Οι ... «καλοί» εργοδότες

«Ναι στην αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά σε σύνδεση με μείωση των ασφαλιστικών εισφορών...». Η παραπάνω τοποθέτηση ανήκει στον πρόεδρο των βιομηχάνων της Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ) και δίνει μια απάντηση στην κυβερνητική προπαγάνδα, που αξιοποιώντας τις ενδοαστικές κόντρες προσπαθεί να παρουσιάσει τους ...«Βόρειους Βιομήχανους» ως καλούς εργοδότες, σε αντίθεση δήθεν με τους «Νότιους» (ΣΕΒ). Και ποια είναι μια από τις τεράστιες διαφορές τους; Οτι οι «βόρειοι» δέχονται αύξηση του κατώτατου μισθού αλλά μόνο σε πακέτο με νέες ελαφρύνσεις, που προφανώς θα τις πληρώσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Οσο για τις «αυξήσεις»; Για να μην παίρνουν θάρρος οι εργαζόμενοι, ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ φέρνει ως πρότυπο την Πορτογαλία, όπου οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού δεν ξεπέρασαν το 0,1%, όταν οι μειώσεις που είχαν προηγηθεί ήταν πάνω από 8%. Η επίδραση της «αύξησης» ήταν σχεδόν ένα κουλούρι τη μέρα... Κι όμως, ακόμα και για μια τέτοια μηδαμινή αύξηση, οι «καλοί» βιομήχανοι (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ) και όχι οι «ακραίοι», ζητούν αντίμετρα και νέες ενισχύσεις. Αυτά είναι τα πρότυπα «καλού εργοδότη» που διαφημίζει η κυβέρνηση, μοιράζοντας σανό με το τσουβάλι στους εργαζόμενους.

Για να χαθεί η ουσία... 

 

Παραθέτουμε μερικά από τα σχόλια και τους τίτλους, με τα οποία τα αστικά ΜΜΕ υποδέχτηκαν τη συνάντηση των ηγετών ΗΠΑ - Ρωσίας: «Restart στις σχέσεις Μόσχας - Ουάσιγκτον...», «Βήμα εξομάλυνσης των αμερικανορωσικών σχέσεων...», «Λιώνει ο πάγος Τραμπ - Πούτιν...». Τα αστικά επιτελεία επιστράτευσαν επιλεκτικές και επιφανειακές δηλώσεις των πρωταγωνιστών ή διαπιστώσεις δικές τους, για να αποπροσανατολίσουν από τη γοργή και βαθιά όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πρώτα απ' όλα ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία. Για να κρύψουν αυτό δηλαδή που επιβεβαίωσε πολύ πρόσφατα και η - κατά τα λεγόμενα όλων - «ιδιαίτερα πετυχημένη» Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Αυτή που επισφράγισε την ολόπλευρη θωράκιση της λυκοσυμμαχίας, με το βλέμμα της στραμμένο καταρχάς στη Ρωσία. Εκεί που - καθόλου τυχαία - ο ίδιος ο Αμερικανός ηγέτης γκρίνιαζε στους Ευρωπαίους εταίρους (κυρίως στους Γερμανούς) του ότι δεν γίνεται οι ΗΠΑ να δίνουν λεφτά για εξοπλισμό που τους προστατεύει από τη Ρωσία κι εκείνοι να ιεραρχούν τις μπίζνες μαζί της...

... και η νέα θύελλα

 

Αν λοιπόν Τραμπ και Πούτιν αποφάσισαν ότι έχουν θέματα να συζητήσουν, και μάλιστα από κοντά, αυτό δεν είχε να κάνει με καμιά «αναθέρμανση φιλίας». Εχει να κάνει με το ότι, παράλληλα με τις κόντρες, οξύνονται και τα παζάρια, σε όλα τα εύφλεκτα μέτωπα, ανάλογα με το πώς κάθε πλευρά εκτιμά ότι θα υπερασπιστεί πιο αποτελεσματικά τα στρατηγικά της συμφέροντα. Σε αυτήν τη βάση είναι π.χ. που Ουάσιγκτον και Μόσχα διερευνούν περιθώρια «συνεννόησης» σε Συρία ή Παλαιστινιακό, διεκδικώντας γερά ανταλλάγματα για κάθε «αναπροσαρμογή» της στάσης τους. Αυτό δεν αναιρεί τα βαθιά συγκρουόμενα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η νέα «Εθνική Στρατηγική Αμυνας», που παρουσίασαν το Γενάρη οι ΗΠΑ, τόνιζε ανοιχτά ότι Ρωσία και Κίνα θα μπορούσαν, εάν αφεθούν, «να υποβαθμίσουν την ικανότητά μας για αποτροπή επίθεσης» και «να «διακυβεύσουν την ελεύθερη και ανοικτή τάξη» πραγμάτων που επιχειρεί η Ουάσιγκτον με συμμάχους της. Προσδιόριζε μάλιστα ως βασικά πεδία αντιπαράθεσης με Ρωσία (αλλά και Κίνα) την Ευρώπη, την περιοχή Ινδίας - Ειρηνικού Ωκεανού και βέβαια τη Μέση Ανατολή. Και προφανώς, όλα αυτά δεν «εξαφανίστηκαν» από τη συνάντηση στο Ελσίνκι...

Κλαυσίγελος... 

 

«Προχωρούμε σε συγκεκριμένα βήματα υλοποίησης του στόχου για "κοινωνικά δίκαιες" και βιώσιμες τιμές στα καινοτόμα και ακριβά φάρμακα...». Ο παραπάνω ισχυρισμός ανήκει στον υπουργό Υγείας, Αν. Ξανθό, και ειπώθηκε στις εργασίες της συνάντησης της «Συμμαχίας της Βαλέτα» (κράτη που διαπραγματεύονται από κοινού «βιώσιμες» τιμές των «ακριβών φαρμάκων» για τα συστήματα Υγείας). Μια ματιά, όμως, στο τι τραβάνε οι ασθενείς (στην Ελλάδα και όχι μόνο) λόγω της εμπορευματοποίησης του Φαρμάκου αρκεί για να διώξει όλη τη χρυσόσκονη με την οποία πασπαλίζει ο υπουργός αυτήν την πολιτική. Γιατί αυτό που κυριαρχεί ανάμεσα στις φαρμακοβιομηχανίες είναι ο ανταγωνισμός για το ποιος θα διεκδικήσει το μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα» του 1,5 τρισ. δολαρίων (!) της παγκόσμιας φαρμακευτικής δαπάνης. Επίσης, γιατί, διαχρονικά, στόχος όλων των αστικών κυβερνήσεων είναι η παραπέρα μείωση της κρατικής και ασφαλιστικής δαπάνης, κάτι που το βιώνουν οι ασθενείς και στην Ελλάδα: Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ελληνες ασθενείς βάζουν τα τελευταία χρόνια 55% επιπλέον από την τσέπη τους για να πληρώσουν τη συμμετοχή σε φάρμακα και την ίδια ώρα το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν μειώσει τη συμμετοχή τους κατά 45%. Και μιλάμε μόνο για τα αποζημιούμενα φάρμακα. Τέλος, γιατί κριτήριο των φαρμακοβιομηχανιών για το ποια φάρμακα θα παραχθούν, θα διακινηθούν και σε τι ποσότητες, πού θα κατευθυνθεί η έρευνα για νέα φάρμακα, είναι η αύξηση της κερδοφορίας τους και όχι οι λαϊκές ανάγκες. Οσο λοιπόν ο υπουργός προπαγανδίζει «δίκαιες τιμές», οι ασθενείς βλέπουν νοσοκομεία που μένουν χωρίς φάρμακα, ή που αποσύρονται από τα ράφια των φαρμακείων επειδή οι τιμές τους δεν είναι «ικανοποιητικές». Γι' αυτό τέτοιες τοποθετήσεις μόνο κλαυσίγελο προκαλούν...

Ριζοσπάστης  Πέμπτη 19 Ιούλη 2018