Της Κάλι Καρά
Στα απογοητευτικά ευρήματα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα Φύλου, η ανισότητα εμφανίζεται με μικρές αποκλίσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με τη χώρα μας να βρίσκεται πάλι στην τελευταία θέση ανάμεσα στους «28». Είναι η μόνη χώρα που επιδείνωσε τη θέση της από την έκδοση του πρώτου Δείκτη Ισότητας Φύλου το 2013.
Τα «χρυσά κουτάλια» με τα οποία θα έτρωγαν και οι γυναίκες της χώρας μας μέσα στην ΕΕ καταγράφονται αδυσώπητα σε όλους τους δείκτες της ζωής τους, με πρωταρχικό αυτόν του δικαιώματος στην εργασία (υποεκπροσώπηση στο εργατικό δυναμικό τη λένε).
Μόλις το 49% των Ελληνίδων απασχολείται έναντι 67% των Ευρωπαίων γυναικών, ενώ την τελευταία θέση κατέχει η χώρα μας στην πλήρη απασχόληση.
Έτσι, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, οι γυναίκες παραμένουν σταθερά πρωταγωνίστριες στην ανεργία όπως σταθερή παραμένει η ψαλίδα για μικρότερη αμοιβή για ίση δουλειά, πρώτες στις ευέλικτες μορφές εργασίας, στη μερική απασχόληση, στην ανασφάλιστη εργασία.
Με την ευρωπαϊκή μααστριχτική μέθοδο της μοιρασιάς της μιας θέσης εργασίας σε δυο και τρεις θέσεις μερικής απασχόλησης, ολικώς όμως απαλλαγμένες από εργασιακά δικαιώματα, εξυπηρετούν τον τελικό τους στόχο. Διά των γυναικών πρώτα και στο όνομα του συγκερασμού των εργασιακών και οικογενειακών τους υποχρεώσεων, επιτυγχάνεται η κατάργηση για όλους της πλήρους απασχόλησης και μαζί με αυτήν όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Η ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών που έχουν να κάνουν με την εργασία, την Υγεία, την Παιδεία, τη μητρότητα, δεν χώρεσαν και δεν χωράνε στην ΟΝΕ.
Όλες αυτές οι έρευνες δεν αγγίζουν το γεγονός ότι σε αυτή την κοινωνία, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ανδρών και γυναικών από το κεφάλαιο, η μητρότητα και η εργασία βρίσκονται σε αντίθεση. Αντίθεση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο καπιταλισμός, αντίθεση που την έλυσε ο σοσιαλισμός.
Κρύβουν ότι η μητρότητα αποτελεί για την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη το κομβικό σημείο πάνω στο οποίο στηρίζει τη διπλή εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης, βρίσκεται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής ταξικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται ως «κόστος», που αντιστρατεύεται την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Όσες έρευνες και αν κάνουν, όπως και αν ονομάσουν τα ευρήματά τους, η «ισότητα» που μοίρασαν οι πολιτικές της ΕΕ στις γυναίκες από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι τη Στρατηγική «Ευρώπη 2020» δεν κρύβεται, αφού καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία της γυναίκας, γιατί ακριβώς αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη μέσα στο εργατικό, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στο λαϊκό κίνημα γενικότερα.
Ήρθε η ώρα να πουν φτάνει πια... και να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με όλους αυτούς που στηρίζουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει φτώχεια, ανεργία, πορνεία, ναρκωτικά, πολέμους και προσφυγιά.
902gr
Στα απογοητευτικά ευρήματα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα Φύλου, η ανισότητα εμφανίζεται με μικρές αποκλίσεις σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με τη χώρα μας να βρίσκεται πάλι στην τελευταία θέση ανάμεσα στους «28». Είναι η μόνη χώρα που επιδείνωσε τη θέση της από την έκδοση του πρώτου Δείκτη Ισότητας Φύλου το 2013.
Τα «χρυσά κουτάλια» με τα οποία θα έτρωγαν και οι γυναίκες της χώρας μας μέσα στην ΕΕ καταγράφονται αδυσώπητα σε όλους τους δείκτες της ζωής τους, με πρωταρχικό αυτόν του δικαιώματος στην εργασία (υποεκπροσώπηση στο εργατικό δυναμικό τη λένε).
Μόλις το 49% των Ελληνίδων απασχολείται έναντι 67% των Ευρωπαίων γυναικών, ενώ την τελευταία θέση κατέχει η χώρα μας στην πλήρη απασχόληση.
Έτσι, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, οι γυναίκες παραμένουν σταθερά πρωταγωνίστριες στην ανεργία όπως σταθερή παραμένει η ψαλίδα για μικρότερη αμοιβή για ίση δουλειά, πρώτες στις ευέλικτες μορφές εργασίας, στη μερική απασχόληση, στην ανασφάλιστη εργασία.
Με την ευρωπαϊκή μααστριχτική μέθοδο της μοιρασιάς της μιας θέσης εργασίας σε δυο και τρεις θέσεις μερικής απασχόλησης, ολικώς όμως απαλλαγμένες από εργασιακά δικαιώματα, εξυπηρετούν τον τελικό τους στόχο. Διά των γυναικών πρώτα και στο όνομα του συγκερασμού των εργασιακών και οικογενειακών τους υποχρεώσεων, επιτυγχάνεται η κατάργηση για όλους της πλήρους απασχόλησης και μαζί με αυτήν όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Η ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών που έχουν να κάνουν με την εργασία, την Υγεία, την Παιδεία, τη μητρότητα, δεν χώρεσαν και δεν χωράνε στην ΟΝΕ.
Όλες αυτές οι έρευνες δεν αγγίζουν το γεγονός ότι σε αυτή την κοινωνία, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ανδρών και γυναικών από το κεφάλαιο, η μητρότητα και η εργασία βρίσκονται σε αντίθεση. Αντίθεση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ο καπιταλισμός, αντίθεση που την έλυσε ο σοσιαλισμός.
Κρύβουν ότι η μητρότητα αποτελεί για την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη το κομβικό σημείο πάνω στο οποίο στηρίζει τη διπλή εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης, βρίσκεται στο στόχαστρο της αντιλαϊκής ταξικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται ως «κόστος», που αντιστρατεύεται την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Όσες έρευνες και αν κάνουν, όπως και αν ονομάσουν τα ευρήματά τους, η «ισότητα» που μοίρασαν οι πολιτικές της ΕΕ στις γυναίκες από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Στρατηγική της Λισαβόνας μέχρι τη Στρατηγική «Ευρώπη 2020» δεν κρύβεται, αφού καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία της γυναίκας, γιατί ακριβώς αυτή έρχεται σε αντίθεση με τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη μέσα στο εργατικό, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στο λαϊκό κίνημα γενικότερα.
Ήρθε η ώρα να πουν φτάνει πια... και να εξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με όλους αυτούς που στηρίζουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει φτώχεια, ανεργία, πορνεία, ναρκωτικά, πολέμους και προσφυγιά.
902gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου