρίδιπλα την υλοποίηση των έργων, από την ίδια τη φορολογία του, και θα χρυσοπληρώνει και τη χρήση τους όταν ολοκληρωθούν.

 

* * *

 

Σε αυτό το ζύγι «κόστους - οφέλους» μπαίνουν καθημερινά τα μέτρα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής, από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Κάθε μέρα ο λαός μας γίνεται μάρτυρας ενός νέου εγκλήματος στην Ηλεία, στο Μάτι, στην Εύβοια, στα Τέμπη, στη Ζώνη, στην Περιμετρική, στη Ρόδο, στη Μαγνησία. Γιατί αυτό το σύστημα έτσι λειτουργεί, αφήνοντας στάχτη και νεκρούς για να κερδίζει μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών, και δεν μπορεί να φτιασιδωθεί όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Οι ένοχοι είναι γνωστοί και εμείς μετράμε κάθε μέρα τους νεκρούς μας.

 

 

* * *

 

Εργα υποδομής, ασφαλή και δωρεάν για τον λαό, μπορούν να εξασφαλιστούν αν βγάλουμε από τη μέση αυτό το «ζύγι» που θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή. Ο σοσιαλισμός, το κοινωνικό σύστημα που κριτήριό του δεν έχει πια το κέρδος, αλλά τη συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών που διευρύνονται, με κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την εργατική τάξη, τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας, μπορεί να κάνει πράξη και αυτή τη ζωτική ανάγκη του λαού: Τα αναγκαία έργα υποδομών, μεγάλης και μικρής κλίμακας, πρέπει να υλοποιούνται και να σχεδιάζονται από κρατικό φορέα κατασκευών. Εργα ασφαλή και με εφαρμογή όλων των μέτρων ασφαλείας κατά την υλοποίησή τους, με σχεδιασμό για τη μέγιστη οικονομία ανθρώπινων και άλλων πόρων, με ελαχιστοποίηση του κόστους και της επίδρασης στο φυσικό περιβάλλον.

Σε απόλυτη αντιδιαστολή με τη σημερινή, δολοφονική πραγματικότητα, όπου οι ανταγωνισμοί μεταξύ ομίλων, οι στόχοι «ανάπτυξης» και η διαμόρφωση «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» βγάζουν εκτός κάδρου τόσο τα αναγκαία για την προστασία του λαού έργα (αντιπυρικά - αντιπλημμυρικά - αντισεισμικά), όσο και την ασφάλεια των εργαζομένων στα έργα που υλοποιούνται σε επίπεδο κατασκευής, αλλά και μέτρων ασφαλείας των εργαζομένων.

Και το πρόσφατο έγκλημα της Πάτρας ανέδειξε την ανάγκη να δυναμώσει η διεκδίκηση των εργαζομένων μέσα από τα σωματεία τους, ώστε με ευθύνη κράτους και εργοδοσίας να μην κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι στο μεροκάματο, να επιστρέφουν όρθιοι στα σπίτια τους, ειδικά σήμερα που υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες σε σχέση με το παρελθόν για την ουσιαστική πρόληψη από εργατικά «ατυχήματα» στους χώρους δουλειάς. Σε αυτή την πάλη θα συνεχίσουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή!

Κατερίνα ΣΙΜΟΥ
Αρχιτέκτονας Μηχανικός ΠΕ, Πολιτικός Μηχανικός ΤΕ. Μέλος του Γραφείου της ΤΕ Αχαΐας του ΚΚΕ

 

 

Ριζοσπάστης