01-06-2018
Οι δύο κόσμοι που συγκρούονται στην απεργία στο λιμάνι και τα όπλα τους στη μάχη.
Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.
Ποιες είναι οι πλευρές που συγκρούονται;
Από τη μια πλευρά είναι η Cosco και οι εργολάβοι της. Η σύμπραξη ελληνικού και κινέζικου καπιταλισμού, που επιχειρεί μεθοδικά την “κινεζοποίηση” της εργατικής τάξης: φτηνά κι ανασφάλιστα μεροκάματα, μηδενικό κόστος εργασίας, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να απολυθεί (στην καλύτερη) ή ακόμα και να σακατευτεί, σε κάποιο εργατικό “ατύχημα”.
Από την άλλη πλευρά είναι οι εργάτες στις προβλήτες του λιμανιού, που υφίστανται πρωτοφανή εκμετάλλευση. Που τόλμησαν να σηκώσουν το ταξικό τους ανάστημα και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, στοιχειώδη κι αυτονόητα δικαιώματα, όπως το οκτάωρο, η συλλογική σύμβαση, τα μέτρα ασφαλείας, η ίδια τους η αξιοπρέπεια. Οι εργάτες, που δεν είναι όλοι συνειδητοποιημένοι, ψημένοι σε ταξικούς αγώνες, αλλά μόλις τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα στη συνείδησή τους, μέσα από το μεγάλο σχολείο της απεργίας και της διεκδίκησης.
Όσο κι αν κάποιοι βιάστηκαν να συμπεράνουν πως η ιστορία τελείωσε, μαζί με την ταξική πάλη που την κινούσε, εδώ έχουμε να κάνουμε με το κλασικό σχήμα “τάξη εναντίον τάξης”. Ο κοινωνικός πόλεμος που λέγαμε και πριν κι ο οποίος δε δέχεται πως “αφεντικά και δούλοι, το ίδιο γίναμε ούλοι”, στο όνομα μιας αφηρημένης ισότητας.
Θυμηθείτε και ένα κλασικό σκίτσο που αναπαριστά τη μάχη για το 8ωρο και τι παλεύει να πετύχει η κάθε πλευρά. Η τραγική ειρωνεία είναι πως η μάχη αυτή γινόταν ήδη από τον 19ο αιώνα. Αλλά σήμερα, οι καπιταλιστές νιώθουν αρκετά δυνατοί για να πάρουν πίσω κι αυτό το δικαίωμα, που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες. Διόλου τυχαία, άλλωστε, η Cosco και οι εργολάβοι της έχουν επιβάλει καθεστώς πρωτόγνωρης εντατικοποίησης της εργασίας, με 12ωρες βάρδιες.
Αν μείνουμε αδρανείς, η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να γυρίσει ακόμα πιο πίσω το ρολόι της ιστορίας, με το βλέμμα ολοταχώς στο Μεσαίωνα ή έστω τη μεταβατική εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης, και της απέραντης κοιλάδας των δακρύων για τον εργαζόμενο λαό. Η καπιταλιστική ανάπτυξη δε φέρνει πρόοδο και ευημερία, αλλά το βάρβαρο εργασιακό Μεσαίωνα. Ας το έχουμε καθαρό, όταν ακούμε παχιά λόγια και δεκάρικους λόγους για την ανάπτυξη που έρχεται (και δε μας καταδέχεται).
Ίσως απορήσει κανείς: μα αν εμείς είμαστε πολλοί ενάντια σε μια χούφτα εκμεταλλευτών, γιατί αυτός ο πόλεμος δεν καταλήγει υπέρ μας; Πολύ περιληπτικά, γιατί πολλοί από το δικό μας στρατόπεδο δεν ξέρουν ποιον παλεύουν να νικήσουν. Ή δεν παλεύουν καν και χάνουν αμαχητί, άνευ αγώνα όπως λέμε και στον αθλητισμό. Και αυτό γιατί δίνουν βάση στα (δι)αταξικά κηρύγματα για την ανάπτυξη που θα τους ωφελήσει, για τις απεργίες που διώχνουν τους επενδυτές και σταματάνε την πρόοδο -το έχει πει πολύ καλά και ο Πάνος Ζάχαρης σε ένα παλιότερο σκίτσο.
Σε αυτόν τον πόλεμο, οι καπιταλιστές δεν είναι μόνοι τους. Έχουν στο πλευρό τους τον αστικό πολιτικό κόσμο, που κλίνει σε όλες τις πτώσεις το σχήμα της κοινωνικής ειρήνης, την αδέσμευτη κι αμερόληπτη ενημέρωση από τα δικά τους ΜΜΕ, και φυσικά το αστικό κράτος, που τους ανήκει όπως τα ΜΜΕ, και δεν είναι παρά το όργανο της δικής τους ταξικής κυριαρχίας.
Το αστικό κράτος δεν είναι καν ένας (μεροληπτικός έστω) διαιτητής που στέκεται στη μέση αυτού του αγώνα. Το κράτος θέτει τους δικούς του μηχανισμούς στην υπηρεσία των αφεντικών. Η αστική δικαιοσύνη -που μόνο τυφλή δεν είναι- κηρύσσει εννιά στις δέκα απεργίες “παράνομες και καταχρηστικές”, με διαδικασίες εξπρές, αποφάσεις που βγαίνουν σε λίγες ώρες, και δε θυμίζουν σε τίποτα τη βραδυκίνητη λειτουργία της, όταν πρέπει να τιμωρήσει πχ τους φασίστες -που είναι χρυσή εφεδρεία των αφεντικών, ειδικά στο λιμάνι του Πειραιά, όπου συνεργάζονται για να στηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός. Κι ό,τι δεν καταφέρνει η δικαιοσύνη τους, έρχονται να το αποσώσουν οι δυνάμεις καταστολής, ακριβώς όπως είχε γίνει και στην απεργία των Χαλυβουργών (που -ω του θαύματος- είχε κριθεί κι αυτή “παράνομη και καταχρηστική”).
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο επόμενο ερώτημα:
Με ποια όπλα προσέρχεται σε αυτή τη μάχη η κάθε πλευρά;
Η αστική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, που αγιάζουν το σκοπό της κερδοφορίας της. Ωμός, μαζικός εκβιασμός σε όσους σκέφτονται να απεργήσουν. Προσπάθεια τρομοκράτησης, με την απόλυση να κρέμεται ως απειλή πάνω από τα κεφάλια όσων οργανώνουν την αντίσταση ή στήνουν σωματεία. Δικαστικές αποφάσεις που καταδικάζουν κάθε απεργιακό αγώνα. Αστυνομική καταστολή, γιατί το ένα χέρι του κρατικού μηχανισμού νίβει το άλλο, και τα δυο το κεφάλαιο. Τείχος σιωπής από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για τα οποία δε συμβαίνει τίποτα στο λιμάνι -τίποτα που να αξίζει να διαταράξει την “κοινωνική ειρήνη”. Απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, με την πολύτιμη συμβολή των φασιστών που τους δίνουν ακροδεξιά χείρα βοηθείας.
Ποια είναι από την άλλη τα όπλα των εργατών; Το δικό τους όπλο είναι ο αγώνας και πάνω από όλα η απεργία, το βασικό μέσο διεκδίκησης που έχουν. Το βασικό τους στήριγμα είναι η συλλογικότητα, που δεν ψάχνει για εύκολες, ατομικές λύσεις από ένα συλλογικό πρόβλημα-αδιέξοδο. Και ο πιο πολύτιμος σύμμαχός τους είναι η αλληλεγγύη από τα ταξικά τους αδέρφια, που σπεύδουν στον Πειραιά και δείχνουν με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους. Δεκάδες μαζικοί φορείς, συνδικάτα, ομοσπονδίες και ναυτεργατικά σωματεία από την Ελλάδα και το εξωτερικό, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους, θεωρώντας τον αγώνα των λιμενεργατών δική τους υπόθεση. Κι είναι βέβαιοι πως ο αγώνας αυτός έχει ήδη νικήσει, ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει, γιατί έβαλε το “μικρόβιο” της διεκδίκησης στους εργάτες και τους έδειξε ποιος είναι ο δρόμος για να δικαιωθούν και να πετύχουν να επιβάλουν το δίκιο της τάξης μας
Νομίζω πως από τα παραπάνω είναι αρκετά σαφής η απάντηση στο τρίτο και τελευταίο ερώτημα.
Με ποια πλευρά είσαι φίλε, πες μας με ποια πλευρά;
http://www.katiousa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου