Τα μεγάλα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης σε όλη τη χώρα ενάντια στην κατάπτυστη ελληνοαμερικανική Συμφωνία επέκτασης των βάσεων αφήνουν πολύτιμη παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της αντιιμπεριαλιστικής δράσης.
Καταρχάς, το γεγονός ότι οι φορείς που διοργάνωσαν τα συλλαλητήρια έχουν συγκροτήσει σε πολλές πόλεις Επιτροπές Αγώνα ενάντια στη Συμφωνία, όπου συντονίζουν τη δράση τους εργατικά σωματεία, Ενώσεις ΕΒΕ, Επιτροπές Ειρήνης, φοιτητικοί σύλλογοι και άλλοι μαζικοί φορείς αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση. Δείχνει ότι υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να πρωτοστατήσουν σε αυτήν τη δραστηριότητα, ότι κόντρα στην «εθνική ομοψυχία» των αστικών κομμάτων και στην προθυμία τους να «τρέξουν» πιο αποφασιστικά τα σχέδια εμπλοκής, υπάρχουν εκατοντάδες φορείς που συντονίζονται και σπάνε στο δρόμο αυτήν την εικόνα «συναίνεσης», απαντώντας ότι ο λαός δεν γίνεται συνεργός στο έγκλημα.
Αυτά τα συλλαλητήρια ουσιαστικά ξεκίνησαν από το περασμένο καλοκαίρι, με τις πλατιές συσκέψεις, τη συλλογή υπογραφών, τις κατά τόπους κινητοποιήσεις, την ανάπτυξη της αλληλεγγύης στα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μια πολύμορφη δραστηριότητα, που αγκάλιασε δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων και νεολαίας, αποκαλύπτοντας στην πράξη πόσο στοιχισμένα είναι τα κόμματα του κεφαλαίου στο όραμα της ματωμένης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης». Ενώ το γεγονός ότι είναι τα ίδια σωματεία που καθημερινά δίνουν τη μάχη του μεροκάματου, της Συλλογικής Σύμβασης, της προστασίας της λαϊκής στέγης από τους πλειστηριασμούς κ.λπ., κάνει ακόμα πιο καθαρό ότι η επικίνδυνη πολιτική στο εξωτερικό, με τη βαθιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι παρά η «προέκταση» της αντιλαϊκής πολιτικής στο εσωτερικό με την ένταση της εκμετάλλευσης, το χτύπημα των φτωχών αυτοαπασχολούμενων.
Τώρα, κρατώντας αυτήν την πολύτιμη παρακαταθήκη, είναι ώρα κλιμάκωσης αυτής της δραστηριότητας. Οι «αιχμές», άλλωστε, στο πλαίσιο της υλοποίησης της Συμφωνίας δεν θα λείψουν το επόμενο διάστημα και οι μέρες θα είναι κρίσιμες. Στο πλαίσιο της εμβάθυνσης της εμπλοκής προβλέπεται η αποστολή Ενόπλων Δυνάμεων στα Στενά του Ορμούζ, στη Σαουδική Αραβία (μαζί με τους «Πάτριοτ»), αλλά και στη Λιβύη. Ενώ, από την άλλη, θα «τρέξουν» ακόμα πιο γρήγορα τα παζάρια με αμερικανοΝΑΤΟική επίβλεψη και παρότρυνση για συμβιβασμό ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη, μέσω Χάγης.
Αυτό που κυρίως κρίνεται από την οργάνωση της πάλης ενάντια στους σχεδιασμούς αυτούς είναι να ανέβει η λαϊκή κινητοποίηση. Να αγκαλιάσει περισσότερους χώρους δουλειάς αυτός ο αγώνας, να προστεθούν κι άλλα σωματεία και μαζικοί φορείς στη δραστηριότητα αυτή, ενεργοποιώντας ακόμα περισσότερες δυνάμεις που ήδη ανησυχούν, εκφράζουν προβληματισμούς για το «πού πάνε τα πράγματα», ακόμα και φόβο. Ολα τα παραπάνω βρίσκουν απαντήσεις μόνο στο δρόμο του αγώνα, στην πάλη ενάντια στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, για την απεμπλοκή της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Ταυτόχρονα, η αλληλεγγύη με τους γειτονικούς λαούς, η στήριξη στους πρόσφυγες, η κοινή πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό θα είναι στοιχεία κλιμάκωσης της αντιιμπεριαλιστικής δράσης.
Στοιχείο κλιμάκωσής της, όμως, είναι και η επιμονή στη βαθιά συζήτηση γύρω από την ουσία των εξελίξεων. Εμπλουτίζοντας καθημερινά τα επιχειρήματα, προσπαθώντας να αναδεικνύεται κάθε φορά στο λαό το κύριο. Δηλαδή, το γεγονός ότι με επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, για τα δικά της συμφέροντα, η Ελλάδα έχει μπει σε ένα σπιράλ εμπλοκής σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που αποτελούν κίνδυνο για το λαό, μέσα στους οποίους περιλαμβάνεται και η «διευθέτηση» των Ελληνοτουρκικών σε συνθήκες όξυνσης της τουρκικής επιθετικότητας, αμφισβήτησης συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων. Να επιμείνουμε στην αποκάλυψη της «μεγάλης εικόνας» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ταυτόχρονα, να αναδείξουμε ότι όλες οι επιλογές και τα διλήμματα εντός του φαύλου κύκλου εναλλαγής ιμπεριαλιστικών συμφωνιών και ιμπεριαλιστικών ένοπλων αντιπαραθέσεων είναι εξίσου αρνητικές για το λαό. Σήμερα, ακόμα πιο πολύ μπαίνει μπροστά το ζήτημα της διεξόδου απ' αυτόν το φαύλο κύκλο της εμπλοκής. Δηλαδή, της πάλης για την απεμπλοκή και την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για να κλείσουν οι βάσεις, να πάψει η χώρα να είναι ορμητήριο, πάλη δεμένη με την προοπτική της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Μόνο έτσι θα κατανοούνται τα διάφορα επεισόδια π.χ. στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα παραμένει η συζήτηση στο κύριο και όχι σε δευτερεύουσες, έως και φαιδρές εκτιμήσεις που διακινούνται από τα αστικά ΜΜΕ για να αποπροσανατολίζουν, να καθησυχάζουν και να στρατεύουν τους εργαζόμενους στους βρώμικους σχεδιασμούς, να πιάνει το δίλημμα «συμβιβασμός ή εμπλοκή». Η πείρα του προηγούμενου διαστήματος από τη δράση των Κομματικών Οργανώσεων έδειξε ότι αναπτύσσεται πλούσια και ζωντανή συζήτηση σε συγκεντρώσεις και συσκέψεις γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Στα κηρύγματα υποταγής που κάνουν η αστική τάξη, τα κόμματα και τα παπαγαλάκια τους από τα ΜΜΕ ο λαός μπορεί και πρέπει να απαντήσει επιθετικά: Καμιά «ομοψυχία» δεν υπάρχει στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, στη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο, με το λαό και τα κυριαρχικά του δικαιώματα στο στόχαστρο. Τώρα, περισσότεροι άνθρωποι του μεροκάματου είναι ευκαιρία να πάρουν οριστικά διαζύγιο από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν αυτόν το ματωμένο δρόμο, από τις συμμαχίες που φέρνουν την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο ή τον πόλεμο για τα κέρδη των μονοπωλίων. Να στρατευτούν με το ΚΚΕ και την πολιτική του, να αγωνιστούν για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου του, ώστε να αναπτύξει και πραγματικά αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς. Γιατί μόνο με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του μπορεί να βγει η χώρα από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μπορεί να δοθεί αποφασιστικό μήνυμα αλληλεγγύης και κοινής πάλης ανάμεσα στους λαούς, να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που οδηγούν αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων σε σχέδια αλλαγών συνόρων και ένταση των εθνικισμών.
Ριζοσπάστης Σάββατο 1 Φλεβάρη 2020 - Κυριακή 2 Φλεβάρη 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου