Αυτοκαταργήθηκαν!

Μέχρι τώρα ξέραμε για «αόρατους» εργαζόμενους, όταν οι επιχειρήσεις κατά χιλιάδες τους εξαφανίζουν από τα κιτάπια τους, προκειμένου να τους απασχολούν ανασφάλιστους και αδήλωτους και ως τέτοιους να καταστρατηγούν κάθε εργασιακό τους δικαίωμα. Από χτες όμως μάθαμε και για «αόρατους» εργοδότες. Ο λόγος για τον Σύνδεσμο Επωνύμων Οργανωμένων Αλυσίδων Εστίασης (ΣΕΠΟΑ), ο οποίος, όπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα, προκειμένου να αποφύγει να προσέλθει ακόμα και σε διαπραγμάτευση για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας του κλάδου, αυτοκαταργήθηκε ως εργοδοτική οργάνωση, άλλαξε το καταστατικό του, μέχρι και το ΔΣ του! Και δεν πρόκειται, βέβαια, για κάποιους «μικρούς» μαγαζάτορες της γειτονιάς, αλλά όπως και ο τίτλος του Συνδέσμου μαρτυρά, πρόκειται για τις επώνυμες αλυσίδες εστίασης στον κλάδο του «γρήγορου φαγητού». Μέλη της διοίκησης ήταν μέχρι την αντικατάστασή τους οι επικεφαλής επιχειρήσεων σε αλυσίδες όπως «Goody's», «Βενέτης», «Fridays», «Everest», «Γρηγόρης», «Food Plus - KFC», «Pizza Fan», «Coffee Island», «Autogrill», «Flocafe», «Πίτα Παν», «La Pasteria», «Palmie Bistro»... Δεν είναι, βέβαια, οι μοναδικοί καπιταλιστές που με ή χωρίς τερτίπια και πατώντας πάνω στο αντεργατικό οικοδόμημα που διέλυσε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αρνούνται να διαπραγματευτούν με τα συνδικάτα για την υπογραφή συμβάσεων. Είναι κι αυτή μια πρόσθετη απόδειξη για τη σημασία που έχει η οργάνωση της πάλης από τους ίδιους τους εργαζόμενους, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την πολιτική που υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, για να υποχρεωθεί να υπογράψει Συλλογικές Συμβάσεις, με αυξήσεις και καλύτερους όρους δουλειάς.

Εφιάλτες

 

Αλλη μια επίθεση στον κομμουνισμό φιλοξένησε η «Καθημερινή». Ο αρθρογράφος, αφού πρώτα φέρνει στα μέτρα του το τι σημαίνει η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», ξεκινάει την επίθεση, συγκεντρώνοντας τα πυρά του στο σχεδιασμό της οικονομίας. Διαπιστώνει ότι αυτός «οδηγεί στη δικτατορία», στις «νομενκλατούρες» και τον «ολοκληρωτισμό», στη μη ικανοποίηση των «διαφορετικών» κοινωνικών αναγκών. Και, παρά τα τσιτάτα που αξιοποιεί, για να υπερασπιστεί τον «δημοκρατικό καπιταλισμό», καταλήγει στο «παραδοσιακό» συμπέρασμα όλων των απολογητών της αστικής τάξης: Η αμφισβήτηση της «ελευθερίας» των καπιταλιστών στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και του δικαιώματος των λίγων να πλουτίζουν σε βάρος των πολλών χαρακτηρίζεται «δικτατορία». Και επειδή ο αρθρογράφος κατακεραυνώνει τον «κεντρικό σχεδιασμό» για να υπερασπιστεί το «αόρατο χέρι της κοινωνίας», δηλαδή τελικά την καπιταλιστική αγορά, πρέπει να σημειώσουμε πως αυτό το «χέρι» καταφέρνει διαχρονικά να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτά που οι εργαζόμενοι παράγουν και στις διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες. Ζήτημα που οι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά, άλλοτε σχετικά, άλλοτε απόλυτα. Τελικά, όσο και να γυροφέρνουν οι υπερασπιστές του καπιταλισμού, δεν ξεμπλέκουν από τη βασική τους αδυναμία: Να εξηγήσουν πώς γίνεται αυτό το «αόρατο χέρι» πάντα να κανονίζει με ευλάβεια να αυγαταίνουν τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών και να συγκεντρώνονται η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αυτό το ζήτημα λύνεται με έναν και μοναδικό τρόπο, με αυτόν δηλαδή που λύθηκε και πριν από 100 χρόνια, κάνοντας κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που παράγεται. Και αυτό αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνει, γι' αυτό βλέπουν εφιάλτες...

Χέρι - χέρι

 

Την ίδια ώρα που στον Πειραιά οι δυνάμεις του Λιμενικού εμπόδιζαν εργαζόμενους και συνδικαλιστές να εισέλθουν στο χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου της ΠΝΟ για να καταγγείλουν τις νόθες διαδικασίες, ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κατέθετε στη Βουλή με τη μορφή ...τροπολογίας ένα νέο πολυνομοσχέδιο, συμπληρωματικό σ' αυτό που ήδη συζητιόταν, με το οποίο αυξάνει κι άλλο τα προνόμια στους εφοπλιστές, ενισχύει και διευρύνει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς απέναντι στους ναυτεργάτες, συνολικά απέναντι στο λαό και το κίνημα. Σύμφωνα με άρθρο της «τροπολογίας», συγκροτούνται κλιμάκια «ειδικών αποστολών» από δυνάμεις του Λιμενικού Σώματος και της Ακτοφυλακής, με επιχειρησιακή αυτοτέλεια και με αποστολή την πρόληψη και την καταστολή απέναντι «σε μεμονωμένα άτομα και σε ομάδες». Δηλαδή, από τη μια μεριά, βρίσκονται οι εφοπλιστές, οι αχυράνθρωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα και βέβαια το κράτος και οι κυβερνήσεις τους. Κι από την άλλη, οι ναυτεργάτες, συνολικά η εργατική τάξη που στενάζει από τη φτώχεια και την ανεργία, για να ανακάμψουν και να θωρακιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Κι επειδή αυτή η αντιλαϊκή πολιτική πάει χέρι - χέρι με την ένταση της καταστολής, το κράτος θέτει στην υπηρεσία των εφοπλιστών και νέους μηχανισμούς, ενώ ενισχύει και τους ήδη υπάρχοντες.

Με ή χωρίς

 

Μύδρους ενάντια στον Γεωργιάδη εξαπολύει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύψεις για τον Καμμένο κάνει η ΝΔ. Κατηγορίες για «ακροδεξιά ατζέντα» της ΝΔ, ελέω Γεωργιάδη, απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για «πανικό στην κυβέρνηση» εξαιτίας του Καμμένου μιλάει η ΝΔ. Μουρμούρα στο εσωτερικό της ΝΔ για απομάκρυνση από το «κέντρο», εξαιτίας του Γεωργιάδη, μεταφέρουν τα ΜΜΕ, δυσαρέσκεια για τον Καμμένο διαρρέουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας πως η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ δεν είναι στρατηγική επιλογή, αλλά «λύση ανάγκης». Είναι φανερό ότι στη μεταξύ τους αντιπαράθεση, επιλέγουν τα πρόσωπα που μπορούν καλύτερα να υπηρετήσουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, με τις οποίες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το λαό και να τον εγκλωβίσουν. Ετσι, ο Γεωργιάδης προβάλλεται ως ο πόλος της «ακραίας» έναντι της «μετριοπαθούς δεξιάς» στο εσωτερικό της ΝΔ, ενώ ο Καμμένος είναι ο ...διακορευτής του «ηθικού πλεονεκτήματος» της «αριστερής» διακυβέρνησης. Ολα αυτά, για να χάνεται το ταξικό κριτήριο με το οποίο χρειάζεται ο λαός να βλέπει και να πολεμάει την πολιτική τους. Ολα για να συντηρείται η κόντρα της κυβερνητικής εναλλαγής, για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει το κεφάλαιο. Με ή χωρίς Καμμένους και Γεωργιάδηδες...

Ριζοσπάστης