Του Μιχάλη Λεάνη - Αναδημοσίευση από το gazzetta.gr
«Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια». Έτσι ξεκινά «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου» στο ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Και πονάνε τα ρημάδια πραγματικά, όπως πονάνε τα λόγια που στοχεύουν στον αποχρωματισμό της ιστορίας. Ιστορία που γράφτηκε με στερήσεις, με αίμα, με θυσίες, με ιδανικά.
Τα ιδανικά είναι κυρίως το πρόβλημα. Ας μη γελιόμαστε! Μ’ αυτά θα πρέπει να ξεμπερδεύουμε μια ώρα νωρίτερα μπας και βρούμε πεδίο ελεύθερο να κάνουμε τη δουλειά μας.
Τι τον νοιάζει το νέο τι έγινε το ’63; Τι τον νοιάζει ποιος ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και για ποιο λόγο τον δολοφόνησε το παρακράτος; Τι τον νοιάζουν τα τρίκυκλα και οι Γκοτζαμάνηδες; Θα πρέπει να τον νοιάζει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030!
Θα πρέπει να τον νοιάζει το μέλλον και όχι το παρελθόν, το οποίο με τρόπους ποικίλους και αυστηρά δικά μας κριτήρια φροντίσαμε να θάψουμε! Κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω!
Τώρα πώς θα πάμε μπροστά αγνοώντας την Ιστορία μας, από πού προερχόμαστε, γιατί αγωνιστήκαμε -όχι όλοι βέβαια- πώς φτάσαμε ως εδώ, όπως φτάσαμε, αυτό δεν είναι κάτι που θα πρέπει να σας ανησυχεί!
Έχουν γνώση οι φύλακες! Θα προχωρήσουμε στην κατάκτηση του μέλλοντος αποδεσμευμένοι από τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος, εμφιαλωμένοι, απονευρωμένοι πολιτικά, έτοιμοι προς χρήση, όπως επιτάσσουν οι κανόνες του συστήματος.
Μόνο έτσι φτάνεις στην πρόοδο! Στην πρόοδο έστω για λίγους! Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Τι μας νοιάζουν οι Γκοτζαμάνηδες; Μας νοιάζουν όμως οι Κοτζαμπάσηδες και οι Προεστοί. Ναι! Γι’ αυτούς, μάλιστα, να μάθουμε!
Όχι διά χειρός Γιάννη Σκαρίμπα βέβαια, αλλά όπως τα έγραψαν και τα κατέγραψαν οι δικοί μας επίσημοι ιστοριογράφοι που δίδαξαν τα Ελληνόπουλα.
Οι νικητές γράφουν την ιστορία. Αυτό είναι κανόνας. Και έτσι όπως την έγραψαν με τα δικά τους κριτήρια και απόψεις, έτσι συνέχισαν και συνεχίζουν να την γράφουν και με ίδιο τρόπο ως ιδιοκτήτες της ιστορίας μπορούν να την εξαφανίσουν!
Ναι, να την εξαφανίσουν! Τι σας εκπλήσσει, άραγε; Γιατί οι νέοι, ακόμα και οι νεότεροι, οι 17χρονοι, ερευνούν, ψάχνουν, ξεσκαλίζουν απορρίπτοντας πολλοί απ’ αυτούς τα εκπαιδευτικά ευαγγέλια και έτσι διατρέχουν τον κίνδυνο να μάθουν.
Να μάθουν ποιοι πραγματικά ξεκίνησαν την Επανάσταση το '21 -που τότε σίγουρα δεν ζούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης- τι τέλος τους περίμενε, ποιος ο ρόλος των οικονομικά ισχυρών τάξεων, ποιοι σκότωσαν τον Καποδίστρια και ποια οφίτσια τους παραχώρησαν στο νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος, ποιοι μας οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, ποιοι γιγάντωσαν και για ποιους λόγους το μεγαλοϊδεατισμό της άρχουσας τάξης, ποιοι ανέβηκαν στο βουνό να αντισταθούν στο φασισμό παίρνοντας τα όπλα και πού ανήκαν ιδεολογικά (γιατί αυτό το ΟΛΟΙ προκαλεί εμετό), πώς χιλιάδες δωσίλογοι και υποταγμένοι έγιναν κυβερνήτες και κυβέρνησαν την Ελλάδα.
Από το να τα μάθουν όλα αυτά, που δεν μπορέσαμε να τα σκεπάσουμε επαρκώς με τα επίσημα κείμενα, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να κινδυνεύουμε, τότε να σβήσουμε την ιστορία για να μη μάθουν τίποτα. Έτσι κι αλλιώς πάμε μπροστά χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Τι ωραίο που ακούγεται!
Γιατί ο κίνδυνος δεν είναι ο Λαμπράκης, ο Τσαρουχάς που κι αυτός δολοφονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, ούτε ο Ναπολέων Σουκατζίδης, που τόσο μελάνι ξοδεύτηκε με αφορμή το «Τελευταίο Σημείωμα», την ταινία του Παντελή Βούλγαρη, μ’ αυτούς ξεμπερδέψαμε όπως ξεμπερδέψαμε!
Ο κίνδυνος είναι μην κολλήσουν το μικρόβιο οι νεότεροι. Μην εμπνευστούν ιδεολογικά από αυτές τις προσωπικότητες και μετά τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Γιατί οι νέοι που θα ασπαστούν τις απόψεις τους, εύκολα θα αντιληφθούν ότι οι διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν και θα θελήσουν να τις πολεμήσουν.
Θα θελήσουν να φτιάξουν μια κοινωνία δίκαιη, ανθρώπινη, όπου οι λίγοι ισχυροί δεν θα εκμεταλλεύονται τους πολλούς, μια κοινωνία όπου «στον ίδρο το δικό, γίνε εσύ το αφεντικό», όπως λέει και πάλι ο Βάρναλης. Μ’ αυτού του είδους τους 17χρονους, λοιπόν, δύσκολα ξεμπερδεύεις.
Δεν είναι σαν τους άλλους, τους μπαχαλάκηδες, που θα πετάξουν μια μολότοφ, θα γράψουν και μια εξυπνάδα στον τοίχο, θα κάψουν 20 αυτοκίνητα, θα πλακωθούν στα γήπεδα, θα εκτονωθούν και θα γυρίσουν σπίτι.
Αυτοί θα μείνουν στους δρόμους, θα κατέβουν στις απεργίες, θα αντισταθούν με αγώνες στην ανάπτυξη των 400 ευρώ, θα αρνηθούν το τέλος των ιδεολογιών, θα αγωνιστούν με συνέπεια για μια άλλη κοινωνία.
Πάλι με τον κυρ Μέντιο και τον Κώστα Βάρναλη θα κλείσω, όπως ξεκίνησα. Αν φοβάται λοιπόν κάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι ο Λαμπράκης τον οποίον προσποιείται ότι αγνοεί.
Το στίχο φοβάται. Το στίχο που λέει: «Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θά 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Γι’ αυτό όσοι μένουν αποκλειστικά στη φράση-γκάφα του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, το πράττουν σκόπιμα, γιατί αρνούνται πίσω από αυτήν τη φράση να αποκωδικοποιήσουν τι θέλει στην κυριολεξία να πει το σύστημα.
ΥΓ: Όσο θυμό μου προκάλεσε η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, άλλο τόσο μου προκάλεσε θυμό η «ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως συνηθίζει άλλωστε, υπερασπίζεται την ιστορία και το πρόσωπο, αλλά δεν ακουμπά στον ιδεολογικό πυρήνα του προσώπου. Τι δηλαδή εκπροσωπεί ιδεολογικά ο Λαμπράκης και τι παθαίνει, τι τέλος περιμένει όποιον «δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις».
Πώς να τα πράξει άλλωστε με τόσα μνημόνια στην πλάτη του και έχοντας ψηφίσει μια ντουζίνα αντεργατικούς νόμους. Να αγανακτήσουμε, λοιπόν, εμείς οι Συριζαίοι για τη δήλωση, μιας και στον ύπνο μας ονειρευόμαστε ότι είμαστε αριστεροί και στον ξύπνιο μας οφείλουμε να τον υπερασπιστούμε!
902gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου